Bo Burnham: Inside (2021)
Nu kende ik Bo Burnham voor deze Netflix-‘komedie’-special enkel van z’n rol als ‘vriendje’ van Carey Mulligan in Promising Young Woman, dus dat hij een multi-talent en stand-up comedian was, dat besefte ik me pas toen ik deze special voorbij zag komen (en zag dat ie de maximale vijf sterren kreeg van The Guardian!). En ik moet zeggen: groot fan van z’n zangkwaliteiten zal ik waarschijnlijk nooit worden, maar deze show blijft wel al een paar dagen bijzonder hard door m’n hoofd spoken. Burnham maakte deze special namelijk helemaal in z’n eentje tijdens de lockdown, om niet helemaal gek te worden. Of dat gelukt is, weet ik niet zeker, maar naast heerlijk scherpe (zelf)spot bevat de special ook vrij veel heerlijke creatieve vondsten. Dus mocht je je afvragen of ik ‘m aanraad: zeker wel..!
Het ‘verhaal’
Initieel lekker chaotisch door elkaar geknipt (we zien z’n haren en baard langer en weer korter en weer langer zijn) volgen we Burnham ongeveer een jaar lang tijdens de lockdown, waarin we dus ook het proces van het maken van de special volgen. We zien dus niet enkel de ‘afgeronde’ sketches/liedjes/…, maar we zien hem ook worstelen. Waarbij hij heerlijk start met afvragen of komedie wel echt ‘helpt’ tegen echte problemen (zoals een brandend huis e.d. ;)). Maar daarna worden er nogal wat maatschappelijke zaken aangepakt, zoals witte vrouwen op Instagram, het uit de bocht vliegen van het internet, onze socialmediaverslavingen, Jeff Bezos (dat liedje blijft door m’n kop gieren!), ons sociaal-politieke klimaat, en nog zoveel meer.
En dat brengt ie allemaal vrij heerlijk ‘hapsnap’, al zitten er zeker ook wel aardig scherpe sneren in (al moet je geen Bill Hicks-cynisme verwachten), wat waarschijnlijk ook de reden is dat het grote publiek hem en deze show zo lijkt te omarmen. De lovende recensies op bijvoorbeeld IMDb zijn meer dan mals, en ik ben ook blij dat ik ‘doorgekeken’ heb, ook al voelde ik bij zijn eerste liedje al, dat zijn zang dus niet helemaal mijn ding was/is…
Final credits
Sow, dit wordt dus één van m’n kortste reviews ooit – overigens ook de eerste keer dat ik een komedie-special recenseer – maar omdat Burnham het ‘gek’ worden tijdens de lockdown zo geweldig heeft weten om te zetten in ‘goeie quatsch’ die maar blijft rondzingen in m’n hoofd, vind ik wel dat hij alle aandacht verdient (is dit arrogant?). En dat hij ook toont in real life een totaal ander type te zijn dan in het geweldige Promising Young Woman, dat maakte alles nog menselijker. Want dat ik houd van artiesten die hun worstelingen out in the open durven te bespreken/analyseren/tonen, dat zal voor de meeste lezers hier niet echt als een verrassing komen.