The Wolf of Snow Hollow (2020)
Die hard filmfreaks moeten deze film natuurlijk sowieso zien, omdat Robert – Medium Cool, Jackie Brown – Forster hierin z’n laatste rol speelde (voordat hij op 78-jarige leeftijd overleed). Daarnaast is het de nieuwe film van Jim Cummings, die mij keihard verraste met z’n prachtige debuutfilm Thunder Road. En dat de hoofdrol die Cummings zelf speelt in The Wolf of Snow Hollow wederom een nogal getroebleerd persoon is, waardoor de film uiteindelijk veel meer drama dan ‘weerwolfhorror’ is, dat maakt m’n recensie mogelijk wat warrig. Ik weet namelijk niet zeker hoe ‘goed’ ik deze film vind. Wat ik in elk geval wel zeker weet: zo’n weerwolffilm heb je nog nooit gezien. En wát een poster hè..!?
Het verhaal
Snow Hollow is een wintersportstadje ergens in de Amerikaanse bergen. Omringd door donkere bossen, bergen en heel veel sneeuw, voel je direct aan alles: dit is een kleine, hechte gemeenschap. Iedereen weet dus ook wel van de problemen van politieman John (Cummings zelf), zowel met alcohol als met z’n ex-vrouw (waarmee hij tienerdochter Jenna (Chloe East) heeft). Daarnaast is z’n vader, sheriff Hadley (Forster), behoorlijk af aan het takelen, en dat willen ze liever verborgen houden voor het stadje. Met andere woorden: John heeft al genoeg aan z’n hoofd, en tijdens diverse gesprekken en AA-meetings merk je aan alles: die John balanceert ook wel aardig op het randje van z’n eigen verstand/gekte.
Natuurlijk zit nooit iemand op een lugubere moord te wachten, maar als het eerste slachtoffer (Annie – Marriage Story – Hamilton) in classic horror-stijl wordt vermoord, ontdekt door haar vriendje PJ (Jimmy – American Vandal, The King of Staten Island – Tatro), ontstaan direct geruchten over misschien wel een weerwolf. Iets dat John sowieso niet wil accepteren – nogmaals, hij doet er alles aan om z’n directe omgeving zo ‘gewoon’ mogelijk te houden – en zelfs een scherpe visie op het weerwolf-thema heeft (dat het een metafoor is voor misogynie en/of toxic masculinity). Dat Johns langzame gek worden, in een wereld waarop hij steeds minder controle heeft, best goed past bij mogelijk psychische gevolgen van de corona-crisis, dat is toevallig, maar het maakt deze aparte film wel nog memorabeler…
Heerlijk open
Cummings is als onafhankelijk maker erg open over z’n manier van werken en films distribueren, onder andere op Twitter en Facebook. Op Zuckerbergs ‘aandachtsmaximalisatieplatform’ grappen ze overigens heerlijk over wat ik in m’n opening ook al meldde, dat de producenten eens moeten stoppen hem zo te typecasten ;). Met andere woorden: ik vond het ook fijn om deze film te kunnen gaan kijken, juist omdat zijn openheid in real life zo ontwapenend is. En dan voelt het ook wel weer wat ‘eng’, dat hij dus nu voor de tweede keer eenzelfde type neerzet. Aan de andere kant: als je met je eigen demonen weet te dealen door zulke interessante en/of leuke films te maken, dan laat er maar meer komen. Hij zet namelijk een karakter neer dat het midden houdt tussen beangstigend en meelijwekkend, maar het is dus vooral ook gedurfd dat hij hiermee z’n eigen kwetsbaarheden lijkt te openbaren.
Maar terug naar het recenseren van deze film. Het is namelijk best apart, dat het op gegeven moment helemaal niet meer om de moordenaar en/of weerwolf lijkt te gaan, maar steeds meer over Johns ondergang en eventuele verlossing. En dan roept zo’n weerwolf-verhaal ook al snel gedachten op aan die indiaanse ‘Twee Wolven‘-legende: het is maar net welke wolf je voedt.
Cast & crew
Naast de formidabele Robert Forster en Jim Cummings zelf, is de grootste rol voor Riki Lindhome, die mij steeds vaker op begint te vallen. Ik zag haar eerder in Knives Out en de tv-serie Kidding (met Jim Carrey), en hier speelt ze een iets doortastendere (maar vergelijkbare) rol als Frances McDormand deed in de film Fargo (heb één aflevering van die serie gekeken, maar kon toen niet voorbij mijn (betere) herinnering aan de filmkarakters kijken). Jimmy Tatro heeft een niet al te grote rol als vriendje van het eerste slachtoffer, maar hij speelt die archetypische Amerikaanse highschool-atleet met ogenschijnlijk echt veel te veel gemak.
Misschien is het knapste aan deze film wel hoe Cummings z’n hoofdrol goed laat balanceren tussen iemand die graag een held wil zijn (voor z’n vader, het stadje en vooral z’n dochter), maar ook overduidelijk een kwetsbare zielenpiet is. En dat levert, net als in Thunder Road (al was het daarin een stuk pijnlijker om te zien), een karakter op waarbij je twijfelt of je nou om z’n onhandigheid moet lachen, of juist zorgen moet maken. Daarbij werkt het camerawerk ook erg goed. Je voelt de benauwdheid van zo’n ingesneeuwd stadje goed, maar het ziet er wel goed uit allemaal. En passend bij de onzekerheid over wie of wat nou al die vrouwen vermoordt, is de montage ook precies zo strak uitgevoerd, dat je als kijker ook pas weet hoe de spreekwoordelijke vork in de steel zit, op het moment dat John dat ontdekt.
Final credits
Dat Cummings een talent is om zeer goed in de gaten te houden, dat was na Thunder Road al overduidelijk. Met The Wolf of Snow Hollow zet ie zeker wat stappen, maar heel groot zijn die niet (mogelijk doordat dit z’n eerste film is, waarbij een studio wel wat te vertellen had?). Nu kan ik me voorstellen dat Thunder Road voor sommigen wat teveel drama is (die is echt wel indrukwekkender qua pijn en onmacht en zo), dus dan is deze Snow Hollow wel een wat toegankelijkere ingang in zijn wereld. Al schopte een vriendin van me die stelling ook weer direct onderuit, want van haar kreeg ik deze reactie na het zien van de film: “Ik snap het niet… naar wat heb ik zitten kijken?”
Zoals je ziet: deze recensie is mogelijk een beetje warrig…