Army of the Dead (2021)
Als Army of the Dead niet door Zack – 300, Watchmen, Batman v Superman – Snyder was gemaakt, dan had ik deze zombie-heist-film met voormalig WWE-ster Dave – Guardians of the Galaxy – Bautista waarschijnlijk niet direct hoeven zien. Maar voor heerlijk overdreven actie-‘quatch’ is Snyder toch wel één van Hollywoods ‘vetste’ regisseurs. En dat is ook exact wat Army of the Dead biedt, waarin ook heel gedisciplineerd bijna alle regels van het zombiegenre – inclusief naar camp neigend slecht drama-acteerwerk – netjes worden gevolgd.
Inclusief talloze franchise-opties…
Het verhaal
Opvallend is namelijk, dat na de openingsscène – waarin duidelijk wordt hoe er net buiten Las Vegas een zombie-plaag kon uitbreken – vrij snel een flinke tijdssprong wordt genomen. Het verhaal begint eigenlijk pas als Las Vegas, inmiddels ‘zombie-infested‘, ommuurd is met zeecontainers, en de Amerikaanse overheid plannen heeft goedgekeurd om de stad te ‘nuken‘. Ontzettend symbolisch is dat gepland op 4 juli (de Amerikaanse Onafhankelijkheidsdag), oftewel vier dagen na het begin van het hoofdverhaal.
Een verhaal dat dus pas echt start als Scott Ward (Bautista) benaderd wordt door de rijke Las Vegas-tycoon Tanaka (Hiroyuki – Sunshine, The Wolverine – Sanada), die namelijk nog een paar honderd miljoen dollar in de kluis van z’n casino heeft liggen. Scott wordt gevraagd om – tegen een forse beloning – die buit op te halen, maar daarvoor moet hij dus wel een team samenstellen om Vegas te betreden. Niet veel later heeft hij een nogal bonte verzameling opportunisten bij elkaar verzameld, en gaan ze op avontuur.
Een avontuur dat natuurlijk vanuit alle kanten al heftig gaat worden, maar ook nog wordt verstevigd door love-interest Maria (Ana – Nacho Libre, Narcos – de la Reguera), dochter Kate (Ella – Never Let Me Go, Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children – Purnell), een nog strakkere deadline én alfa-zombies die toch wel een aardig interessante extra laag aan het genre toevoegen…
Lekker ‘fout’..!
Allereerst: de blood & gore is bij vlagen snoeihard. Denk aan wat veel te zwaar geschut kan doen met een mensen-/zombielichaam en uit elkaar getrokken hoofden. Kun je daar niet tegen: sla deze film dan over. Ik werd herinnerd aan de eerste film die ik coproduceerde (een zombiefilm!), waarbij ik merkte dat het horror-genre (en dan dus vooral het zombie-genre) wel enorm veel ruimte biedt aan creativiteit. Creativiteit met een veelal sadistisch en/of nihilistisch karakter, maar soit. En dat is ook wat Army of the Dead veel biedt: de film bevat een hoop heerlijk foute ‘zombie-vondsten’, en dan heb ik het nog eens niet over eerdergenoemd alfa-zombie-idee. Dat idee biedt namelijk ook aardig wat extra mogelijkheden, ook al ondermijnt het wel het ‘originele’ idee dat zombies vaak als metafoor voor de breinloos volgende massa dienen (denk breinloze consumenten in bijvoorbeeld Romero’s Dawn of the Dead (niet toevallig remade door Snyder in 2004!), die met z’n allen naar het winkelcentrum trekken).
Wat mij echter het meeste ‘opviel’ aan deze film, was wel hoe verdomd veel drama onze hoofdrolspeler op zich afgevuurd kreeg. En als je dan ziet hoe dat geacteerd wordt, dan móet dat toch wel als camp bedoeld zijn, toch?
Cast & crew
Want de manier waarop Bautista emotionele pijn en verdriet speelt, daarmee kom je ook echt alleen weg in zo’n quatschfilm. Damn, wat speelt hij dat slecht/lelijk zeg; heerlijk bijna lachwekkend. En nu wil ik zo’n voormalig worstelaar natuurlijk niet al te hard uitlachen, maar ik hoop wel dat hij zich blijft focussen op stoere rollen zoals in eerdergenoemde Guardians-film (waardoor hij ook in twee finale Avengers-films te zien was). En ook de overige acteurs zijn (natuurlijk) niet primair gekozen vanwege hun acteerkwaliteiten. Theo – Luke Cage – Rossi en Garret – 12 Years a Slave, No Country for Old Men – Dillahunt spelen nogal makkelijk karakters you love to hate, terwijl cabaretier Tig Notaro haar heerlijke zelfspot en cynisme (dat ik ken van haar stand-up) ten volle mag inzetten (ze verving overigens cabaretier Chris D’Elia, nadat hij werd aangeklaagd voor seksueel wangedrag). En voordat jij je ook maar af blijft vragen, waar je die stoere Vanderohe van kent: dat kan van bijvoorbeeld Sorry to Bother You (waarin hij “Mr. _______” speelt) of Kick-Ass zijn.
Weet je: veel van wat Snyder verhaaltechnisch doet (hij schreef het scenario samen met Shay – John Wick 3, 4 & 5 – Hatten en Joby – Awake, Guy Ritchie’s King Arthur: Legend of the Sword – Harold), en wat me initieel wel kon bekoren, wordt ineens een stuk duidelijker, als je weet dat hij waarschijnlijk vanaf de conceptfase ook al een tv-serie in de planning had. In die serie wordt namelijk verteld wat er zich afspeelde tussen de initiële uitbraak (de openingsscène van deze film) en het moment dat Las Vegas op het punt staat van de aardbodem geblazen te worden. Had ik dit vooraf geweten, dan was ik mogelijk wat cynischer geweest, maar zo serieus heb ik deze film gelukkig geen enkele seconde genomen. Iets dat ‘onze’ Tom – Junkie XL – Holkenborg overigens wel moest doen, want hij heeft voor de opzwepende musical score gezorgd…
Final credits
Maar één tip: maak niet de fout door deze film ook maar een milliseconde serieus te nemen, want dan zet je ‘m waarschijnlijk na maximaal tien minuten af. Heb je echter zin om even totaal weg te vluchten in een wereld die de coronapandemie nogal grovelijk overtreft, en kun je je hersenen bijna zombie-achtig uitzetten, dan is deze meer dan vermakelijk.
Nog een leuk feitje: Snyder kreeg het idee voor deze film al in 2007 (na het maken van Dawn of the Dead), en initieel zou Matthijs van Heijningen Jr. (die van die The Thing-remake) deze film regisseren. Na jaren van vertraging ging dat plan echter niet meer door, kocht Netflix de distributierechten en zette Snyder zich op zowel de scenario-, regie- als camerastoel…