Candyman (2021)
Wat een fijne verrassing was dit zeg!
Serieus: ik dacht ‘m licht ‘verplicht’ te moeten zien om deze recensie te kunnen schrijven – ben niet de grootste horror-fan van Nederland – maar ik kreeg een ontzettend interessante en gelaagde versie van het Candyman-verhaal te zien. Waarin de ‘horror’ vooral een vertaling van de Afro-Amerikaanse pijn bleek, waardoor je ook duidelijk ziet dat deze uit de stal van Jordan – Get Out, Us – Peele komt. Dus meer drama dan horror, als je het mij vraagt, hoeveel bloed er ook door het beeld gutst.
Waarbij het einde een secundair verhaal ook nog aardig perfect rond lijkt te maken…
Het verhaal
Anthony McCoy (Yahya – Us, The Trial of the Chicago 7 – Abdul-Mateen II) is een up-and-coming schilder/kunstenaar uit Chicago, die samenwoont met z’n vriendin en galeriehouder Brianna (Teyonah – Chi-Raq, WandaVision – Parris). Als Brianna’s broer z’n nieuwe vriendje komt laten keuren, vertelt hij het stel over de legende van Candyman en de inmiddels gegentrificeerde wijk Cabrini-Green, waar ze nu zelf wonen. Ook de rol van Helen Lyle komt aan bod, waaruit blijkt dat dit een direct vervolg is op die ‘klassieker’ uit 1993.
Omdat hij creatief gezien in de knoop zit, gaat Anthony op zoek naar meer over dit verhaal, en wijdt daar ook een nieuw kunstwerk aan. Natuurlijk zijn er aardig wat onverlaten individualistisch genoeg om vijf keer het benodigde “Candyman” in de spiegel te zeggen – zeker ook omdat dit best vet in de Anthony’s kunstwerk is verwerkt – en dan verschijnt deze entiteit en begint het moorden…
Op zoek naar nog meer informatie wordt Anthony echter gestoken door een bij. Hierdoor begint niet alleen z’n hand en arm langzaam te etteren, maar hij lijkt ook psychisch wat in de war te raken. Is dat een valkuil waar hij als kunstenaar in valt, of is er meer aan de hand?
Geëngageerd gelaagd
Ik weet niet of dat in het origineel ook al het geval was (die kwam uit in een tijd dat ik nog te bang was van horror), maar het beste aan deze film is hoe sterk die Afro-Amerikaanse pijn overal doorheen verwerkt is. Daarbij bevat de film ook gaaf inzicht in en commentaar op kunstenaars en (hun rol in) de gentrificatie van vooral arme zwarte wijken. Ik wil het eigenlijk nog helemaal niet allemaal te ‘kloppend’ maken in m’n hoofd, want vooral ook de manier waarop het maken van kunst erin verwerkt is (door lijden te omarmen en/of jezelf daarin te verliezen?), dat voelt nu bijna perfect aan. Kwam er echter net ook achter, dat eerdergenoemde eindscène niet zozeer iets met Brianna’s eigen geschiedenis te maken heeft (wat het nóg gelaagder zou maken), maar op een andere manier iets afrondt. Al kan ik me ook voorstellen dat daardoor cynici mogelijk zullen zeggen: “Oh, dat is zeker omdat ze sequels willen maken!?“. Maar dat cynisme deelde ik na afloop dus zeker niet. Ook al zat ik tussen een aantal gastjes dat volgens mij wel direct aan makkelijke ‘franchisificering’ dacht. Vond het overigens vet, dat ze volgens mij wel onder de indruk waren, terwijl ze toch zeker niet de simpele horror kregen die ze hadden verwacht…
Crew & cast
Dat deze mede is geschreven door Jordan Peele, dat voel je aan alles. Net zoals in Get Out (en mogelijk nog wel meer in Us) voel je zijn mega-scherpe, kunstzinnige visie op de positie van zwarte Amerikanen in de VS overal doorheen. Hij schreef het scenario samen met (producent) Win Rosenfeld en regisseur Nia DaCosta. En deze DaCosta maakt aardig indruk met haar regie. Dat is anderen waarschijnlijk ook al (eerder) opgevallen, want ze zet nu een vergelijkbare stap als dat Chloé Zhao na Nomadland deed/doet. DaCosta’s volgende film is namelijk The Marvels, het vervolg op Captain Marvel. Ze brak overigens door met Little Woods.
Ik vind Adbul-Mateen II toch wel één van de coolste ‘nieuwe’ acteurs. Hij was ook al te zien in Aquaman, in de mannelijke hoofdrol in Us, in de mooie tv-serie The Get Down en dus ook als Black Panther Bobby Seale in Aaron Sorkins The Trial of the Chicago 7. En dan binnenkort ook nog in The Matrix Ressurections én Furiosa (George Millers eigen origin story van Charlize’s coole karakter uit Mad Max: Fury Road). Parris was ook reeds te zien in If Beale Street Could Talk, maar ik herkende haar vooral uit Marvel-serie WandaVision. Vette rol ook van Colman Domingo, die eerder z’n charisma al toonde in Ma Rainey’s Black Bottom. Verder zal ik niets vertellen over de twee actrices die ook al in het 1993-origineel zaten, want dan zou ik voor échte kenners van die film mogelijk al iets verklappen. Eén van die actrices wordt door IMDb zelfs totaal niet genoemd…
Final credits
Ja, ik was dus echt enorm verrast door deze film. Weet dus niet zeker of ik me nu moet gaan schamen dat ik het origineel nooit gezien heb (als die net zo geëngageerd was als deze, let me know), maar weet dat je deze dus ook gewoon ‘kaal’ kunt kijken. Al denk ik dat je met kennis van het origineel een mogelijk nóg rijkere ervaring zult hebben.
Maar weet dus ook: het is dus zeker meer drama-thriller dan horror, maar dat weet je door de Get Out/Us-link waarschijnlijk al.