King Richard (2021)
Mogelijk moet ik beginnen met melden hoe sportprestaties mij sowieso vrij stevig kunnen raken. Zo voelde ik aardig wat euforie-tranen over m’n wangen lopen toen Ireen Wüst afgelopen week wederom goud pakte op de Olympische 1.500m. Koppel je fenomenale sportprestaties dan aan een ‘ultieme-underdog-film’ als King Richard, dan begrijp je mogelijk wel waarom ik zo enorm BLIJ was met deze film over de vader van tennislegendes Venus en Serena Williams. Al moet ik ook direct toegeven dat ik nooit echt fan van hen ben geweest. Iets wat dus ook meteen veranderd is door dit meer dan indrukwekkende verhaal. Geweldig gedragen door vooral Will Smith overigens, al smashte Saniyya – Hidden Figures – Sidney ook figuurlijk en bijna letterlijk de pannen van het spreekwoordelijke dak…
Het verhaal
Richard Williams (Smith) heeft maar één droom: twee van z’n vijf dochters de beste tennisspeelsters van de wereld maken. Hij schreef hiervoor zelfs een minutieus uitgestippeld plan, nog vóór de geboorte van zowel Venus (Sidney) als de drie jaar jongere Serena (Demi – Godfather of Harlem – Singleton). Samen met z’n vrouw Oracene (Aunjanue – Lovecraft Country, If Beale Street Could Talk – Ellis) traint hij z’n dochters zo stevig, dat hun gefrustreerde overbuurvrouw in Compton dreigt met het bellen van de kinderbescherming.
Maar Richard wordt gedreven door maar één ding: er met zijn plan voor zorgen dat z’n dochters de top bereiken, en het daarmee beter zullen hebben dan hij het in z’n jeugd had. Dus gaat hij zonder enige vorm van gêne op zoek naar een goede coach voor z’n dochters. Die vindt hij initieel in Paul Cohen (Tony – The Pelican Brief, The Mechanic (remake) – Goldwyn), die ook John McEnroe en Pete Sampras onder z’n hoede had. Als hij echter iets te stevig Richards plan voor Venus (die hij alleen wil trainen) in twijfel trekt, scheiden hun wegen. Dan komen ze uit bij Rick Macci (Jon – Baby Driver, Small Engine Repair – Bernthal), die zelf ooit Jennifer Capriati ontdekte en tot groot tieneridool wist te trainen, en die wil wel beide meiden trainen. Al krijgt de oudere Venus wat meer aandacht (en succes), iets dat voor Serena af en toe ook lastig is. Maar bij zo goed als alles in hun leven, heeft Richard voor Serena een mogelijk nóg ambitieuzer plan…
Hindsight-perfectie
Eigenlijk is het enige dat heel lichtjes even wrong bij me, dat het hele verhaal natuurlijk wel in hindsight, dus achteraf, geschreven is. Waarbij het dus de hele film voor vrijwel elke kijker (alleen niet voor sport-haters die de Williams-zussen niet kennen) duidelijk zal zijn, waar het allemaal naar toe gaat. Maar daarmee is het drama natuurlijk best eenvoudig zeer duidelijk te ‘zetten’, waardoor de film qua dramatisch verloop bijna te perfect is. Iets wat ik bij deze film overigens vooral als compliment bedoel. Mede ook, omdat het zeker geen zoetsappige ‘Disney-sprookje’ is; de gevaren van de straten van Compton worden zeker niet vermeden…
En waar sportdramatiek mij dus altijd al stevig kan raken, is deze dan ook nog gebaseerd op een waargebeurd verhaal, met een daadwerkelijke droom-protagonist. Want mede doordat Venus en Serena zo’n beetje de eerste zwarte vrouwen waren die écht (en gruwelijk veel) succes kregen op de tennisbaan, is het een verhaal van tegen alle stromen in zwemmen. En dan heb je dus zo’n koppige vent met een plan, waar hij maar niet van wil afwijken. Een plan dat door de gevestigde orde wat werd weggelachen, waardoor hij nóg meer de perfecte underdog was. Waardoor ik het dus ook wat jammer vind, dat ik deze man mij nooit echt is opgevallen op de tribunes van Wimbledon, Roland Garros, Flushing Meadows of de Rod Laver Arena. Want afgaande op de echte beelden die tijdens de aftiteling voorbijkomen, valt niet alleen Smiths geweldige prestatie op, maar herken je ook exact nagespeelde scènes uit de film…
Cast & crew
Wat in elk geval opvalt, is dat Smith zich wel volledig heeft getransformeerd tot Richard Williams. Okay, qua uiterlijk zie je wel duidelijk verschillen, maar qua maniertjes, slis-stemmetje en alles, ís hij die pa gewoon geworden. Nu weet ik niet zeker of hij daarmee ook de frontrunner is als het gaat om de Oscar voor Beste Acteur (hij is in elk geval één van de genomineerden), maar dit verhaal zal het in de VS waarschijnlijk nog beter doen dan hier, dus schrijf hem maar (met potlood althans) op. Daarnaast vond ik dus vooral Sidney een geweldige screen presence hebben, al leek/lijkt Singleton qua uiterlijk wel net iets beter op haar karakter. De andere acteur die een Oscarnominatie kreeg is overigens Aunjanue Ellis. Ik herkende haar van de geweldige tv-serie Lovecraft Country, maar haar filmografie is zó lang, dat iedereen haar wel ergens van zal herkennen (denk Men of Honor, Ray, I Love You Phillip Morris, The Taking of Pelham 123, The Help, en vele andere…).
Ik vroeg me tijdens de film ook meerdere keren af, of Sidney en Singleton echt zo goed konden tennissen als de film doet vermoeden, of dat het gewoon erg goed gemonteerd is allemaal. Nu blijkt één van de zes (!) Oscarnominaties voor King Richard voor Beste Montage te zijn, dus het zal zeker ook dat laatste zijn. Het is – na The Fighter (ook al zo’n prachtig (sport-)drama) – de tweede nominatie voor Pamela Martin. Mogelijk kan ze debuterend scenarist Zach Baylin zijn logischerwijs trillende hand vasthouden op de rode loper, want die kerel is gewoon voor z’n eerste filmscenario meteen genomineerd. Hiervoor was hij vooral lid van het art department, waarin hij meewerkte aan onder andere Side Effects, Jack Goes Boating en Dave Chappelle’s Block Party (van Michel Gondry). Verder had ik nog nooit van regisseur Reinaldo Marcus Green gehoord. De trailer van zijn vorige film – Good Joe Bell (met Mark Wahlberg) – wekte toen wel wat interesse, maar die heb ik (nog niet) gezien. Green lijkt overigens uit het onafhankelijke circuit te komen, gezien ook zijn aardige hoeveelheid nominaties op diverse filmfestivals. En dat hij mij hier meerdere keren tot tranen toe wist te roeren, dat is natuurlijk ook wel voor een belangrijk deel zijn verdienste…
Final credits
Nogmaals: sportfilms doen het sowieso altijd goed bij mij, maar volgens mij was iedereen in de bioscoop behoorlijk onder de indruk. Net als ‘the Academy‘ dus, want naast Smith, Ellis, Baylin en Martin, is de film ook genomineerd voor Best Film, terwijl Beyoncé’s Be Alive als Best Original Song genomineerd is. En nog een “nogmaals”: jammer dat de echte Richard Williams mij nooit zoveel is opgevallen op de tennisbaantribunes. Het beeld dat ik van hem had was niet zo positief, maar mogelijk kwam dat wel doordat hij veelal als te strenge vader geframed is. Gelukkig weet ik nu wel beter.
En dat beter weten is ook de reden, dat ik een dag later al weet (voel) dat deze film nu al als een hele goede herinnering blijft hangen. Kijken dus (ook als je niks met tennis hebt)..!