Mila (a.k.a. Apples – 2020)
Apples is een leuke, ‘kleine’ toevoeging aan de Weird Greek New Wave in cinema, waarvan Yorgos – Kynodontas (Dogtooth), Alpeis – Lanthimos en Athina Rachel – Attenberg – Tsangari de bekendste succesverhalen vertegenwoordigen. Regisseur Christos Nikou werkte ook als assistent-opnameleider mee aan Dogtooth, en debuteert hier met z’n eigen ‘rare Griekse film’.
Maar ondanks dat dit zeer kleine verhaaltje zeker wel een mooie menselijke twist bevat en hij ook mijn disbelief nogal snel wist te suspenden, zorgde het gebrek aan echt duistere, absurdistische humor er ook voor dat ik achteraf dacht: “Veel meer impact dan die van een mooi gedicht maakte deze film niet…”
Het verhaal
Geheel passend bij de afgelopen twee pandemische jaren (de film komt officieel uit 2020, dus is waarschijnlijk net voor de coronapandemie gemaakt en logischerwijs wat vertraagd uitgebracht) vertelt Apples het verhaal van Aris (Aris – Alpeis, Man of God – Servetalis), die een niet al te fijn leven lijkt te hebben. Op tv hoort hij over het grote aantal mensen dat plotseling aan geheugenverlies lijdt, en als hij wakker wordt bij de eindhalte van een bus, blijkt ook Aris niet meer te weten wie hij is (ik heb z’n karakternaam ook van IMDb, want die wordt in de film nergens genoemd).
Omdat hij geen ID-papieren bij zich heeft, belandt ie als nummer zoveel in het ziekenhuis, waar hij vooral van de titulaire fruitsoort geniet. In de weken die verlopen blijkt er niemand op zoek te zijn naar hem, waardoor hij na verloop van tijd door een behulpzame arts (Anna – Kynodontas – Kalaitzidou) ingeschreven wordt voor het ‘Nieuwe Identiteit’-programma. Hij krijgt z’n eigen appartementje, waar hij dagelijks een cassettebandje ontvangt met daarop een nieuwe opdracht. Opdrachten die het menselijk leven volgen (van fietsen tot de kroeg in tot een one-night-stand tot een begrafenis bezoeken), en die hopelijk zoveel nieuwe herinneringen creëren, dat er iets van een nieuwe identiteit ontstaat.
Interessanter wordt het echter, als Aris in een park ineens de hond van z’n oude buurman ziet en deze herkent, maar dan snel z”n hoofd wegdraait zodat die voormalig buurman hem maar niet ziet…
Conceptueel mega-interessant, maar…
Ja, daar werd de film dramatisch gezien ineens erg interessant: Aris lijkt zijn oude leven misschien wel helemaal niet terug te willen. En dan verandert Apples in een film die gaat over acceptatie, waardoor uiteindelijk alles best mooi bij elkaar komt. Dit gebeurt vrij subtiel, en daar zat misschien ook wel mijn lichte teleurstelling. Juist omdat dit zo’n mooi thema is. Een thema dat met méér van dat Lanthimos-absurdisme ineens veel harder binnen was gekomen, verwacht ik. Juist omdat ik bij bijvoorbeeld Dogtooth veel harder (en meer) moest lachen, waardoor de beleving van die film een stuk rijker/extremer was, wat ook de grotere impact verklaart. Qua sfeer en thematiek lijkt Apples overigens ook meer op The Lobster (Lantimos’ eerste Engelstalige film, nog voordat hij The Killing of a Sacred Deer en The Favourite maakte), maar Apples is dus veel ‘kleiner’. Wat natuurlijk ook wel past bij Nikou’s mindere bekendheid en/of status.
En ja, het is misschien niet eerlijk (en jammer?) dat ik Apples met deze films vergelijk, maar juist doordat ie zo tot dezelfde ‘wave‘ behoort, doe jij dat waarschijnlijk ook direct, al dan niet bewust…
Cast & crew
Servetalis en tegenspeler Sofia Georgovassili – die net één of twee cassettes verder lijkt in haar nieuwe-identiteitsprogramma – spelen hun rollen wel met heerlijk droog ongemak. Vooral de scène waarin Aris weer wat danspasjes lijkt te herinneren werkte wel, en verder zit hun kracht vooral in de kleine mimiek-momentjes. Vooral Servetalis blinkt wel uit op de momenten dat hij zich beseft dat hij zich iets herinnert, maar dus nog helemaal niet klaar lijkt om de ’terugweg’ naar z’n oude leven weer in te slaan.
Nikou schreef het scenario samen met Stavros Raptis, die in dezelfde hoedanigheid terugkeert bij Nikou’s eerste Engelstalige film (Fingernails), met niemand minder dan Carey Mulligan in de hoofdrol. Ook die film gaat over het al dan niet kunstmatig beïnvloeden van menselijke relaties, waarmee ze dus wel degelijk Lantimos’ pad lijken te volgen. Niets mis mee natuurlijk, maar in een cynischer bui zou ik ze toch wat meer hun eigen pad aanraden.
Final credits
Maar wacht: ik vermaakte me zeker wel met Apples hoor. Misschien waren m’n verwachtingen vooraf wat te hoog, juist doordat ik zo genoot van die eerdere rare Griekse films.
Maar heb jij zin in een kleine en zeer subtiele film, waarbij je af en toe gniffelt om de onschuld en drollerigheid van de karakters, en waar je ook aardig wat acceptatie- en verdriet-elementen op kunt projecteren, dan is deze film zeker wel de moeite waard.
Al merkte ik dus ook, dat ik me tijdens de film best makkelijk liet afleiden door zaken die totaal ongerelateerd waren. Mogelijk was ie dus té subtiel..?