The Guilty (2021)
Allereerst: ik zag bij de aftiteling pas dat dit een remake is van Den skyldige uit 2018, dus mijn ervaring werd nergens beïnvloed door hoe goed die Deense film was. Het (mogelijk dientengevolge) niet al te hoge IMDb-cijfer hield me initieel wat tegen om deze Netflix-film te kijken, maar ik was uiteindelijk dus best onder de indruk van deze Antoine – Training Day, The Magnificent Seven – Fuqua-film, met een over-aanwezige Jake Gyllenhaal in de hoofdrol (en een geweldige Riley – Zola, American Honey – Keough in een ‘stemrol’).
Al verwacht ik wel, dat het beste aan deze film dus waarschijnlijk ook al in dat origineel zat…
Het verhaal
Joe (Gyllenhaal) is een LAPD-detective die om initieel onduidelijke redenen gedegradeerd is tot 911-operator. Op een avond dat half Los Angeles last heeft van bosbranden bemant hij dus één van de telefoons van het bekendste noodnummer van de wereld, en aan alles voelen we hoe dit eigenlijk beneden z’n stand is. Hij snauwt wat lomp naar mensen die bellen vanuit een drugs-episode of net zijn beroofd door een prostituee, en grapt er ook over met bekende law enforcement-mensen (waaronder Ethan Hawke!) waarmee hij ze moet doorverbinden. Tussendoor neemt hij vaak genoeg een pufje uit z’n asthma-inhalator, maar aan het sound design merken we als kijkers ook al, dat hij mogelijk wel op breken staat.
Langzaam maar zeker komen we erachter dat hem een belangrijke rechtszaak te wachten staat, maar dan wordt hij gebeld door de paniekerige Emily (Keoughs stem), die ontvoerd lijkt te zijn door haar ex (Peter Sarsgaard). Omdat Joe zelf ook problemen heeft met z’n ex (Gillian Zinser) en daardoor z’n dochtertje niet mag/kan zien, raakt hij direct nogal emotioneel betrokken bij de zaak,. Hierdoor zet hij dus alles op alles – en gaat daarmee ook nogal wat grenzen over – om deze Emily en haar kinderen te helpen. Waarbij het ons als kijkers ook steeds duidelijker wordt dat hij de stress van een politiebaan helemaal niet aan lijkt te kunnen…
Strak climaxerend
Nogmaals: ik weet dus niet in hoeverre deze film anders is dan het origineel, maar de ‘spanningverhogende’ bosbranden zullen in dat origineel niet gezeten hebben. Daarnaast kan ik me ook voorstellen, dat het tonen van lompe politieoptredens – waarmee Fuqua ook ooit doorbrak (zie Training Day) – in Denemarken volgens mij minder urgentie ‘heeft’ dan in de Verenigde Staten. Daarnaast las ik ergens, dat de steeds duidelijker wordende zoektocht naar iets van verlossing voor z’n daden, in het origineel minder diep uitgewerkt is. Terwijl dat wat ‘menselijkheid’ betreft wel belangrijker was dan de uiteindelijke (overigens strak gemonteerde) climax in het verhaal. Je voelt namelijk aan alles dat hij Emily niet voor niets zo graag wil helpen. Zó graag zelfs, dat hij daarvoor totaal buiten het meer afstandelijke standaard-boekje gaat. Waarmee hij dus eigenlijk ook aantoont, dat politiewerk sowieso een hoeveelheid stress kan veroorzaken, dat dit óf niet voor iedereen weggelegd is, of misschien wel voor niemand heel gezond is…
Cast & crew
Omdat de film zich voor 99% afspeelt in de 911-belkamers, zien we dus maar een paar acteurs in beeld. Naast Gyllenhaal, die wederom toont zo’n beetje alle emoties ogenschijnlijk makkelijk te kunnen acteren, herkende ik enkel Adrian Martinez. Maar of dat nu uit één van z’n bijrollen in In America, The Interpreter, Righteous Kill, The Talking of Pelham 123, Cop Out, Kick-Ass, It’s Kind of a Funny Story, Flypaper, Extremely Loud & Incredibly Close, Piranha 3DD, The Secret Life of Walter Mitty, American Hustle, The Amazing Spider-Man 2, Office Christmas Party was, of uit één van de vele tv-series waarin hij speelde, dat weet ik niet zeker. Maar zijn verongelijkte blik als hij weer eens wordt teleurgesteld is wel tekenend voor Joe’s opportunistische arrogantie. Qua cast vallen dus echter de grote namen op, die enkel hun stemmen hebben verleend als 911-bellers. Waaronder dus niet alleen Sarsgaard, Keough en Hawke, maar ook Paul – There Will Be Blood – Dano, Bill – The King of Staten Island, stand-up – Burr en Da’Vine – Dolemite Is My Name – Joy Randolph.
Scenarist Nic Pizzolatto werkte eerder al met Fuqua samen bij de remake van de western-remake van Kurosawa’s klassieker Shichinin no samurai/Seven Samourai (uit 1954!): The Magnificent Seven. Bekender werd hij echter als creator van het best geweldige (met uitzondering van het tweede seizoen althans) True Detective. En voor The Guilty vertaalde Pizzolatto dus Gustav Möllers en Emil Nygaard Albertsens scenario van Den skyldige naar een Los Angeles-setting, en dat doet ie niet onverdienstelijk. Misschien ook niet zo gek, dat Ben Affleck hem gevraagd heeft om het scenario voor z’n volgende film te schrijven…
Final credits
Ja, ben dus best wel wat positiever dan ik vooraf dacht. De film blijft ook behoorlijk goed hangen, wat grotendeels de verdienste is van Gyllenhaals tour de force. Maar het (bron)materiaal is ook sterk genoeg om je anderhalf uur behoorlijk stevig aan je TV gekluisterd te houden.
Niet dat deze in m’n top 10 van dit jaar gaat komen hoor, maar ik was Fuqua weer wat uit het spreekwoordelijke oog verloren, en door deze film maakt hij die zwaar teleurstellende Mark Wahlberg-film Infinite wat mij betreft wel weer goed. Waarmee ik dus eigenlijk zeg, dat het bij Fuqua nog altijd wat op en af gaat qua kwaliteit (Infinite had dit jaar namelijk ook uit moeten komen hier…).
Kijk ‘m in elk geval voor Gyllenhaals rol, zéker als je het origineel dus níet gezien hebt!