Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings (2021)
Had al aardig wat positieve dingen gehoord over deze nieuwe Marvel-origin-story, en ondanks mijn daardoor licht verhoogde verwachtingen vond ik Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings ook heerlijk. Lekker smooth verteld, zonder jou als kijker helemaal murw te willen beuken met plot-plot-plot en nog wat plot…
Met ook een perfect relativerende rol van Awkwafina, en net als de aankomende Eternals en The Marvels van een voormalig American indie-regisseur: Destin – Short Term 12 – Daniel – Room – Cretton. En volgens mij lukt hem iets, dat Spike – Da 5 Bloods – Lee en de makers van bijvoorbeeld Ip Man niet lukte: het slechten van die Azië-Westen-grens in het combineren van talen…
Het verhaal
Duizend jaar geleden vindt Xu Wenwu (Tony – Ip Man zelf! – Leung) de tien bovennatuurlijke, titulaire ringen, en komt erachter dat hij daarmee zo’n beetje alle macht ter wereld naar zich toe kan trekken. Dat lukt hem aardig, en hij raakt zo zelfverzekerd dat hij in 1996 op zoek gaat naar het mythische plaatsje Ta Lo. Bij de ingang wordt ie echter verslagen door Ying Li (Fala Chen), en niet veel later is ie al z’n stoerheid verloren, want is ie kneiterverliefd op haar geworden. Uit hun liefde worden twee kinderen geboren – Shang-Chi en Xialing – maar na de dood van mama verliest pa zich in sombere lompheid. Hij traint Shang-Chi meedogenloos tot effectieve moordmachine, die op z’n 14e op z’n eerste moordmissie wordt gestuurd.
Tien jaar later woont Shang-Chi echter als Shaun (Simu Liu) in San Francisco, en samen met z’n beste vriend(in) Katy (Awkwafina) vermaken ze zich wel als parkeerwacht bij een duur hotel. Als ze in een bus echter aangevallen worden door een stel onverlaten, onder leiding van kleerkast Razor Fist (Florian Munteanu), komt Katy er ineens achter dat ze haar beste vriend toch mogelijk minder goed kent dan ze dacht.
Na Shauns onthulling over wie hij daadwerkelijk is, verplaatst het avontuur zich naar Macau, waar Shauns zus haar eigen ‘imperium’ heeft opgebouwd. Maar lukt het de kinderen om uit de machtswellustige en verdrietige handen van pa te blijven..?
Soepel
Waar ‘ontstaansgeschiedenis’- en superheldenfilms nog wel eens willen verzanden in veel te veel verhaallijnen door elkaar heen, voelde dat bij Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings dus gelukkig totaal niet zo. Voor mijn gevoel kwam het eindgevecht best snel, al duurt de film wel een ‘volwassen’ 2 uur en 12 minuten. Maar er is dus een fijne balans gevonden in wat er allemaal verteld moet worden, wat misschien deels ook de verdienste is van de editor (kreeg beetje eenzelfde gevoel als bij de (verder totaal andere) film Ford v Ferrari (die ook de Oscar won voor die montage)).
Daarnaast werkt de rol van Awkwafina dus ook heerlijk relativerend, want bij zo’n deels bovennatuurlijk thema moet je natuurlijk wel flink wat quatsch accepteren. Maar door hier gewoon leuke droge grappen over te maken, haal je direct die ‘acceptatie-angel’ uit veel potentiële kritiek. Daarbij glimlach ik weer als ik hun “Ja, we moeten natuurlijk veel belangrijke dingen gaan doen, maar we kúnnen ook iets leuks gaan doen” (vermomd als “….or….?“) herinner, terwijl de film ook goed scherp is qua feminisme.
Cast & crew
Ik (her)kende Simu Liu totaal niet, maar hij heeft hiervoor ook vooral in tv-series als Blood and Water en Taken gespeeld. Maar qua acteren én martial arts-performance is hij een meer dan positieve toevoeging aan het Marvel Cinematic Universe. Mede ook omdat ervoor gekozen is om Chinees en Engels ‘gewoon’ door elkaar heen te gebruiken; het voelt niet echt aan als een grote Amerikaanse commerciële film (wat het natuurlijk wel is) die aan culturele toe-eigening (cultural appropriation) doet. Zeker in combinatie met het hierboven genoemde feminisme zullen hardcore bigots wel weer gaan zeuren dat alles veel te ‘woke‘ is, maar als onverdraagzame mensen gaan zeuren, dan doe je in mijn ogen waarschijnlijk iets ‘goeds’.
Maar terug naar de cast, want Awkwafina lijkt behoorlijk wat te hebben mogen improviseren (of het is gewoon goed geschreven). Haar rol is zo goed relativerend, juist ook omdat zij (en Shauns karakter) de brug ‘is’ tussen verwesterde Aziaten en de best traditioneel aanvoelende mystiek (van draken, zielenzuigers, en dergelijke…).
Wat mij – naast de heerlijke soepelheid van de actiescènes en gehele film – echter het meest verraste, was hoe ‘niet tenenkrommend’ de vele overgangen van Engels naar Chinees waren, en vooral: hoe dat het acteren niet negatief beïnvloedde. Want het oversteken van die ‘culturele regie-brug’ lukt hier dus wél. Toch apart, want in de Ip Man-franchise (met Tony Leung in de hoofdrol!) lukte dat helemaal niet, en hier dus wel. Credits voor regisseur Destin Daniel Cretton.
Final credits
Ja, ook voor de echte Marvel-nerds is dit volgens mij een geweldige film, als ik af mag gaan op het mini-orgasme dat een paar van die types voor me leken te krijgen. Vooral bij de ’tijdens de credits-scène’, waar ik verder niet meer over zal verklappen. Maar zoals het Marvel-films betaamt, volgen er na de eindscène van de film dus nog twee extra scènes (waarin deels gelinkt wordt naar vervolgfilms en/of hoe bepaalde karakters daarin terug gaan komen), zowel tijdens de credits als helemaal aan het einde…
Nogmaals: een heerlijke en goed gemaakte origin story, die mijn anticipatie richting het vervolg van het Marvel Cinematic Universe goed heeft vernieuwd. En waarom heb ik nu al twee dagen Hotel California van The Eagles in m’n hoofd..??