Small Engine Repair (2021)
Gebaseerd op een toneelstuk (uit 2011) wordt de opzichtige boodschap wat ‘aandoenlijk ouderwets’ aangekleed, maar vooral Shea – The Wolf of Wall Street, Joker – Whigham speelt misschien wel z’n beste (en meest kwetsbare) rol ooit. Helaas niet helemaal in balans en wat vergezocht af en toe, maar ook dat wordt grotendeels goedgemaakt door een paar zeer memorabele en scherp observatieve scènes over hoe toxic masculinity ook mannen in de weg kan zitten.
Ja, deze kleine film – met volgens mij veel familie en vriendin in cast & crew – blijft toch langer hangen dan ik verwachtte. Maar waarom deze door IMDb ook het genre komedie mee krijgt, beats me…
Het verhaal
Frank Romanowski (John – Stronger – Pollono) wordt door z’n vrienden Swaino (Jon – The Walking Dead, Baby Driver – Bernthal) en Packie (Whigham) en Franks dochtertje Crystal opgewacht als hij uit de gevangenis ontslagen wordt. Direct springen we een jaar of 12-15 verder, en is tiener Crystal (Ciara – Cherry – Bravo) een beetje one of the boys, met de ambitie om naar een ‘echte’ universiteit te gaan. Garagehouder Frank heeft daar wel wat bedenkingen bij, maar als gescheiden vader voelt ie ook wat extra drang om z’n dochter iets te bieden wat z’n verslaafde ex-vrouw Karen (Jordana – Ozark – Spiro) haar niet kan bieden. Dus zijn toestemming krijgt ze.
Als Crystal ziet wat er kan gebeuren als pa tijdens een bargevecht de controle verliest lijkt het mogelijk ook beter dat ze haar eigen pad gaat zoeken. En mede door (de aanleiding van) dat bargevecht – waarin lompe-vrienden-emoties zitten die ik wel lichtjes herkende – valt de vriendengroep uit elkaar.
Swaino en Packie zijn dan ook verbaasd, als ze een maand of drie later een appje van Frank krijgen om weer een keer samen te komen. Frank heeft nogal wat drank en BBQ-vlees gekocht, en zelfs een bevriende sporter geregeld die wat xtc-pillen kan leveren. Wat ogenschijnlijk begint als een avondje flink doorhalen, neemt echter een nogal duistere afslag, als Franks daadwerkelijke reden voor de reünie duidelijk wordt…
Pieken, dalen en testosteron
Natuurlijk zijn er nog steeds wel mensen die totaal onbewust zijn van social media, maar gekoppeld aan de behoorlijk ‘redneckerige’ goaties en kapsels van vooral Frank en Swaino, kreeg ik al snel de gedachte: “Oooooooooh ja, dit had wel een 2021-update mogen krijgen, want nu komt het wat dommig over“. Nu is dat niet het grootste ‘probleem’ van de film – dat is toch meer de af en toe gekunstelde en nogal fragmentarische vertelling – maar dat kwam wel ietwat kneuterig en/of wat hak-op-de-tak over.
Waar de film echter in excelleert, is in een paar scènes, waarin je zowel de schuld als onschuld van mannen en hun testosteron-huishouding ziet. Zoals de aanleiding van het bargevecht hierboven, maar ook een observatie van Packie, over waarom Frank een nieuwe vrouw na één date uiteindelijk niet ziet zitten. Die scènes raakten me wel behoorlijk, omdat ik ze letterlijk herkende en/of heb meegemaakt (zowel in de schuldige als in de onschuldige rol). En al dat testosteron levert ook nogal lompe dialogen op, vol racistische, homofobe en misogyne opmerkingen (denk ‘voetbalkantinepraat’).
Crew & cast
Zoals ik in de inleiding al typte: deze film lijkt bijna een familie- en vriendenproject. Pollono speelt niet alleen één van de drie hoofdrollen, maar schreef en regisseerde de film ook. Maar hij was dus ook de drijvende kracht achter het zo’n tien jaar oude toneelstuk, waarin Bernthal de rol van Swaino ook al speelde. In bijrollen en op de crewlijst komen de vrij opvallende namen Pollono en Bernthal nog vaker voor, en dat verhoogt de ‘gunfactor’ qua onafhankelijkheid ook wel weer wat.
Al heeft Whigham (die overigens niet in het toneelstuk zat) die gunfactor niet nodig, want waar ik hem vooral uit vrij coole rollen (vaak als agent o.i.d.) kende, speelt ie hier een behoorlijk rauwe, kwetsbare en meelijwekkende rol. Moest kort even aan Michael Jeters rol in Welcome to Collinwood denken, al neigt die rol meer naar komische sukkeligheid. Terwijl Packie eigenlijk te ‘zielig’ is om komisch te vinden (maar mogelijk dat zijn rol die rare komedie-genre-keuze veroorzaakte). Bernthal is ook eigenlijk een veel te grote naam voor een kleine film als deze, maar dat zal dus mede komen, doordat hij mogelijk vrienden is met Pollono, of gewoon zijn toneelrol wilde herhalen. Verder worden de overige rollen behoorlijk trashy neergezet, maar dat past perfect in de industriële setting van ‘Manch-Vegas’, de bijnaam van Manchester, New Hampshire, waar de film zich afspeelt…
Final credits
Ja, ik zou mogelijk nog meer kunnen schrijven over de onvolwassen volwassenen in de film, en hoe dit misschien wel een metafoor voor de Verenigde Staten zelf is (hoorde ooit in een documentaire iemand Amerika vergelijken met een nog niet volgroeide en/of opgevoede puber, die wel met lompe wapens mag spelen), maar dan ga ik waarschijnlijk teveel zoeken naar iets ‘meer’.
Small Engine Repair gaat vrijwel zeker niet in m’n top-lijstje van het jaar komen, maar ik ben wel blij ‘m gezien te hebben. Mede dus omdat ik wel wat van die foute-mannen-shit ook uit m’n eigen leven herkende. En als ik dat dan typ, dan is het wel wat jammer, dat het verhaaltje waarin dit gegoten zit, juist iets teveel plot lijkt te ‘willen’ bevatten…