The Little Things (2021)
Het rare aan John Lee – The Blind Side, The Founder – Hancocks laatste film is dat ie zelfs geschreven is vóórdat classics als Se7en, Silence of the Lambs en L.A. Confidential het neo-noir-genre in de 1990’s opnieuw tot leven wekten, maar dat ie nu aanvoelt alsof het verhaal beter verteld had kunnen worden in een True Detective-achtige serie. Want ja, er zit een meer dan interessant hoofdthema in de film (wat inmiddels overigens ook al aardig vaak gebruikt is in film en series), maar het lukt Hancock niet om de obsessieve achtergrond van vooral Denzel Washingtons karakter genoeg ruimte te geven. Al zou ik natuurlijk ook gewoon kritischer kunnen zijn, en stellen dat Hancock helaas niet de film heeft weten te maken, waarop je hoopt als je weet dat naast Washington ook Oscarwinnaars Rami – Bohemian Rhapsody, Mr. Robot – Malek en Jared – Requiem for a Dream, Dallas Buyers Club – Leto opdraven. Waarbij vooral die laatste voor een aantal memorabele scènes zorgt…
Het verhaal
De film opent met een meisje dat in haar auto en in het donker achtervolgd wordt door een bijna klassieke ‘highway-killer’. Ze weet net te ontkomen, en direct daarna wordt ons als kijkers hulpsheriff Deacon (Washington) voorgesteld, die in een klein woestijnstadje z’n taken uitvoert. Als ie van z’n baas de opdracht krijgt om wat bewijs op te halen in Los Angeles, plant hij een kort dagtripje naar deze miljoenenstad iets verder westelijk. Daar aangekomen blijkt iedereen hem echter te kennen, al is hoofdcommissaris Farris (Terry – The Firm, Devil in a Blue Dress – Kinney) ogenschijnlijk niet zo blij met het weerzien. Deacon blijkt namelijk jaren geleden vrij hardhandig doorgeslagen te zijn, terwijl hij daarvoor toch dé hotshot-inspecteur van Los Angeles was.
Die hotshot-mantel wordt nu gedragen door de jonge Jim Baxter (Malek), al wil zijn zoektocht naar een seriemoordenaar minder vlotten, dan wat hij aan het journaille kwijt wil. Lichtelijk ongeloofwaardig vraagt hij Deacon daarom direct mee, als er wéér een lijk gevonden blijkt te zijn. Omdat Deacons bewijs-ophaal-opdracht toch vertraagd blijkt, besluit Deacon mee te gaan. Als op de crime scene Deacon direct z’n mysterieuze profiler-houding aanneemt, dan weten wij als kijker al genoeg: die Deacon was ooit echt een goeie politiecop. Maar gezien al die dromen/flashbacks naar een eerdere zaak weten we ook: deze zaak haalt misschien wel teveel herinneringen bij hem naar boven.
En dan heb ik nog eens geen woorden gebruikt om Jared Leto’s behoorlijk onherkenbare sleazeball-rol te introduceren…
Fincher-wannabe
In een gehaaste, cynische bui zou ik deze film mogelijk sneller wegzetten als een minder goed uitgevoerde versie van de Fincher-films Se7en en Zodiac, met wat vleugjes van Hannibal Lecter en talloze andere films die je gezien hebt. Maar door de aanwezigheid van een drietal top-acteurs, zeker één nogal verontrustende ondervragingsscène en Jared Leto in optima-creepy-forma (met gekleurde lenzen, een prosthetic-neus en -mond en een apart loopje), vermaakte ik me best goed hoor. Ik had het obsessieve van Deacon en het arrogante perfectionisme van Baxter alleen graag wat beter willen voelen, zodat de uiteindelijke best opvallende afwikkeling van het verhaal veel meer indruk had gemaakt. Nu kon ik dat in m’n hoofd wel een stuk groter maken – iets met “vergiffenis voor het verleden door de ’toekomst’ te redden” of zo – maar dan ben ik dus wel iets teveel aan het zoeken/projecteren, vrees ik. Terwijl dat hoofdthema – wanneer wordt ambitie obsessie, en hoe houd je jezelf hierbij in de hand? – dus eigenlijk wel een geweldige film had kunnen opleveren.
Crew & cast
Maar mogelijk had dan een andere regisseur Hancocks scenario moeten verfilmen. Schijnt dat Steven Spielberg het script ooit afgeslagen heeft omdat het te ‘duister’ was voor hem, maar daarom zou iemand als Abel Ferrara, of mogelijk Werner Herzog, beter zijn geweest. En ja, natuurlijk komt dat, doordat ik zojuist ook aan hun beider Bad Lieutenant-films moest denken. Want nogmaals: in mijn hoofd had vooral Deacons rol nóg rauwer mogen zijn, misschien wel wat meer hintend naar Washingtons meest controversiële rol, die in Training Day. Nu wordt zijn verleden iets teveel als plot-device ingezet…
Juist ook omdat Washington de rol van Deacon met (te?) groot gemak speelt. Hij had van mij nog wel meer een gefrustreerde klootzak mogen spelen, al begrijp ik ook wel waarom Hancock daar níet voor gekozen heeft (de huidige invulling van die rol nuanceert de grotere ‘boodschap’ ook wel wat). Malek vond ik initieel wat lastig te accepteren in z’n rol als de nieuwe ‘grote meneer’ in politie-land, wat ook komt door wat ik hierboven als “Lichtelijk ongeloofwaardig” betitelde. Daardoor krijgt z’n karakter (en de film) niet alleen iets ongeloofwaardigs, maar wilde mijn hoofd ook richting een wat surrealistischere sfeer bewegen (wat heel vet kan zijn, maar ook in die richting gaat de film eigenlijk niet). Leto heeft natuurlijk de rol die het meeste opvalt, zeker vanwege de make-up, maar vooral ook vanwege het ongrijpbare van zijn karakter. Al vraag ik me nog altijd af, of zijn noemen van de naam Ronda nou een hint voor ons als kijkers was voor hoe ‘het’ echt zit, of dat dit een scenario-foutje is…
Final credits
Ja, qua sfeer, cinematografie (John Schwartzman), make-up en Thomas Newman-score zeker wel okay hoor, als tussendoortje. Maar als je (vooral) seizoen één van True Detective en bovengenoemde films hebt gezien, dan verwacht ik dat jij ook wel zult denken, dat je eerder al betere uitvoeringen van dit verhaal en deze thematiek hebt gezien.
Toch jammer, want gedurende een flink deel van de film greep de spanning me zeker wel…