mijn top 15 films van 2020
Yes, na een aantal jaren afwezigheid is ie terug: een top-zoveel lijstje van het jaar. Om de inmiddels meest cliché-duiding van het jaar erbij te halen: het was een “raar jaar” ja. Qua films was het echter ook een bijzonder jaar, waarbij het me opviel dat ik een flink aantal films “Kunst” heb genoemd. Of dat mijn voorkeur afgelopen jaar was, of dat er inderdaad meer en/of betere films worden gemaakt die buiten de conventionele paden treden, dat mogen analisten onderzoeken, maar het zal je in onderstaand lijstje opvallen, dat er wel wat aparte films in staan. Want dat blijkt meer en meer (of keer op keer): als een film een risico neemt en daarin slaagt, dan maakt zo’n film ook direct véél meer indruk…
Buiten de boot
Ik zal beginnen met een paar films en/of documentaires, die net buiten m’n top 15 vielen, maar die ik toch een speciale vermelding waard vond. Ten eerste is daar For Sama, de documentaire over hoe een moeder haarzelf, kind en man staande probeert te houden tijdens de oorlog in Syrië. Kan er nog altijd niet bij, waarom deze niet de Oscar won dit jaar, maar mogelijk was ie voor velen wat té heftig? De tweede is voor Soul, de nieuwe Pixar-animatie die ik afgelopen Kerst zag (en die mogelijk nog wat moet indalen). Helaas heb ik Wolfwalkers nog niet kunnen zien (iets met dichte bioscopen), maar Soul zat zo heerlijk vol met z’n eigen titel, dat ik weer direct ga glimlachen als ik eraan terugdenk.
De derde en laatste speciale vermelding is voor Color Out of Space, waarin Nic Cage volledig functioneel ‘in the Cage‘-over-the-top mocht gaan. Een film uit het rijtje “WTF!!?“-films, een nieuw ‘genre’ dat 2020 nog wat ‘raarder’ maakte. Naar een verhaal van H.P. Lovecraft, waarin een goede boodschap (en interessante kijk op buitenaards leven) op heerlijke wijze wordt gemengd met fucked-uppery…
Mijn top 15
Ook dit jaar liet ik me door tal van series weer afleiden van het kijken van films – met uitschieters als Devs, seizoen 3 van Westworld, Lovecraft Country, Watchmen, Brave New World en The Mandalorian – maar uiteindelijk ben ik wel erg blij met hoe hard ik geraakt werd, genoten heb en/of aan het denken gezet ben door onderstaande topfilms:
I’m Thinking of Ending Things
Mogelijk deels omdat de film zo ‘publiek-verdelend’ is, maar zeker ook omdat Charlie Kaufmans laatste me zoveel dingen liet voelen (niet enkel fijne), dat ik me niet kan herinneren zo ‘rijk’ (zowel intellectueel als spiritueel) geraakt te zijn door een film de laatste jaren. En dat de film dan uiteindelijk zo interessant in elkaar valt: wauw..!- Bacurau
Passend bij bovengenoemde “WTF!!?”-films, maar dan een film die zo actueel bleek, dat de makers zich tijdens het maken licht ingehaald voelden worden door de werkelijkheid. Heerlijke genre-mix, zelfverzekerd niet-Westers (misschien zelfs anti-Westers), sensueel, cool, lomp en gewoon ook ‘VET’. - The Lighthouse
Ook een film die me dingen liet voelen waarvoor ik ‘vroeger’ weg zou rennen (of door zou zappen), want Willem Dafoe en Robert Pattinson – onder regie van Robbert Eggers – maakten me bij vlagen gewoon bang met hun spel. Daarbij ook een film waarbij ik de opgeroepen vragen helemaal niet direct beantwoord wil zien worden. - Mank
De grandeur van de studiofilms uit de jaren 30 en 40 werd door David Fincher terug naar het witte doek gebracht (ik zag ‘m tussen de lockdowns in op het grote scherm), met een geweldig verhaal over de magie van film en verhalen vertellen. - The Last Black Man in San Francisco
Heerlijk meanderend kunstwerk over tal van heftige onderwerpen waar vooral Afro-Amerikanen in het ‘land of the free‘ mee moeten zien te dealen. En dan ook nog gezet in misschien wel de meest relaxte stad van de wereld… - Babyteeth
Gisteravond pas gezien, en dus nog niet kunnen recenseren (update: inmiddels dus wel), maar deze Australische film voert een behoorlijk uitgemolken onderwerp zó onverwacht en subtiel uit, dat ie uiteindelijk keihard binnenkwam en m’n wangen aardig nat maakte. - Ma Rainey’s Black Bottom
Chadwick Bosemans laatste film is ook z’n beste, waarschijnlijk omdat hij wist dat dit de laatste keer was, dat hij z’n talent kon tonen. Wat een aangrijpende vertelling, waarin Boseman en Viola Davis allebei imponeren… - Marriage Story
Mogelijk hoort ie officieel wel bij vorig jaar, maar ik zag ‘m in januari, en herinner me nog altijd hoe prachtig dit eerlijke verhaal over een scheiding vernacheld werd door (Amerikaans) opportunisme. - Kajillionaire
Miranda July heeft nog geen misser gemaakt, en deze film is net zo goed leuk en cool, als dat ie eigenlijk schrijnend is. En wat een acteurs..! - Never Rarely Sometimes Always
Net als Babyteeth een coming-of-age-verhaal waar je best U tegen mag zeggen, al zullen mensen die het goddelijke “U” nog gebruiken dit prachtige verhaal over vriendschap en abortus waarschijnlijk niet trekken… - The Assistant
Indrukwekkende dag in het leven van een assistente op een groot New Yorks productiebedrijf, zeker gebaseerd op Weinsteins Miramax. Maar juist zo goed omdat het de context laat zien, waarin #metoo (en andere misstanden) kunnen plaatsvinden (en daarmee óók een keiharde (maar mega-subtiele) aanklacht tegen ons overheersende economische systeem). - Corpus Christi
Ook gisteren pas gekeken, omdat ik er zoveel goede dingen over hoorde. En inderdaad: wat een prachtig verlossingsdrama, gezet op een zeer verrassende plek: achter een opportunistisch altaar. Heerlijk hoe de film lastig te vangen is in een hokje… - Honey Boy
Deze film – naar een autobiografisch verhaal van Shia LaBoeuf – kreeg een extra urgente laag na FKA Twigs’ aanklacht tegen deze LaBoeuf, juist vanwege iets dat ook weer zo in de film zou hebben kunnen zitten. Daarnaast prachtig acteerwerk van een aantal jonge nieuwe sterren (in wording). - Waves
Nergens makkelijk zwart-wit, maar een film die op genuanceerde wijze thema’s als vergeving, verlies, toxic masculinity, ambitie, racisme en acceptatie onderzoekt. - Palm Springs
Zeker niet alles was zwaar dit jaar (wat bovenstaand lijstje mogelijk wel doet vermoeden), want deze zonnige ‘update’ van Groundhog Day is misschien wel de enige film die ik dit jaar meerdere keren zag, met meerdere genietende vrienden, die normaliter van totaal verschillende films houden. En die soundtrack stond bijna bovenaan m’n Spotify-lijstje dit jaar…
Yes, kan nog vijfendertig nuances aanbrengen door te stellen dat morgenmiddag m’n lijstje mogelijk weer anders zou zijn, dat ik ook nog lang niet alles gezien heb (jammer dat Nomadland nog nergens te zien was bijvoorbeeld), et cetera, maar f… that. Hoop dat je wat aan bovenstaand lijstje hebt, en op naar 2021, waarin deze site een stevige (visuele) update gaat krijgen, en we hopelijk snel weer ‘gewoon’ naar de bioscoop kunnen om ons te laten wegblazen door alle pracht die film kan bieden!
De beste wensen voor 2021..!!!
Een antwoord op “mijn top 15 films van 2020”