Strawberry Mansion (2021)
Denk bij Strawberry Mansion eerder aan een kunstwerk(je) dan aan film, waarin David Lynch wordt gemixt met Michel Gondry, Lovely by Surprise, Swiss Army Man, Los cronocrimenes en een vleugje Don Quixote. Maar dan wel mega-low-budget gemaakt, en met een cynisch onderliggend idee waar ik zelf ook ooit een tijdje op broedde.
Maar waar ik bij bovengenoemde films en makers ook altijd gezonde jaloezie voel, omdat ik vrees dat ik nooit zoiets moois/goeds kan maken, moet ik ook eerlijk bekennen dat ik bij Strawberry Mansion niet echt jaloers ben op hoe de makers dat idee uitgewerkt hebben. Oftewel: leuk kunstwerk, maar zeker niet het meest memorabele van het jaar…
Het verhaal
James Preble (Kentucker Audley) werkt voor een ogenschijnlijk dictatoriale/totalitaire overheid in 2035. Qua toekomstbeeld merk je dat futuristische overigens enkel in wat ons verteld wordt in dialogen, want de makers hadden geen budget om écht futuristische decors en dergelijke te bouwen. Eén van de dingen die echter direct lichtelijk eng en raar overkomt, is dat James’ baan bij de belastingdienst bestaat uit het controleren van dromen van mensen. Deze worden namelijk opgeslagen, waarna James moet bepalen hoeveel onderwerpen in die droom belastbaar zijn.
De opdracht, waar hij tijdens de film aan werkt, beslaat de dromen van de eccentrieke Arabella Isadora (Penny – All the President’s Men – Fuller), die in het titulaire huis woont. Hij komt het huis echter niet binnen, voordat hij aan een ijsje heeft gelikt, en eenmaal binnen schrikt hij zich een hoedje: Arabella heeft al haar dromen nog op VHS-banden opgenomen!!
Maar James gaat enthousiast aan de slag met z’n geweldige low-budget ‘helm’. Al snel raakt hij echter nogal stevig onder de indruk van de jonge Bella (Grace Glowicki), maar blijkt ook dat z’n eigen dromen wat vermengd lijken te raken met die van Bella. En wat heeft dat raar oplichtende helmpje van Arabella eigenlijk voor functie..?
Schattig, maar niet meeslepend
Zo’n onafhankelijke film als dit roept nogal snel extra empathie bij me op. Maar ik moet ook direct bekennen, dat ik me richting het einde niet echt druk maakte over hoe het ging aflopen met onze protagonisten. Dat komt omdat niet alleen James’ baan, maar eigenlijk de hele film zich in zo’n droomsfeer afspeelt, waarin dood en angsten toch ook ‘andere’ functies kunnen hebben. Daarnaast voelde ik dus mogelijk ook een lichte teleurstelling, doordat de makers het idee – spoiler alertje – dat het in de toekomst mogelijk wordt dat bedrijven gaan adverteren in je dromen – einde spoiler alertje – niet echt verder hebben uitgewerkt dan wat ik zelf ooit al op ’n blauwe maandag kon bedenken. Ja, het is gaaf om te zien dat filmmakers met dezelfde ideeën spelen als mijn rare hoofd soms doet, maar ik miste daarin dus wel degelijk wat extra scherpte in de uitvoering.
Waarmee het dus meer als een kunstwerk aanvoelt, van een kunstenaar die zeker aandacht verdient, maar waarschijnlijk niet zo snel een solo-expositie in een gerenommeerd museum zal krijgen. En als je daarin de vergelijking met David – Lost Highway, Twin Peaks – Lynch door wilt trekken: ik ben een paar jaar geleden wél naar zijn solo-expositie in het Bonnefantenmuseum in Maastricht geweest.
Cast = crew
Nee, dat is geen typfoutje in de kop van deze paragraaf. Hoofdrolspeler Audley is namelijk ook één van de twee schrijvende regisseurs. De andere maker is Albert Birney, die ook als ‘Frogman’ en ‘Blue Demon’ op de castlijst staat. Daarnaast lijkt Birney nog meer familie meegenomen te hebben, want de acteur die Bella’s zoon Peter speelt heet Reed Birney, en die heeft ook nog z’n hele gezin meegenomen naar de set, om in de film ook een gezin te spelen.
Zulke dingen tonen natuurlijk het grote onafhankelijke karakter van de film, en dat draagt er ook wel aan bij, dat ik helemaal niet echt kritisch wíl zijn. Maar als je al meer van dit soort films hebt gezien (denk The Science of Sleep, Los cronocrimenes, Lovely by Surprise en enkele delen van Twin Peaks: The Return), dan heb je ook al betere en/of mysterieuzere en/of scherpere versies ervan gezien…
Final credits
Toch heb ik nul spijt dat ik ‘m gezien heb hoor. Zag ‘m in één van de meest authentieke en rare zaaltjes van Lab-1 in Eindhoven, en die hele zaal droeg ook nog heerlijk bij aan de vreemde sfeer rondom deze mierzoete film: na afloop leek het bijna, alsof ik nog in het kleurrijke decor van de film zat.
En als ik nu terugdenk aan de ‘knutsel fx’ in de film – en dan met name aan die ‘helm’ die hij opzet, met overduidelijk koffiebekertjes als ogen – kan ik een glimlach niet onderdrukken. Maar om een ironische opmerking te herhalen die ik tijdens de film al tegen een vriendin zei: “Sow hey, dit is echt de meest standaard film van het jaar… als in: NOT..!”