The Lovebirds (2020)
De beste manier om van deze simpele komedie-versie van Queen & Slim (met een vleug Date Night en een zoutkorreltje Crazy, Stupid, Love.) te genieten, is door te vergeten dat ie van de regisseur van The Big Sick is, maar juist geregisseerd is door de schrijver van Wet Hot American Summer. Want zonder verwachtingen is The Lovebirds een lekker tussendoortje, waarin veel bekende elementen worden gecombineerd, dat door de vrij aardige chemistry tussen de hoofdrolspelers vermakelijk genoeg is.
Maar zoals je ook allang aanvoelt: misschien is het niet zo verkeerd, dat deze door corona de bioscoop niet haalde en door Netflix werd aangekocht/uitgebracht. Vraag me namelijk af hoe kritisch ik was geweest als ik hier wél voor naar een bioscoop was geweest…
Het verhaal
Leilani (Issa Rae) en Jibran (Kumail Nanjiani) zijn de titulaire tortelduifjes, maar na vier jaar relatie is deze nogal in het slop geraakt. Zo erg zelfs, dat ze elkaar tijdens een autoritje naar een vriendenfeestje verrassen door er gelijktijdig achter te komen dat ze hun relatie maar beter beëindigen. Dit leidt Jibran net genoeg of om door rood te rijden, waarna ze terug de realiteit in schrikken als er een fietser op hun voorruit belandt. Geschrokken als ze zijn checken ze hoe gewond deze fietser is, maar hij springt al snel weer wat angstig op de fiets. Vrijwel direct komt ene snorremans (Paul – House of Cards, Waco, Midnight Special – Sparks) aangerend, die zich identificeert als politiecop en hun auto vordert voor de achtervolging.
Leilani en Jibran zitten nog in de auto als de fietser ingehaald wordt, maar als snorremans een keer of drie over hem heenrijdt en daarmee doodt, beginnen onze ‘helden’ toch wel wat te twijfelen aan de functie van snorremans. Voordat ze hier echt over na hebben kunnen denken – ze zijn niet de snelste karakters die je ooit op film vastgelegd hebt zien worden – heeft snorremans z’n pistool getrokken, wordt ie echter weggejaagd door aanstormde politiesirenes en worden Leilani en Jibran door toegesnelde getuigen (waaronder de ‘coronacrisis owning Instagram-comedian‘ Catherine Cohen) verdacht van het doden van de fietser. Omdat ze weten dat politie hen nooit zal geloven (zie de Q&S-link) gaan ze er ook van tussen, en wat dan volgt is een race tegen de klok, waarbij ze hun eigen betrokkenheid een stuk serieuzer lijken te nemen dan de politie dat doet…
Leuke simpele balans
Ja, daar zit eigenlijk de grootste ‘grap’ van deze film, in hoe onze protagonisten helemaal in paniek hun hele leven weggegooid zien worden, terwijl ze eigenlijk helemaal niet echt gezocht worden door de politie. En dat levert dus een aardig vermakelijke balans op tussen hun angst voor snorremans (sorry voor het gebruik van dit woord, maar hij wordt in de film ook gewoon ‘Moustache’ genoemd), hun oprechte (maar mogelijk dus onnodige) zoektocht hun naam te zuiveren, en hun soms wat zelfverzekerde, dan weer spontane, maar veelal ondoordachte acties terwijl ze veinzen iets van controle te hebben. Want juist hun onprofessionele ‘drollerigheid’, die gepaard gaat met iets teveel zelfvertrouwen, dat levert een hoop per-ongeluk-onthullingen op. Zoveel zelfs, dat ik me net even afvroeg: “Zouden de makers willen tonen hoe we allemaal graag doen alsof we in gevaarlijke situaties weten wat te doen, maar dat we dan vaak juist vooral domme dingen gaan doen..?”
En ja, natuurlijk heroverwegen ze zich gedurende het hele avontuur hun eerder genomen beslissing om uit elkaar te gaan. Want ondanks dat schrijvers qua chemistry ook ietwat ‘lui’ overkomen, werkt die chemie dus wel.
Cast & crew
Issa Rae was mij vóór deze film totaal onbekend, ook al heeft ze dus schijnbaar al twee Golden Globe-nominaties voor haar hoofdrol in de serie Insecure ontvangen. Ze is (binnenkort?) ook te zien in The Photograph, tegenover LaKeith – Sorry to Bother You, Get Out – Stansfield. Ze heeft in elk geval een goede en fijne screen presence, en het ‘dragen’ van zo’n film lijkt haar vrij makkelijk af te gaan. Nanjiani heeft daarin net zo’n groot aandeel, maar ergens vind ik hem een beetje een ‘drol’. Iets dat overigens goed past in deze film hoor, maar zo’n oordeel over hem (puur vanuit mijn ego, btw) vind ik wat lastig los te zien van m’n beoordeling van z’n acteren hier. Als scenarist heeft Nanjiani overigens ook al een Oscarnominatie op zak, juist voor die film waaraan je van mij níet mag denken, als je The Lovebirds gaat kijken.
Want regisseur Michael Showalter, die overigens meer cast- dan crewcredits heeft op IMDb (onder andere voor Signs, Reno911!: Miami, Wanderlust en Two Night Stand), regisseerde namelijk een paar jaar geleden het verrassende The Big Sick. Wat overigens het persoonlijke verhaal van Kumail Nanjiani en z’n vrouw was, dus mogelijk dat Nanjiani ook wel wat regiecredits verdiende voor die film? Maar vergelijk The Lovebirds dus zeker niet met die verrassende hitfilm, want dan zal deze makkelijke avonturenkomedie best wel tegenvallen, verwacht ik. Al is The Lovebirds ook zeker niet zo hilarisch als Wet Hot American Summer (waarvoor Showalter dus het scenario schreef), wat toch de doorbraakfilm was voor acteurs als Bradley Cooper, Paul Rudd, Elisabeth Banks, Amy Poehler e.v.a. Maar als je die in je achterhoofd houdt, dan weet je ook hoe serieus je deze film moet nemen. Waarbij ik overigens de ‘beeldchoreografie’ ook nog wil benoemen, want het lijkt alsof de makers een lichte ‘net-uit-beeld-om-niet-opgemerkt-te-worden’-fetisj hadden, waarmee ze een aantal scènes overigens wel net wat lekkerder spannend maakten…
Final credits
Ja, eigenlijk is The Lovebirds wel vergelijkbaar met Leilani’s favoriete tv-programma, The Amazing Race: een avontuur dat hopelijk ook goed werkt als relatietherapie. Nu gaat de film verder nergens ook maar iets de diepte in van de problemen in hun relatie, al voel je aan een aantal ‘zeiken-om-pietluttigheden’-scènes wel hoe diep de frustratie af en toe zit.
Zoals ik al zei: deze film heeft door de coronacrisis de bioscoop niet gehaald. Sterker nog: eigenlijk zou deze film in maart tijdens het South by Southwest-festival in wereldpremière gaan, maar dat is dus niet doorgegaan. Daarna is ie dus door Netflix aangekocht, waar ie op vrijdag 22 mei is uitgebracht. En gezien de daardoor toch bijgestelde verwachtingen (de gemiddelde bioscoopfilm wordt steviger bekritiseerd dan de gemiddelde ’tv-film’), durf ik wel te eindigen met een over-gesimplificeerde oneliner: The Lovebirds is zo’n film die ‘gered’ is door corona…