Freaky (2020)
Freaky is eigenlijk gewoon een mix van Friday the 13th, Freaky Friday en The Hot Chick, oftewel: lekkere foute bodyswitch-quatsch met een paar onverwacht lompe scènes, een zeer ongemakkelijke romantische scène en twee hoofdrolspelers die hard hun best doen. Plus Alan Ruck, die hier exact de lullige leraar speelt waardoor Ferris Bueller ooit een dagje vrij nam; Ruck speelde in 1986 Ferris’ beste vriend Cameron..!
Tja, als ik een goede film had willen zien, dan was ik naar iets anders gegaan. Maar Freaky leverde bijna exact waar ik afgelopen vrijdagavond zin in en behoefte aan had: simpel escapisme…
Het verhaal
In classic tienerhorror-stijl opent de film met het vertellen van een urban legend over de Blissfield Butcher, die al jarenlang tieners blijkt te vermoorden, om direct na dat verhaal ook daadwerkelijk dat groepje losbandige tieners naar de eeuwige jachtvelden te sturen. Met andere woorden: deze Butcher bestaat niet alleen ‘echt’, hij wordt ook nog bijna Brawl in Cell Block 99-lomp vertolkt door Vince Vaughn. Direct daarna gaan we – wederom in klassieke tienerhorror-stijl – over naar de volgende schooldag, waar we zien dat Millie (Kathryn – Blockers, Big Little Lies – Newton) wel heel hard haar best doet om zo introvert-suf mogelijk over te komen. Waardoor ze dus keihard gepest wordt door zowel de mannelijke jocks als de vrouwelijke mean girls. Gelukkig heeft ze twee mega-diverse vrienden (zie still hieronder): de politiek-über-correcte Nyla (Celeste – Irreplaceable You – O’Connor) en de overduidelijk proud to be gay Josh (Misha – The Goldfinch – Osherovich).
Maar vanwege plotredenen laten Nyla en Josh ons’Mil wel alleen achter na een football-wedstrijd (waarvoor Millie de wat ullige mascotte speelt), niet wetende dat Millie’s nog altijd rouwende moeder (Kate – Night of the Living Dead (!!) – Finneran) weer eens dronken in slaap is gevallen op de bank. Dit tot grote ergernis van Millie’s oudere zus/politiecop Char (Dana Drori), maar ja, dan is Millie’s telefoon natuurlijk ook net leeg. Net op het moment dat onze Butcher ten tonele verschijnt..!
Wat wij als kijker dan echter al weten, is dat hij bij z’n vorige moord een nogal aparte dolk heeft gejat (zo één die deels oplicht om mystiek te insinueren), en net als hij Millie hiermee denkt te doden, gebeurt er iets geks. Vertwijfeld rent Butcher weg, niet wetende dat zowel hij als Millie de volgende ochtend nogal verrassend wakker gaan worden…
Zie je wel..?
Probeer ik serieus iets over het verhaal te schrijven, word ik direct sarcastisch, en misschien wel cynisch. Althans: neem aan dat je dat hierboven wel kunt lezen. Waarmee ik dus aan wil tonen: verwacht niets méér van deze film dan lekker fout vermaak. Ik had daar zin in, waardoor ik uiteindelijk nog best verrast werd door een aantal scènes. Natuurlijk vergeef je het de makers wel, dat ze ‘pre-switch’ Millie extra sullig neerzetten, om het contrast met de ‘post-switch’ Millie (waarin Butchers geest dus zit) extra groot te maken. Dat ze daarmee ook direct thema’s als toxic masculinity en homofobie kunnen aanraken, dan geeft de film zelfs een heeeeeeeeeeeeeeel klein beetje urgentie, maar mogelijk ben ik dan alweer teveel aan het zoeken. Maar vooral die eerdergenoemde romantische scène was wel zó heerlijk ongemakkelijk, dat ik me die nog wel even zal blijven herinneren. En het grappige: de rumoer om die scène in de bioscoopzaal was wat onwennig, want je hoorde sommigen twijfelen tussen hun homofobie- en hun lachreflex…
Cast & crew
Daarom verwacht ik overigens ook, dat vooral Vince Vaughn zich keihard vermaakt heeft op de set. Met Millie’s geest in zijn lichaam, mocht hij zich heerlijk uitleven als iemand die nogal in het verkeerde lichaam zit. Omgekeerd kon Kathryn Newton laten zien dat ze stoere (actie?) rollen ook wel aan kan, al was ik initieel dus nog een beetje afgeleid door dat iets te opzichtig neergezette contrast. Verder was het – voor de 35+-kijker – dus geweldig om Alan Ruck nu in de rol van een klootzak-leraar te zien, die nogal onprofessioneel onvriendelijk was richting één van z’n scholieren. Verder kon ik maar niet achterhalen aan wie Dana Drori mij deed denken, maar aangezien ik het nog altijd niet weet, denk ik dat m’n hoofd een combinatie maakte van tal van actrices die uit highschool-films herkende. Terwijl ik dus de hele film (achteraf volledig onterecht) dacht: “Ooooooh, dit is zeker écht een ode aan oudere tienerhorror-films, want ze hebben zelf in zo’n bijrol een actrice uit 80-ies tienerfilms geregeld!“.
Regisseur Christopher Landon brak ooit door als schrijver van D.J. Caruso’s niet mega-interessante ode aan Hitchcocks Rear Window: Disturbia. Daarna schreef hij maar liefst vier vervolgen op Paranormal Activity, waarvan hij er ook één mocht regisseren. Ook schreef en regisseerde hij het in mijn beleving iets beter geslaagde Scouts Guide to the Zombie Apocalypse. Z’n bekendste films zijn echter Happy Death Day en het vervolg daarop, die mij nooit genoeg trokken (lijken me nog altijd beetje de te simpele horrorversies van Groundhog Day, to be honest). Maar wat dus wel blijkt: hij is wel erg into genre-mixing, want die Scouts Guide, Happy D.D. en nu ook Freaky mixen wel het wat ‘klassieke’ tienerfilm-genre met horror en/of zombies…
Final credits
Met een grote glimlach terugdenkend aan de scènes waarin Butcher-Millie zich vermomd met een heerlijk niet-goed-zittend latex masker sluit ik deze recensie maar eens af. Zoals ik al zei: ik ging er zonder enige kritische blik in, dus ik vermaakte me best okay. Weet echter ook, dat het pas mijn derde bioscoopbezoek in de tweede helft van 2020 was, dus dat zal mijn beleving ook positief beïnvloed hebben. Want je zag ook, dat zodra ik iets ‘dieper’ op het verhaal in ga, ik m’n cynisme maar moeilijk in kon houden. Want eerlijk is eerlijk, als ik serieuzer was geweest, dan was ik misschien nog wel lomper geweest dan Vince Vaughns karakter in de film…