The Devil All the Time (2020)

Mogelijk niet zo verwonderlijk, dat een Netflix-film mogelijk beter een Netflix-serie was geweest, want ik zie dat medium toch nog altijd meer als ’tv’ dan als ‘film’, to be honest. Maar The Devil All the Time voelde een beetje als misschien wel twee True Detective-achtige seizoenen in één 140 minuten-film gepropt, waarbij het gehele verhaal zich ook nog eens over meerdere decennia uitspreidt. Dat is overigens zeker niet enkel negatief bedoeld, want deze film van Antonio Campos – die ook als één van de producenten van Martha Marcy May Marlene optrad – behandelt ontzettend interessante thema’s en durft ook behoorlijk wat risico’s te nemen. Waarbij Campos ook nog eens de beschikking had over één van de meest indrukwekkende casts van de afgelopen jaren…

Het verhaal
Zoals je mogelijk al vermoedt: eigenlijk vertelt deze film meerdere verhalen. Hoofdkarakter is echter Arvin Russell (Tom Holland), wiens vader Willard (Bill – Pennywise uit de It-remake – Skarsgård) in de Tweede Wereldoorlog PTSS heeft opgelopen. Arvins moeder Charlotte (Haley – Swallow – Bennett) krijgt op een gegeven moment kanker, maar hoe hard pa ook voor z’n zelfgebouwde kruis in het bos bidt, dat helpt haar niet.

Niet veel later woont de jonge Arvin (Michael – Lovecraft Country – Banks Repeta) bij z’n oma (Kristin Griffith), die ook de zorg over de jonge Lenora op zich genomen heeft. Lenora’s ouders (Harry – The Ballad of Buster Scrugss, The Queen’s Gambit – Melling en Mia – Alice in Wonderland – Wasikowska) zijn namelijk nogal luguber aan hun einde gekomen. Als Lenora een paar jaar later gespeeld wordt door Eliza – Babyteeth – Scanlen, komt zij onder de invloed van de foute priester Preston Teagardin (Robbert – The Lighthouse – Pattinson), en ook daar blijkt dat religie in Campos’ wereld niet echt strookt met beschaving.
Als Arvin verhaal gaat halen bij deze priester, gaat het (wederom) aardig mis, en op de vlucht komt hij in contact met nog een aantal andere verhaallijnen, waardoor ook Jason – Lawless, Mudbound – Clarke, Riley – kleindochter van Elvis (!), Mad Max: Fury Road, American Honey – Keough en Sebastian – The Falcon and the Winter Soldier, Avengers: Endgame – Stan op de castlijst verschenen…

Te ambitieus..?
Ja, het is werkelijk onmogelijk om hier recht te doen aan hoeveel verhalen er door de makers door elkaar verweven zijn. Iets wat de film nogal wat gravitas geeft, maar voor velen waarschijnlijk net zo ingewikkeld maakt als bovenstaande twee alinea’s. Daardoor valt er ook heerlijk veel te projecteren op de film, want de onderlinge verhaaltjes bieden genoeg interpretatiemogelijkheden. Daar zit echter ook direct het ‘gevaar’, hoe interessant ik Campos’ insteek en thema’s ook vind. Er zit zoveel in, dat het allemaal ook wat verwaterd raakt. Ik zag de film ruim een maand geleden (in drukte besteed ik m’n recensie-aandacht liever aan films die net uitgebracht zijn; deze werd afgelopen september al uitgebracht op Netflix), en moest de plotlijnen net wel even teruglezen op Wikipedia. Nu herkende ik daar direct wel weer wat de film met me deed, maar alles juist herinneren was dus zo lastig, dat ik het weer even moest opzoeken.
Maar de thema’s die de film aanraakt, dat zijn wel onderwerpen waar ik ook graag m’n hersenen over breek. Al voelde ik aan het eind van The Devil All the Time dus wel, dat de overall boodschap toch ietwat conceptueel lijkt te blijven. Iets dat ik – als groot fan van David Lynch – normaliter juist ook interessant vind, maar hier neig ik toch iets meer naar “Is het meer dan enkel goed gemaakte ‘interessantdoenerij’..?”

Crew & cast
Regisseur Antonio Campos vertaalde Donald Ray Pollocks roman samen met z’n broer Paulo tot een filmscenario. En toen ik er zojuist achter kwam, dat dit dus een boekverfilming is, toen vielen er nog wat extra kwartjes. Want een roman beleef je natuurlijk in een heel ander tempo dan een film, dus daarin is zo’n enorm rijkgevuld en groots verhaal veel makkelijker te ‘volgen’, omdat je dan zelf het tempo bepaalt. Daarom denk ik ook dat het verhaal van The Devil All the Time misschien wel drie of vier interessante films op had kunnen leveren. Beetje in het kader van ‘less is more’..?
Qua cast heb ik hierboven al zo’n beetje alle namen aangehaald, waarbij Holland mij het positiefste opviel. Als Britse acteur zet hij wederom overtuigend een getroebleerde Amerikaan neer, al voel ik nu ook weer direct: heel veel ruimte om écht de diepte in te gaan, krijgt hij ook niet. Daarvoor schieten de verhalen teveel door elkaar heen, waarin dus wel enorm veel hedendaags talent te zien is. Denk aan de hoofdrolspeelsters uit zowel Babyteeth als Swallow, maar ook Melling onderscheidt zich steeds meer de laatste tijd (hij speelde in Buster Scruggs die ledemaatloze artiest, die werd uitgebuit door Liam Neeson). Pattinsons rol ging bijna over de spreekwoordelijke top qua campy opportunisme, maar dat past ergens ook wel bij zijn imago. Daarnaast viel het me wel op, dat van de twaalf hieronder getagde castleden, er slechts vier oorspronkelijk Amerikaans zijn. Iets wat bij zeven van de acht niet-Amerikanen totaal niet opviel. Enige waar ik ietwat ‘geloofwaardigheidsproblemen’ had, was bij de zoon van Stellan S…

Final credits
Natuurlijk is een film die zulke interessante thema’s aanraakt meer dan de moeite waard. Veel films durven geen enkel risico te nemen, dus het is zeker wel te prijzen als een film er misschien teveel neemt. Toch hoopte ik vooraf stiekem wel, dat deze memorabeler was geweest. Krijg nu beetje hetzelfde gevoel als dat ik bij The Killer Inside Me had, maar dan gemixt met de complexiteit van een iets té vol gepropt True Detective-seizoen.
Maar nogmaals: liever teveel risico’s en interessante thema’s, dan helemaal geen…