The Vast of Night (2019)
Eén van de meest opvallende dingen aan het kleine, maar fijn verrassende The Vast of Night, is dat dit de zelf-gefinancierde debuutfilm van een commercial-regisseur is, zonder dat je ergens aan ziet dat hij ‘slechts’ 700.000 dollar te besteden had (ter vergelijking: het budget van Nederlandse telefilms als Billy en Doodslag lag rond een miljoen euro). Maar daarmee toont Andrew Patterson dus ook direct, dat de rol van geld – bij het maken van een film – veel en veel kleiner is dan het hebben van een duidelijke visie, talent en/of een intrigerende stijl. Wat ook direct betekent, dat Patterson waarschijnlijk veel grotere budgetten aangeboden gaat krijgen, maar dat hoeft dus helemaal niet te betekenen, dat ie daarmee een betere film kan maken…
Het verhaal
Het is ergens in de jaren 50 van de vorige eeuw, in een klein stadje in New Mexico. Fay Crocker (Sierra – Curb Your Enthusiasm – McCormick) werkt bij de lokale telefooncentrale als switchboard operator, maar droomt stiekem van de grote stad. Daarin vindt ze haar gelijke in de charismatische radiomaker Everett Sloan (Jake Horowitz), die ondanks z’n populariteit in het stadje dezelfde ontsnappingsdromen heeft…
Op de avond dat het hele stadje naar een belangrijke lokale high school-basketbalwedstrijd kijkt, hoort Fay echter een raar geluid over de radiogolven. Als dat geluid even later ook Everetts radioverslag van de basketbalwedstrijd verstoort, gaan ze gezamenlijk op onderzoek uit. Superlogisch en heerlijk ‘dorps’ nuchter, en met toenemende verbazing begint het mysterie zich langzaam te ontrafelen. Maar niet voordat de cameraman een shot heeft weten te creëren dat zó ongelooflijk vet is, dat ik terug moest denken aan een Argentijnse Oscarwinnaar…
Paradox Theatre
Ja, dat minutenlange tracking shot door het stadje, de gymzaal, de spelers van de basketbalwedstrijd en weer verder de gymzaal uit het het land op, dat was behoorlijk indrukwekkend. Dat zou het in een ‘normale’ Hollywoodfilm al zijn, dus hier was m’n verbazing net zo groot als tijdens El secreto de sus ojos; eerdergenoemde Oscarwinnaar uit 2009. Vet om wederom te zien dat technisch en kunstzinnig sublieme creativiteit niet van geld afhankelijk is, als in: iedereen met voldoende passie kan dit, dus je hoeft niet per se jezelf en/of je idee te kúnnen verkopen.
Daarbij wordt het mysterie van de film verder versterkt, doordat het wordt getoond met een intro en outro, alsof het een aflevering is van Paradox Theatre, een volgens mij fictief alternatief voor TV-shows als Twilight Zone. En zo kun je de film ook wel zien, als een heerlijk uitgewerkte aflevering van die show. En waar die vergelijking bij Vivarium mijn oordeel uiteindelijk wat negatief duidde, daar bedoel ik dat hier juist enorm positief. Daarnaast wordt m’n enthousiasme over deze film nog vergroot doordat de film eigenlijk niet over het plot gaat (wat ook vrij ‘klein’ is, zie m’n verhaalbeschrijving hierboven), maar meer over ambitie in een klein stadje, de wens om dat te ontvluchten, door een aantal karakters dat zeker de ‘shazaaazzz‘ bezit om ook in de grote stad wel een weg te vinden…
Cast & crew
En daarmee kom ik direct bij een compliment voor regisseur Andrew Patterson en de twee hoofdrolspelers, want die zijn beiden óf perfect gecast, erg goed geregisseerd en/of ze beschikken beiden over een flinke dosis talent. Horowitz heeft precies het juiste optimistisch-Amerikaanse charisma, zonder arrogant te worden, terwijl McCormick haar groei-ambitie geweldig combineert met een avontuurlijke spirit en empathie-veroorzakende naïviteit. Verder is de cast erg klein, en zijn zowel Horowitz als McCormick zo goed als onbekend. Mogelijk kun je dáár het lage budget wel aan afzien. Want iemand als Elle Fanning zou McCormicks rol ook zeker hebben kunnen spelen, maar mogelijk had haar bekendheid de film dan eerder wat ‘in de weg’ gezeten, als dat het de film beter gemaakt, verwacht ik.
Ik betwijfel namelijk of Patterson met een 100 x zo hoog budget een betere film zou hebben gemaakt. Iets waarvan ik wel verwacht dat hij dat nu aangeboden gaat krijgen, want daarvoor spat z’n talent gewoon te duidelijk van het scherm. Al verwacht ik dan mogelijk dat het succes van The Vast of Night tot iets lulligs leidt: dat zijn volgende film namelijk direct kritiek gaat krijgen, dat ie ondanks een 100 x hoger budget, niet een véél betere film heeft gemaakt.
Final credits
Want alles in ogenschouw nemend: er lijkt weinig negatiefs te melden over The Vast of Night. Tuurlijk: wil je vette actie, meer uitleg bij je science-fiction of jezelf helemaal gek maken in een zoektocht naar wat alles betekent, dan is The Vast of Night niet jouw film. Maar als je op zoek bent naar een film met een onverwacht beklemmende sfeer, die zeker de Amerikaanse 50’ies paranoia oproept (toentertijd vanwege allerlei Koude-Oorlog- en/of communisme-angsten), die ook nu nog altijd ‘werkt’, dan zal deze jou waarschijnlijk ook positief verrassen. Beetje het onafhankelijke broertje/zusje van J.J. Abrams/Steven Spielbergs Super 8 (die geheel toevallig met E. Fanning is), alleen dan gemaakt met een budget dat bijna 75 x (!!) lager was…