Irresistable (2020)
Jon Stewart – bekend als host van Comedy Centrals scherp-satirische nieuws-commentaar-programma The Daily Show (hij was de voorganger van Trevor Noah) – toont met Irresistible wederom hoe gruwelijk scherp zijn kritische oog is, door met deze film niet alleen de spindoctors en corruptie in het Amerikaanse politieke systeem een veeg uit de pan te geven, maar ons als kijkers mogelijk ook wel…
En het ‘enge’ aan deze film: er zitten stiekem ook zoveel feiten en procedures in het verhaal verwerkt – inclusief een post-credits interview dat los staat van het verhaal van de film, maar niet van de boodschap – dat je na het zien van deze film mogelijk ook jouw onderkaak weer van de grond moet rapen. Want als de film één ding aantoont, dan is het wel, dat de VS inderdaad één van de meest ‘puur’ corrupte westerse landen van de wereld is…
Het verhaal
Gary Zimmer (Steve – The Office US, Crazy, Stupid, Love. – Carell) gaat aan het begin van de film keihard door de grond, als op 8 november 2016 blijkt dat de presidentskandidaat waarvoor hij de PR deed, de verkiezingen níet gewonnen heeft. Z’n grote rivaal, Faith Brewster (Rose – Insidious, Bridesmaids – Byrne), straalt natuurlijk van oor tot oor, want haar klant (Donald T.) heeft onverwacht gewonnen. Tijd voor Gary om z’n wonden te likken, want hij is nu wel een beetje de laughing stock, zeker in de hooggeplaatste kringen in Washington en New York. Maar als één van de werknemers van z’n kantoor hem een video laat zien van een gepassioneerde boer uit een klein stadje in Wisconsin, ziet Gary ineens een kans op rehabilitatie. Wat als hij deze voormalig kolonel Jack Hastings (Chris – Adaptation, The Muppets – Cooper) nou eens gaat helpen om burgemeester van Deerlaken te worden, als de Democratische kandidaat..?
Gary trekt z’n stoute schoenen (en casual houthakkersbloesje) aan, en merkt direct dat z’n stadse houding niet helemaal matcht met die meer dorpse mentaliteit in Deerlaken. Natuurlijk wordt hij ook direct verliefd op de met liefde gemaakte kersentaart van de lokale diner en kent iedereen z’n naam na één bezoek aan de lokale kroeg. Al dat dorpse groeten op straat staat Gary eerst wat tegen, maar uiteindelijk wordt hij steeds milder. Zeker als hij Jack en vooral z’n dochter Diana (Mackenzie – Terminator: Salvation – Davis) ontmoet en Jack na wat gekissebis akkoord gaat met Gary’s voorstel om hem bij te staan. Onder één voorwaarde: dat Gary zelf de campagne komt leiden. Met wat tegenzin stemt Gary daarmee in, waarmee de campagne ineens de aandacht trekt van de nationale Republikeinse Partij, die hun top-spindoctor Faith naar Deerlaken sturen. En dan ontspint zich natuurlijk een heerlijke strijd, die steeds minder over de twee kandidaten lijkt te gaan, maar juist over de (politieke rotheid van de) strijd tussen deze spindoctors…
In your face
Irresistible is qua ‘feiten’ misschien minder gevuld dan recente Adam McKay-films als The Big Short en Vice, maar zeker net zo scherp, en waarschijnlijk vermakelijker voor een nog wat breder publiek. Dat komt deels door Carell, maar ook het onderwerp leent zich voor iets meer ‘spielerei’. Daarnaast wordt het contrast tussen de grote stad en het platteland goed ingezet, wat waarschijnlijk ook internationaal voor meer herkenning/identificatie zal zorgen. En dat de punchline van de film mijn visie op die Amerikaanse corruptie perfect ondersteunt, dat was natuurlijk ook de reden dat ik zoveel glimlachte tijdens de film.
Om het zelfvertrouwen van Stewart inzake het vertellen van dit verhaal extra te duiden – spoiler alertje – sluit ie de film ook nog af met drie alternatieve epilogen over wat er met Gary en z’n leven gebeurt, zonder daarin een keuze te maken – einde alertje. Waarmee hij ook duidelijk toont dat het in deze film primair dus niet om het plot draait, maar om wat het gehele verhaal zegt over de (rotte) staat waarin de Amerikaanse politiek zich al veel langer bevindt dan dat gekke Donnie het woord “president” voor z’n naam mag zetten. Zeker ook door te tonen dat het in de top van beide partijen al lang niet meer om ideologie gaat, maar enkel om het zichtbare hebben van de macht…
Cast & crew
Carell brak bij het grote publiek natuurlijk door aks sympathieke loser in The 40-Year Old Virgin. Veel van z’n rollen daarna waren varianten op dat type, en dat is Gary Zimmer eigenlijk ook wel. Al is deze loser dus wel gelieerd aan de Upper East Side-elite, waardoor hij een arrogantie heeft die z’n ‘loser-schap’ voor het grootste deel weet te verbloemen (en stiekem ook wat ‘scherper’ maakt). De onvermijdelijke verlossing en/of ‘onderuitschoffeling’ van arrogante types werkt bij mij altijd erg goed, dus mogelijk draagt dat ook bij aan mijn meer dan positieve gevoel bij Irresistible. Byrne was natuurlijk een vrij ‘veilige’ keuze in deze rol, al is het wel gaaf te zien hoe zij het seksueel geladen spel lijkt te domineren in deze film (al komt ook dat natuurlijk wel weer uit Stewarts mannelijke fantasie ;)). Ook in de Jack Hastings-rol is Chris Cooper de meest ‘logische’ keuze, want ik daag je uit om in de rol van intelligente agrariër met hoop – en z’n hart op de juiste plek – een acteur te vinden die beter zou passen. Mark Ruffalo was de eerste die in mij op kwam, maar zijn uiterlijk lijkt wat te ‘serieus’/zielig, of in elk geval: de vrolijkheid die Coopers rol hier ook af en toe toont, die is niet alleen lichtelijk onverwacht in de film, maar die zou ik bij Ruffalo minder voelen passen…
Jon Stewart is zo’n ‘komiek’ die toont dat écht goede komedie/satire het beste werkt in combinatie met een grote (sociale) intelligentie. En dat hij die bezit, blijkt wel uit het zelfvertrouwen dat ie uitstraalt, door ook z’n eigen vakgebied keihard te bekritiseren. Mijn stokpaardje – dat de grootste spanningen in de maatschappij worden gecreëerd doordat een (grote) groep politici/mensen zichzelf niet kritisch durft te bekijken (denk aan Trump, Wilders (ja, die is er schijnbaar nog!), Thierisov (“oikofobie”) Baudetski, maar zeker ook ouwe zeurtypes als Johan Derksen) en altijd denken te móeten winnen/scoren (en daarom dus ook altijd iets van verdeeldheid nodig hebben!?) – dat is dus ook toepasbaar op Irresistible. Geweldig ook, hoe Stewart een utopisch FOX & Friends-item aan de aftiteling heeft toegevoegd, waarin de gespreksleider tot een enorm vet inzicht lijkt te komen inzake de rotheid van dat Amerikaanse politieke systeem, wat daarna natuurlijk niet begrepen wordt door de aanwezige ‘vrienden’…
Final credits
Ja, voor liefhebbers van films als The Big Short en Vice zeker een must, maar door de aanwezigheid van Carell, Byrne, Cooper en Davis (die ik pas later herkende van haar stoere rol uit die Terminator-film) is voor deze film veel minder inside knowledge nodig. Wat de film zeker ook goed doet, is laten zien hoe ‘makkelijk’ het is om met geld invloed te kopen in dat land, dat zegt ‘individuele vrijheid’ het hoogst in hun vaandel te hebben staan. En dan komt natuurlijk één van de beste criticasters op dat land weer in me op, ook al een ‘komiek’; Bill Hicks: “It’s all about money, not freedom, y’all, okay? Nothing to do with fuckin’ freedom. If you think you’re free, try going somewhere without fucking money, okay?”
Irresistible toont scherp (en beangstigend) wat zo’n vorm van prioritisering uiteindelijk doet met de democratie in een land…