Mainstream (2020)
Als je de nicht bent van Roman en Sofia – Lost in Translation, The Bling Ring – Coppola, Jason Schwartzman en Nicolas Cage, en de kleindochter van Francis Ford Coppola, en met je debuutfilm Palo Alto behoorlijk wat lef toonde, dan is het des te opmerkelijker dat Mainstream zo ongelooflijk in onbalans en/of ‘achterhaald’ aanvoelt. Al voel je in alles die ‘inside-Hollywood-Los-Angeles‘ sfeer, die je mogelijk kent uit Somewhere, The Bling Ring en zelfs The Neon Demon, terwijl je door één van de hoofdrolspelers ook vrij snel aan het (toch wel veel betere/mysterieuzere) Under the Silver Lake zult denken.
Al wordt de échte hoofdrol gespeeld door zo’n ander Hollywood-liefdesproduct: Maya – Stranger Things – Thurman – Once Upon a Time in … Hollywood – Hawke…
Het verhaal
Frankie (Hawke) werkt in een wat Las Vegas-aandoende bar in Hollywood, terwijl ze in haar vrije tijd haar moeder teleurstelt door al haar tijd te steken in nogal opmerkelijke YouTube-filmpjes. Stilletjes aanbeden door collega Jake (Nat – The Stand, Paper Towns – Wolff) moet ze af en toe inspringen als baby tijdens een performance van ogenschijnlijk verlopen artiesten, dus ze is ‘rijp’ om haar normale leven te ontvluchten. Die kans lijkt zich voor te doen, als ze door een filmpje van de nogal filosofisch-recalcitrante winkelcentrum-mascotte Link (Andrew – Hacksaw Ridge, The Amazing Spider-Man – Garfield) ineens duizenden views krijgt, en ze zich als een soort bakvis op deze aparte kerel stort.
Met de hulp van wannabe-scenarioschrijver Jake weten ze gedrieën al snel en behoorlijk viral-succes te bereiken, en daarmee trekken ze de aandacht van ‘influencer-agent’ Mark Schwartz (Jason – The Royal Tenenbaums – Schwartzman), die hen het schijnbaar hoogste doel van influencers voorhoudt: snel heeeeeeeeeeeeel veel geld verdienen.
Al moeten onze ‘helden’ daarvoor dus wel steeds verder gaan in hun opvallende strapatsen, waardoor ego’s eerst worden opgeblazen om daarna nog harder te botsen, en waarin vooral Link toch nogal een (voor het verhaal onnodig/-duidelijk) gevuld rugzakje blijkt te hebben…
Satire van een satire, of toch gewoon too much too weird?
Door de setting, het bij vlagen vette camerawerk, de dynamiek in de vertelling en het enorm aanwezige talent, gaf ik tot halverwege de speelduur deze film meer dan het voordeel van de twijfel. En waar twijfel van mij ook zeker tot voorbij de aftiteling mág duren – als er iets uitdagends wordt geponeerd waarover je nog dagen/weken kunt filosoferen bijvoorbeeld – daar moest ik toch vrij snel concluderen dat het lage IMDb-punt, maar vooral die niet-lovende kritieken, toch wel terecht waren. Want aan de ene kant wil de film veel te veel zeggen, maar aan de andere kant zegt ie uiteindelijk juist erg weinig. Dat het daarnaast al wat outdated aanvoelt om jongeren nog trachten te bereiken via een film over YouTube, dat komt natuurlijk net zo goed door de snelheid waarin Snapchat, TikTok en/of Twitch de rol van primaire-vermaak-app al heeft overgenomen.
Crew & cast
Door Palo Alto was ik juist enorm gecharmeerd van Coppola, want daarin legde ze bewust niet alles uit. Als ze die film echter niet gemaakt had, dan had ik nu waarschijnlijk gesteld dat me het geweldig lijkt als je zo enorm Hollywood-royalty bent, dat je gewoon alle mogelijkheden krijgt om films proberen te maken, zonder iets van zelfbewustzijn of zo. Gelukkig hoef ik die naar jaloezie riekende opmerking nu niet te maken, maar het toont wel dat ik vrij snel ging zoeken naar redenen waarom de film zo stuurloos aanvoelde. En dan blijft dat ontbrekende zelfbewustzijn wel overeind. De hele film voelt namelijk aan als iets waar niet tijdig met voldoende afstand naar gekeken is. Dus dat het vooral een vet idee was om te maken, maar ergens te snel gemaakt is..?
Overigens weinig ten nadele van de acteurs in de film, waarin vooral Garfield z’n rol met alles wat ie heeft aangrijpt. Want als Link mag hij alle kanten op vliegen. Coppola heeft zelf overigens aangegeven deze rol gebaseerd te hebben op neef Nicolas Cage. En zo’n type, dat zich van mysterieuze vrijbuiter naar filosofisch-interessant-doende-megalomane narcist ontwikkelt, dat moet voor een acteur toch geweldig te spelen zijn? Hawke – inderdaad de dochter van Uma Thurman en Ethan Hawke – speelt haar vrij standaardrol gewoon wel goed. Maar ik vond haar Frankie dus nogal ‘bleu’ overkomen, in hoe ze als een blok voor Link valt. Voelde ergens een beetje ‘ouderwets’, als door een man geschreven aan. Mogelijk dat debuterend co-scenarist Tom Stuart daarvoor verantwoordelijk is. Of zou dat óók een functie hebben die niet goed uit de verf komt..?
Final credits
Dus ja, daar zit beetje mijn overall kritiek: de film wil volgens mij lekker scherp en kritisch zijn, maar wat ze nou precies willen zeggen, dat komt uiteindelijk niet uit de verf (herinner me nu ineens die ‘stomme-film-title-cards’ in de openingsscène, what was up with those..?). Of anders: toen de film z’n einde naderde, hoopte ik nog altijd dat alles wat ‘raar’ aanvoelde – en dat is nogal veel – uiteindelijk samen zou komen in iets onverwachts. Maar volgens mij mag ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wel stellen dat het Gia Coppola niet gelukt is. Hoe lekker ‘campy‘ veel ook aanvoelt, en hoe hard ik ook kan genieten van films die zich in die Hollywood-setting afspelen…