The Harder They Fall (2021)
Holy wauw, wat een heerlijk energieke, coole maar ook onconventionele western was dit..! En ook al zijn de invloeden van Quentin T. en (landgenoot) Guy Ritchie duidelijk voelbaar in de stijl van de film, Jeymes Samuels The Harder They Fall steekt qua muziekgebruik/soundtrack Tarantino met gemak naar de kroon. Waarschijnlijk omdat hij onder de naam The Bullitts al jarenlang muziek maakt en produceert (hij werkte bijvoorbeeld samen met Baz Luhrmann (en Jay Z) aan de muziek van Luhrmanns The Great Gatsby), maar ik raakte richting het einde bijna ‘euforisch’ over hoe de muziek het verhaal versterkte. Een verhaal dat dan wel de klassieke lijnen van de western volgt, maar dat ook tot het einde blijft boeien, en verteld wordt met behulp van de meest getalenteerde zwarte acteurs van dit moment.
Hot damn, wat een film!
Het verhaal
In de openingsscène zien we hoe de motivatie van onze uiteindelijke protagonist snoeihard gezet wordt, als zijn ouders voor zijn ogen worden vermoord door een nietsontziende bad ass. Deze jonge Nat (Chase – The Underground Railroad – Dillon) krijgt ook fysiek een heftig aandenken aan dit moment, waarna we ‘m jaren later weer zien, als hij als volwassen Nat Love (Jonathan – Lovecraft Country, Loki, The Last Black Man in San Francisco – Majors) wraak neemt op het laatste nog vrij rondlopende lid van de moordbende. Daarna wordt niet alleen zijn gang geïntroduceerd, maar maken we ook kennis met de bende van degene die in de openingsscène zo lomp huishield: Rufus Black (Idris – Beasts of No Nation, Luther – Elba).
Deze Rufus zat echter gevangen in de bekende Yuma-gevangenis, maar wordt vrij efficiënt bevrijd door z’n bende (zie still hierboven), onder leiding van Trudy (Regina – Watchmen, If Beale Street Could Talk – King) en Cherokee Bill (LaKeith – Atlanta, Sorry to Bother You, Knives Out – Stanfield), die zich uiteindelijk ontpopt tot ouderwets coole western-bad guy. Al is de film ook wel zo ‘genuanceerd’ opgezet, dat beide bendes inleefbare motieven hebben.
Als Nats bende echter geld gejat blijkt te hebben van Rufus z’n gang, knalt de poep nog harder tegen de spreekwoordelijke ventilator. Nat had al voldoende motivatie om Rufus naar de eeuwige jachtvelden te willen knallen, maar als deze Rufus ook nog Nats liefje Mary (Zazie – Atlanta, Joker, Deadpool 2 – Beetz) weet te vangen, breekt de hel pas echt los, en kun je als kijkers uiteindelijk bijna de kruitdampen ruiken…
Muzikaal actiespektakel
Opvallend: de karakters uit de film blijken in het echt allemaal bestaan te hebben. Nu heb ik verder niet veel onderzoek naar hen gedaan, maar het verhaal schijnt wel volledig verzonnen te zijn. Dus of zo’n stadje als Redwood – gesticht vanuit een emancipatiedroom – wél echt bestaan heeft, dat weet ik niet. Maar net zoals ik afgelopen jaar door de tv-series Watchmen én Underground Railroad op de wel degelijk plaatsgevonden Black Wall Street-slachtpartij (in Tulsa in 1921) gewezen moest worden, kan ik me best voorstellen dat zulke ‘zwarte stadjes’ ook uit de reguliere (lees: witte) geschiedenislessen zijn geschrapt. Maar dit even terzijde…
Ik vond het vetste aan de film dus hoe de muziek zo passend was. Al hoeven ‘musical-haters’ niet bang te zijn hoor; het gaat de makers volgens mij vooral ook om waarheidsgetrouw te tonen hoe in een minder strikte en/of ‘verrationaliseerde’ cultuur muziek zoveel meer geïntegreerd is in alles. En daardoor voelt de hele film ook wat meer aan als een performance, met een bepaalde cadans die mij bijna 2,5 uur aan de buis geplakt hield. Daarnaast zien de kostuums er ook prachtig uit, en toont de Roemeense cinematograaf Mihai Malaimare Jr. waarom topregisseurs als Francis Ford Coppola (voor Youth Without Youth, Tetro en Twixt), Paul Thomas Anderson (voor The Master) en Taika Waititi (voor Jojo Rabbit) hem eerder inhuurden. Al verdient de actiechoreograaf ook wel wat credits, want de vele vuurgevechten voelen soms bijna als een ‘dans’.
Crew & cast
Daarnaast hebben de scenaristen, Boaz – The Rookie, Fresh, Remember the Titans (regie), Now You See Me – Yakin en Samuel zelf, thematisch gezien ook wat interessants gedaan in hoe we allemaal op een of andere manier moeten zien te dealen met die ‘duivel’ in ons. Tarantino’s invloed wordt mogelijk versterkt door de aanwezigheid van producent Lawrence – Reservoir Dogs, Killing Zoe, Fresh, Pulp Fiction, From Dusk Till Dawn, Kill Bill, e.v.a. – Bender, maar zoals ik al zei: Samuels muziek past nóg beter bij zijn film, dan dat Dick Dale’s Misirlou bij Pulp Fiction past(e). En ondanks die overduidelijke invloed smeert Jeymes Samuel toch wel heel stevig z’n eigen signatuur over de gehele film…
Jonathan Majors viel mij voor ’t eerst eigenlijk pas op in het mooie ‘kunstwerkje’ The Last Black Man in San Francisco, terwijl ik hem daarvoor ook al gezien had in Hostiles en White Boy Rick. Nu ben ik niet echt gespecialiseerd in het beoordelen van mannelijke schoonheid, maar op één of andere manier stond/staat zijn uiterlijk mij niet aan. Toch is het wel een charismatische lelijkerd, om het even oppervlakkig te zeggen. Hij heeft in elk geval niet het ‘natuurlijke charisma’ van z’n tegenstander in de film: Idris Elba. Al weet Majors wel degelijk een soort onverschrokkenheid te combineren met nederige kwetsbaarheid (zowel fysiek als romantisch), en dat maakt hem als antiheld wel aantrekkelijk. Waarmee het fijn meeleven is. Ook al toont Elba, met misschien wel de coolste paardrijdhouding ooit, hoeveel charismatischer zijn Rufus-karakter is. Hij ziet er zelfs hip uit in z’n gevangenis-outfit. Daarnaast zet hij Rufus verrassend gelaagder neer, wat overigens ook gewoon goed geschreven is. Net zoals Stanfields rol als Cherokee Bill. Al geef ik ook eerlijk toe: ik ben wel echt fan van hem (mede ook door z’n meer dan ontwapenende (en soms licht verontrustende) Instagram-account). Maar zijn Cherokee Bill is voor mij nu al een modern-klassieke western-rol. Het is overigens ondoenlijk om hier alle acteurs voorbij te laten komen, want dan typ ik nog minstens een uur door. En om nu wederom het risico te lopen oppervlakkig over te komen; ik weet niet op wie ik makkelijker verliefd zou kunnen worden: op Zendaya (Dune), Nathalie – Army of Thieves, No Time to Die – Emmanuel of The Harder They Falls Zazie Beetz. Bescheidenheid gebiedt me te zeggen dat ik denk dat ik als priviliged white boy Filmofiel totaal geen kans bij deze dames maak, maar wat een heerlijk stoere vrouw zet de Duits-Amerikaanse Beetz hier weer neer zeg. Waarbij het overigens vet is, hoe beide gangs hun eigen coole, vrouwelijke bendelid hebben, die uiteindelijk ook een aardig robbertje mogen knokken met z’n tweeën.
Final credits
Yes, ik kan eigenlijk niks negatiefs zeggen over The Harder They Fall. Ik kan me zeker wel voorstellen, dat de film voor pure western-liefhebbers te ‘hip’ is, en/of dat ze de muziekkeuze juist niet vinden passen, maar ergens denk ik dan: “Hey pure western-liefhebber, het is ontzettend fijn om die conventionele manier van kijken juist ook eens los te laten, want dan word je mogelijk nét zo verrast als de film mij verraste..!”
Misschien het enige ‘jammere’ aan deze film, is het feit dat het dus een Netflix-film is. Want ondanks dat ik een best coole tv en geluidsinstallatie heb, ik verwacht dat de pracht en praal van deze film in een grote bioscoopzaal met stevig geluid nóg beter tot z’n recht komt…