I Care a Lot (2020)
Ik wist vooraf niets van de (overigens terechte) Golden Globe-nominatie voor Rosamund – Gone Girl, Hostiles – Pike voor haar powerchick-rol in deze misdaadkomedie, die ook een heerlijk scherpe filering biedt van gewetenloze ego’s, en hoe deze welig tieren in het neoliberale kapitalisme. Al is het gave aan I Care a Lot vooral, naast ook een übercoole Peter – The Station Agent, Game of Thrones – Dinklage, dat de film steeds dieper afdaalt in de ‘krochten der lompheid’, waardoor je als kijker best wat verwarring kunt voelen.
Over de onmenselijkheid van niet alleen eerdergenoemd kapitalisme, maar ook hoe het ‘sociale’ van het Amerikaanse zorgsysteem geen enkele kans maakt tegen opportunistische geldwolven…
Het verhaal
Of geld-“leeuwen”, want zo noemt Marla Grayson (Pike) zichzelf in de voice-over tijdens de opening van de film, waarin vrij snel gezet wordt dat ze heeft geleerd om de wereld te zien als één van lammeren en leeuwen, waarin eigenlijk geen plek is voor moraliteit. Marla is namelijk voogd van talloze ouderen, die via wat slinkse trucjes in verzorgingshuizen worden geplaatst, zodat Marla – met haar medeplichtige vriendin Fran (Eiza – Baby Driver – González) – hun bankrekeningen kan plunderen, en zelfs huizen en bezittingen kan verkopen. Voogdijrechter Lomax (Isiah – Da 5 Bloods, BlacKkKlansman – Whitlock Jr.) lijkt namelijk nogal goedgelovig, al weet Marla het spel ook wel ontzettend geniepig te spelen.
Als ons criminele duo hun zinnen echter op Jennifer Peterson (Diane Wiest!!) en haar ogenschijnlijke fortuin heeft gezet, zien we pas echt hoe pijnlijk ‘sophisticated‘ (in de oorspronkelijke betekenis van dat woord, zijnde “bedrieglijk argumenteren, bedoeld om te misleiden“) hun werkwijze is. Maar wat blijkt: hun initiële oordeel over deze voormalige professor klopt niet echt. Het gaat korte tijd allemaal erg goed, totdat Jennifers voorheen onbekende zoon (Dinklage) ten tonele verschijnt: een meer dan meedogenloze crimineel die niet echt wakker ligt van een moordje meer of minder. Dan ontspint zich een kat-en-muis-spel tussen beide criminelen, waarbij jij als kijker waarschijnlijk op een gegeven moment ook niet meer weet hoe dit überhaupt gaat aflopen.
Al maakt het einde alles toch ook wel weer mooi ‘rond’…
Meedogenloos manipulatief
Hoe lompheid wordt ‘gevierd’ in ons neoliberale systeem, dat bewees het 45e presidentschap van de VS tot voor kort (zó fijn dat die vent niet meer dagelijks in het nieuws is; vandaar dat ik z’n naam ook niet wil typen…). In sommige functies lijkt het totaal ontberen van enige moraliteit juist voor succes te zorgen, en dat wordt in I Care a Lot scherp getoond. Waarmee het dus een duidelijke ‘aanklacht’ is tegen dat wat sommige mensen succesvol maakt in ons economisch systeem…
Knap dus ook, dat het de film toch lukt om wel iets van sympathie voor de karakters te creëren. Ik denk dat de goede balans tussen humor, lompheid en de geniepigheid van machtspelletjes daarin cruciaal is, want ik was menig keer verrast door wat de scenarist nu weer verzonnen had.
Crew & cast
En daarvoor verdient J Blakeson de credits. Hij regisseerde de film namelijk niet alleen, maar hij schreef het scenario ook. Ik weet dat The Disappearance of Alice Creed door een kleine niche toentertijd behoorlijk goed werd ontvangen in de videotheek, maar The 5th Wave vond ik daarentegen weer zo slecht, dat ik er zojuist pas achter kwam dat ik die film (met Chloë Moretz) met alle gemak vergeten was (en dus wel gezien had, in tegenstelling tot die Alice Creed-film). En nu weet ik dat ik het juist vaak lastig identificeren vind, als de hoofdpersoon een vrij ‘naar’ persoon is – iets waarover sommigen bij deze film ook vallen – maar daar had ik hier dus vrijwel geen last van. De verwarring die Blakeson weet te creëren, in combinatie met eerdergenoemde balans, liet mij dus wel goed meegaan.
Wat ook net zo goed de verdienste van hoofdrolspelers Pike en Dinklage is. Pike mag voor deze film dezelfde krachten oproepen als waarmee ze zo ijzingwekkend schitterde in Gone Girl, al is deze film wel wat ‘luchtiger’ dan die David Fincher-film. Daarin bleef ze meer mysterieus, hier gebeurt al het cynisme out in the open. In datzelfde licht is Dinklage’ rol gaaf, want hij moet ook openlijk toegeven dat Marla mogelijk wel z’n gelijke is, tegen elke zin van z’n criminele karakter in. Daarnaast zijn de bijrollen dus ook fijn ingevuld, al lijkt dit wel de eerste film waarin Isiah Whitlock Jr. z’n befaamde “Shi-i-i-ii-i-i-i-i-i-i-i-i-iiiiii-tt” achterwege moest laten. Dianne Wiest leek slechts een simpel bijrolletje te vertolken, maar richting het eind van de film werd ook die rol een stuk intenser. Chris – Argo, She Dies Tomorrow – Messina is goed slinks als advocaat, terwijl ik het geweldig vond om ook Macon Blair weer eens te zien. Zijn Blue Ruin vond ik zo indrukwekkend, dat ie in mijn top 10 van 2014 terecht kwam, en ik verwacht die film (en daardoor Blair) ook nooit meer te vergeten…
Final credits
Ik had zin in een ‘makkelijke’ film om m’n gedachten even heerlijk te verzetten, en dat lukte met I Care a Lot meer dan voldoende. Dat het daarnaast ook zo’n scherpe film zou zijn over de lompheid van ‘ons’ economische systeem, maar dan wel op grof-komische wijze gezet, dat was voor mij een heerlijke bonus.
Terwijl de grootste kracht van de film dus de sterke acteerprestaties waren, if you ask me…
Aangename verrassing dus!