Nine Days (2020)
Deze winnaar van de scenarioprijs op het Sundance Film Festival 2020 bevat een meer dan intrigerend concept (beetje de volwassen, live-action versie van Soul), een prachtig dramatisch einde en een erg goede cast. Voor mij persoonlijk één van de grotere verrassingen van de laatste maanden, deze debuutfilm van Edson Oda. Over een nogal norse, beschadigde man die een aantal zielen interviewt, om te kijken wie van hen het verdient om geboren te gaan worden…
Denk jij naast Soul nu ook direct aan films als Moon, Ex Machina of Lovely by Surprise, en zorgt dat voor een glimlach? Dan verwacht ik dat Nine Days bij jou waarschijnlijk net zo goed zal vallen als dat ie mij deed.
Het verhaal
Will (Winston – Black Panther, Us – Duke) neemt dagelijks plaats voor een flink aantal tv-schermen in een huisje in de woestijnachtige middle-of-nowhere. Hier kijkt hij mee in de levens van diverse mensen, waarbij hij af en toe wat noteert in z’n schriftje. Will lijkt zich erg taakbewust, en is vooral geïnteresseerd in het leven van ene Amanda (Lisa Starrett), een virtuoos violiste op de toppen van haar kunnen. Op de dag dat Amanda een belangrijk optreden heeft, komt Wills collega/supervisor Kyo (Benedict – Doctor Strange – Wong) langs met een bak popcorn, zodat ze samen kunnen genieten. Maar dan gebeurt er iets zo onverwachts, dat Wills stoïcijnse voorkomen ineens een flinke optater krijgt.
Wat volgt is dat één van Wills tv-schermpjes ineens leeg is, en om die te vullen, begint hij interviews af te nemen met verschillende ‘mensen’. Deze gesprekken werken ook erg slim als exposé, en omdat de geïnterviewde zielen allemaal weten wat er op het spel staat, zijn ze ook erg bleu/naïef en onzeker onderdanig. Maar dan ineens is daar Emma (Zazie – Atlanta, Deadpool, Joker, The Harder They Fall – Beetz) met haar geweldige bos haar, die niet alleen erg intelligent en tegendraads blijkt, maar ook al snel door heeft dat Will op één of andere manier een trauma heeft, wat hij misschien wel onbewust doorgeeft…
Conceptueel hoogstaand
Zoals ‘vaste’ lezers mogelijk wel al weten: ik ben bovenmatig geïnteresseerd in filosofische zaken als hoe onze identiteiten worden gevormd, wat een ‘ziel’ zou kunnen zijn en overall: hoe wij als mensen in elkaar steken (en wat we onszelf daarbij allemaal wijs willen/moeten maken). Dus bij mij zorgde het gegeven, dat we als kijker meeleven met meerdere personen, persoonlijkheden en/of ikjes – waarvan sommigen zich ook bewust zijn van Wills ‘aanwezigheid’ – voor nogal grote ogen en nog grotere bewondering. Zeker omdat het dus allemaal enorm intrigerend en interessant gebracht wordt. Waarbij ik overigens nog voldoende vragen heb hoor (hoe wisten Kyo en Will bijvoorbeeld wat er plaats gingen vinden; zit er iets van herkenbare herhaling in de levens van de ‘bekekenen’?). Maar de ‘betere film’ kenmerkt zich natuurlijk ook met het niet gladjes afronden van ‘alles’.
Daarnaast levert de manier, waarop ze af en toe in de derde persoon over zichzelf praten, een soort intelligentie-wedstrijdje in conceptueel denkend argumenteren op. Gaaf om daarin ook hun verkapte motieven te horen/voelen. En dan heb ik het nog eens niet gehad over die geheime ruimte achter Wills archiefkasten…
Cast & crew
Winston Duke was de vader van het gezin in Us, maar hier speelt ie een veel menselijkere, dramatische rol. Aan alles zie je dat zijn norsheid het gevolg is van een trauma, dus dat hij zich niet graag openstelt, dat leer je wel te begrijpen. Zazie Beetz is op oppervlakkig niveau één van mijn favoriete actrices, en omdat ze hier ook nog eens heerlijk onschuldig cool is, moet ik opletten dat ik niet ’té enthousiast’ word. Maar wat haar Emma uiteindelijk bijdraagt aan Wills leven, dat is wat mij betreft één van de mooiere filmmomenten van de laatste jaren. Wong speelt z’n ‘buddy-rol’ ook gewoon goed, terwijl in de verschillende ‘ziel-rollen’ de namen van Tony – Being the Ricardos, Veep – Hale en Bill – It, The Devil All the Time – Skarsgård vooral opvallen, waarbij Skarsgård de grootste rol heeft.
Edson Oda werkte hiervoor enkel (mee) aan kortfilms, waarvoor hij zoveel verschillende functies vervuld heeft, dat het waarschijnlijk voornamelijk onafhankelijke en/of eigen producties zijn geweest. Ik ken geen eerder werk van hem, maar mogelijk dat hij daarin al oefende met de thema’s als die hij ook in het scenario van Nine Days heeft verwerkt. Ik weet in elk geval wel dat ik – misschien ook wel door het ‘kleine’, onafhankelijke karakter van de film (wat je overigens nergens terug ‘ziet’ in de film, want ook qua production value zit het allemaal strak in elkaar) – na afloop ook direct dacht: “Wel echt een film om trots op te zijn, als je hieraan meegewerkt hebt!”
Final credits
En dat is tekenend voor mijn enorme waardering voor deze film. De über-enthousiaste liner note van Variety-recensent Peter Debruge op de poster hiernaast is mogelijk wat overdreven (mocht je ‘m niet kunnen lezen, er staat “Nine Days invites you to re-consider your entire worldview.“), maar ik begrijp wel waar die vandaan komt. Het algehele concept in de film – over ons ‘zijn’, en hoe dat gevormd wordt – dat is wel iets dat ik al jaren mega-interessant vind. Vind jij dat ook, dan weet ik zeker dat deze film jou ook geweldig gaat vermaken, prikkelen én intrigeren…