Reminiscence (2021)
Voor de serie Westworld kon regisseur, scenarist en producent Lisa Joy (samen met Jonathan – broer van Christopher – Nolan) natuurlijk terugvallen op de spiritueel-metafysische diepgang van die 1973-klassieker van Michael Crichton, iets wat bij Reminiscence overduidelijk/helaas niet kon. Waarmee ik niet wil zeggen dat Reminiscence 100% mislukt is – qua sfeer en production value is het echt wel okay – maar eigenlijk ontbreekt het deze Hugh Jackman-film vooral aan balans. De film zit overvol met plot (en film noir-verwijzingen), maar het ‘ergste’ was, dat het mij aan het eind niet zoveel meer uitmaakte hoe het ging aflopen. Wat dus inhoudt dat Joy mij als kijker niet genoeg mee heeft doen leven met onze protagonisten…
Het verhaal
Nick Bannister (Jackman) heeft in het Miami van ná een flinke zeespiegelstijging een handeltje opgezet in het herbeleven van herinneringen. Samen met z’n voormalig leger-partner Watts (Thandiwe Newton (formerly known as Thandie)) maken ze gebruik van een eng-herkenbaar gevoel dat de toekomst niet zo rooskleurig aanvoelt, en dat terugkijken naar hoe het ooit was misschien wel veel fijner is.
Geheel in film noir-stijl verschijnt dan ene Mae (Rebecca Ferguson) ten tonele, waardoor Nick niet alleen meteen flabbergasted is, maar hij raakt ook volledig in de ban van deze rode jurk dragende, jazz-zingende femme fatale. Ze is enkel haar sleutels kwijt, maar nadat Nick haar geheugen wat heeft opgefrist in z’n machine, vergeet ze ook haar oorbellen. Mooi excuus voor Nick om haar te gaan zoeken, en zo gezegd, zo gesekst. Maar dan verdwijnt ze ook ineens weer volledig van eerdergenoemd toneel.
Het gevolg: Nick verliest zichzelf grotendeels in z’n eigen geheugen, zoektocht en machine, terwijl ik me afvroeg hoe platonisch zijn relatie met Watts eigenlijk was…
Rusteloze ratjetoe
De film zit vol met coole quotes als “The past can haunt a man“, maar dat haunten moet je er vooral zelf bij verzinnen, want echt voelen deed ik dat niet. En zo zit de hele film vol met tal van interessante ideeën, maar die zijn uiteindelijk niet goed genoeg uitgewerkt, of raken ondergesneeuwd in de vele verhaallijnen en de mooie sets. Ideeën die overigens grotendeels van grootheid Alfred Hitchcock zijn ‘geleend’, want vooral Vertigo voel je overal doorheen. Gooi daar nog wat landbaronnen overheen (die al het nog droge land in bezit hebben), een corrupte politiecop en een drugscrimineel met een nogal aparte naam, en je hebt iets dat als trailer-input meer dan geweldig was, maar als film helaas niet zo memorabel…
Cast & crew
Jackman speelt zo’n rol vrij moeiteloos, en mag z’n zware stem behoorlijk functioneel inzetten (niet enkel om in classic noir-stijl in voice-over veel te verklaren). Verder wekt ie natuurlijk vrij makkelijk medeleven op, dus valt het des te meer op, dat me zijn lot uiteindelijk niet echt boeide. Nu ben ik als man zeker niet ongevoelig voor de fatale vrouw die Ferguson speelt, dus hoe goed ik haar acteerprestatie hiervan los weet te zien, weet ik niet. Herkennen kun je haar overigens uit enkele Mission: Impossible-films, al vond ik haar gaver in Doctor Sleep. Daarin speelde ze overigens al samen met Cliff – Whale Rider – Curtis, die hier eerdergenoemde politiecop speelt. De vrouw van een landbaron (Brett – Joker – Cullen) wordt gespeeld door Marina de Tavira, die je mogelijk herkent als moeder uit Alfonso Cuaróns meesterwerk Roma.
Lisa Joy is dus één van de drijvende krachten achter de tv-serie Westworld. Zo kende ze Thandiwe Newton (en Angela Sarafyan) natuurlijk al, en ik verwacht dat ze ook aardig wat crewleden heeft meegenomen van die serie. Zoals production designer Howard Cummings en componist Ramin Djawadi. Maar waar ze in die serie dus kon bogen op het beproefde thema uit die Yul Brynner-film uit ’73, lijkt ze hier ‘vergeten’ dat film – in tegenstelling tot een serie – voornamelijk moet draaien om het meevoelen met karakters, waarin (cliffhangin’) plot minder van belang is…
Final credits
Dus ja, qua stijl ziet het er allemaal meer dan slick uit, maar qua afwikkeling is het gewoon ondermaats. Ik veerde nog even op bij een ‘onthulling’ aan het einde, maar als ik daar zo achteraf over nadenk, dan is de logica daarbij volgens mij aardig ver te zoeken. Dus mogelijk is het beste dat ik kan doen, deze film volledig afzeiken, zodat jouw verwachtingen zó laag worden, dat de film juist wel meevalt.
Maar ja, dan vertrouw jij me straks mogelijk niet meer, en dat vind ik toch wel wat belangrijk dan deze film ‘verkopen’.
Dat doet de trailer namelijk al te goed…