How It Ends (2021)
Ik weet dat ik soms moet opletten om American indie-pareltjes als How It Ends de hemel in te prijzen, maar ik vond deze Booksmart meets Dude, Where’s My Car meets Seeking a Friend for the End of the World dus echt héérlijk, vooral qua creativiteit, cameo’s en lekker ‘droge dialoog’-humor. Aan de oppervlakte gaat ie over wat te doen als je weet dat het de laatste dag van het bestaan van onze planeet is, maar ergens zegt maker en hoofdrolspeler Zoe – Lola Versus, The Craft: Legacy – Lister-Jones (die de film maakte met haar regie- en schrijfpartner Daryl Wein) ook iets heel moois over hoe goed/lief zijn voor jezelf ook volledig verwikkeld is met hoe je je tot anderen verhoudt.
Maar ja, sommigen vinden zo’n ‘praatfilm’ – overigens perfect functioneel opgenomen op de lege straten van Los Angeles tijdens de pandemie-lockdown – het saaiste wat ze dit jaar gezien hebben…
Het verhaal
Liza (Lister-Jones) wordt wakker op de laatste dag ooit. Heerlijk terloops komen we er namelijk achter, dat de aarde op het punt staat vernietigd te worden door een grote asteroïde (die ook continu wel ergens aan de hemel te zien is). Liza wordt gewekt door haar jongere zelf (Cailee – Bad Times at the El Royale – Spaeny), waar ze continu lekkere (zelf)sneren mee uitwisselt. Waar de ‘oudere’ Liza graag een baal drugs regelt om volledig van de wereld het Einde te beleven, weet de jongere Liza haar te overtuigen om wél naar dat feestje van Mandy (Whitney Cummings) te gaan die avond.
Maar eerst besluiten de meiden om in het reine te gaan komen met alle fouten en mislukkingen in Liza’s leven. Als haar auto gestolen blijkt, oppert Liza letterlijk “dude, where’s my car?“, en besluiten ze hun tocht door Los Angeles dan maar – super-onrealistisch – te voet af te gaan leggen. Onderweg komen ze dan dus eerdergenoemde cameo’s tegen (waaronder Fred – Saturday Night Live, Portlandia – Armisen, Sharon – Never Rarely Sometimes Always – Van Etten en Olivia (!!) Wilde), waardoor de film niet alleen een aaneenschakeling van vette mini-verhaaltjes wordt, maar ook steeds surrealistischer aanvoelt. Want van/met iedereen die ze tegenkomen, leren ze wel iets…
Aantrekkelijke fuck-it-all-mood
Tijdens de film voelde ik al een fantasie opkomen, die ik vroeger mogelijk als ‘eng’ had betiteld, maar waarvan ik inmiddels al jaren net zo goed kan genieten: “Hoe zou het zijn, als we met z’n allen tegelijkertijd aan ons einde komen?“. Ik vond zulke gedachten/fantasieën vroeger eng, maar dat kwam vooral, doordat ik me (volledig) identificeerde met m’n gedachten en gevoelens (waardoor ik me dus afvroeg, of ik misschien heel depressief was om zoiets te denken). Sinds ik die identificatie heb leren loslaten, kan ik dus ook genieten van zoiets, want zo’n “we gaan met z’n allen in één keer“-gevoel neemt niet alleen al het toekomstige verdriet (van het verliezen van geliefden) weg, maar ook alle druk om iets te moeten presteren (waar volgens mij vele westerlingen onder lijden).
Natuurlijk heeft Liza ook wel degelijk nog iets te leren hoor, en in de balans tussen die fuck-it-all-houding en haar voelbare, zelfbewuste kwetsbaarheid, daarin excelleert How It Ends. Ik ken namelijk ook best wat (niet geheel toevallig vrouwelijke) coaches die mij ook steeds duidelijker weten te maken dat mijn zelfbeeld van veel grotere invloed is op hoe ik de wereld om mij heen zie, dan dat mijn rationele mind dat toe wil geven. En over zulke onderwerpen gaat deze film óók. Wat ook direct verklaart waarom dit zeker geen commerciële hit zal gaan worden, want ook in Nederland hebben we politieke stromingen die hun populistische aantrekkingskracht halen uit het wegzetten van (in mijn ogen vrij essentieel) zelfbewustzijn. Waarmee dialogen, die voor mij bijvoorbeeld veel waarde vertegenwoordigen, door sommige anderen worden weggezet als SAAI…
Cast & crew
Lister-Jones heeft niet alleen heerlijk indie-schrijf- en regietalent, maar als actrice voelt iedere “FUCK” uit haar mond ook heerlijk duaal: ze is cool genoeg om de vrijheid te nemen dat woord (veelvuldig) te gebruiken, maar ze vindt het eigenlijk ook wel weer te plat. Waarin ze overigens geweldig tegenspel krijgt van Spaeny, die in Bad Times… dat wat onnozele hippie-zusje speelde. En naast tegenspel, viel het me ook enkele keren op hoe ze qua mimiek en motoriek elkaar wel geweldig hebben weten te kopiëren. Ze werkten overigens al samen in The Craft: Legacy, waar Spaeny één van de hoofdrollen speelde. Ik kwam er overigens pas zojuist achter, dat zij de androgyne Lyndon speelde in de sublieme tv-serie Devs (van Alex – Ex Machina, Annihilation – Garland). Qua cameo’s ga ik zeker niet alles verklappen, maar vooral die scène met Olivia Wilde (die dus haar regiedebuut maakte met Booksmart!) vond ik geweldig: twee vrouwen die zo intensief-enthousiast door elkaar heen praten, dat m’n hoofd er bijna van ging spinnen.
Ja, die scène torpedeerde iets, dat (lompe) mannen nog wel eens “wijvenpraat” willen noemen, tot een soort über-coole catharsis: een reinigend relaas tussen twee meiden die elkaar te lang niet gesproken hebben en nog wel wat uit te praten hadden, maar dat dan zó geconcentreerd dat het bijna niet meer te volgen was. En zoiets schrijven, en dan ook nog regisseren, daarin móet je wel volledig kunnen en durven vertrouwen op de intelligentie van je acteurs. Dat deze acteurs dan beiden ook tot de absolute top van de groep ‘regisserende coole vrouwen’ behoren, dat maakt die scène bijna euforisch…
Final credits
Misschien moet ik toch maar stoppen met schrijven, want ik voel me dus iets te enthousiast worden. Weet dat dit een film is, die optimaal gebruik heeft gemaakt van de lockdown, maar in dat licht ook heerlijk een wappie-karakter opvoert dat niet gelooft dat die asteroïde echt is (ook al zie je hem dus steeds dichterbij komen). Dus ja, denk Booksmart qua female driven zelfbewuste dialogen, maar dan nog wat onafhankelijker gemaakt, en misschien nog wel creatiever. Maar geheel in lijn met de film en z’n vrouwelijke thematiek, is hier een wedstrijdje van maken totaal niet nodig.
En ik verwacht, dat jij inmiddels allang weet of dit een film voor jou is, of niet. Ik genoot er in elk geval, samen met een vriendin, geweldig van…