Red Rocket (2021)
Sean Baker, maker van het prachtige The Florida Project, toont wederom z’n ‘observatieliefde’ voor de wat rottere onderkant van de samenleving met Red Rocket. Een film over een washed up, opportunistische ex-pornoacteur die mij deed beseffen dat ik (nog) harder oordeel over mensen dan dat Baker doet. Maar ondanks dat ik onze hoofdrolspeler – een zogenaamde fast talking sleazeball – dus vooral ook een opportunistische klootzak vond, kon ik m’n ogen ook vrijwel niet van het scherm houden. Of dat komt doordat Baker heel subtiel het verleden van onze hoofdrolspeler nergens ‘sensationaliseert’ (en niet voor het makkelijke drama kiest), of doordat het gaat over iemand met een bewust (en uit wanhoop) gekozen optimisme, dat weet ik nog niet, maar waarschijnlijk is het een combinatie daarvan. Want het blijft allemaal wel behoorlijk goed hangen…
Het verhaal
Mikey (Simon Rex) zit met een bont-en-blauw geslagen gezicht in de bus, terwijl ‘wij’ keihard *NSYNC’s Bye Bye Bye horen. Mikey – ik glimlach nog als ik terugdenk aan hoe hij zichzelf hiermee overal enthousiast voorstelt – is vanuit Californië op weg naar Texas City, Texas. Daar komt ie namelijk vandaan, en hij heeft ook verder geen plek meer om op terug te vallen. Hij klopt aan bij Lexi (Bree Elrod), die niet alleen nog altijd zijn vrouw blijkt te zijn, maar na háár carrière in de porno-industrie weer bij haar moeder Lil (Brenda Deiss) is moeten intrekken. Als smooth talker weet Mikey een slaapplek te regelen, en zeker als hij een baantje (als wiet-dealer) weet te regelen en dus mee kan betalen aan de huur, lijken moeder en dochter zijn aanwezigheid steeds minder irritant te vinden.
Ondertussen hebben wij ook al kennisgemaakt met de vrij zielige buurman Lonnie (Ethan Darbone), die zich voordoet als veteran om wat geld in te zamelen, maar die vooral opkijkt naar wat Mikey allemaal bereikt heeft. En Mikey, als de suitcase pimp die hij is (een term uit de porno-industrie voor mannen die vrouwelijk talent ge-/misbruiken voor hun eigen gewin), is allang veel te gecharmeerd van de 17-jarige Raylee (Suzanna Son), verkoopster bij de locale donutzaak en het prototype van een meisje dat zo’n klein stadje wil verlaten om ‘het’ te gaan maken. Als ze dan ook nog zegt dat bijna iedereen haar “Strawberry” noemt, wordt Mikey natuurlijk helemaal gek, want “she’s already got a porn-star name“..!
Iets te makkelijk?
De film zit vol met momenten waarin je je mogelijk afvraagt: “Mag ik hierom lachen, of is dit eigenlijk vooral pijnlijk drama?” Daarnaast is het ook nog gezet aan de vooravond van de Amerikaanse verkiezingen in 2016, dus je hoort Trump (en Hillary) ook best vaak op de achtergrond blaten. Maar we bevinden ons dus wel in ‘meth Texas‘, so to speak, dus denk dat misschien wel elk karakter in de film ook op hem gestemd zou kunnen hebben (Baker werkt veelal met amateurs, dus misschien waren het ook wel ‘locals‘?). Waarbij Mikey zeker wel opvalt met z’n charisma en overall lef om elke kans aan te grijpen – scènes met de familie die hem drugs leveren hebben een spanning dat er zo ook iemand naar een wapen kan grijpen – wat van hem natuurlijk ook een tragische antiheld maakt. Dat hij er bijvoorbeeld op komt, om tijdens z’n talloze sollicitatiegesprekken ook te melden dat ze hem maar eens onder z’n ‘artiestennaam’ op moeten zoeken, dat toont natuurlijk een naïef opportunisme, wat hem ergens ook wel weer ‘onschuldig’ maakt. Maar voor mij waren de momenten dat hij misbruik maakt van de mensen om hem heen echter net wat te lomp egoïstisch, waardoor ik dus best wel stevig over hem oordeelde. En voelde het voor mij daarom wat te makkelijk, dat hij met het meeste wel weg leek te komen..?
Cast & crew
Hoofdrolspeler Simon Rex was schijnbaar ooit VJ op MTV, maar begon – net zoals z’n karakter Mikey Saber – in de porno-industrie. Met kleding aan was hij te zien in de delen 3, 4 en 5 van de Scary Movie-franchise (en in de Superhero Movie), maar vóór Red Rocket was hij schijnbaar bekender als rapper. Inmiddels speelt ie een ogenschijnlijk aardig grote rol naast Sydney – Euphoria, The White Lotus – Sweeney en (zangeres) Halsey in National Anthem, al lieten setfoto’s van die film mij denken, dat hij misschien wel de ideale ‘acteur’ zou zijn om Joe – Tiger King – Exotic te spelen (voor de ingewijden: een film over die extraverte gast is inmiddels gecanceld (Nicolas Cage zou ‘m daarin spelen), terwijl hij in de miniserie Joe vs. Carole wordt/werd gespeeld door John – Hedwig and the Angry Inch – Cameron Mitchell, die qua uiterlijk mogelijk vergelijkbaar is met Rex, maar wel veel meer serieuze acteerervaring heeft). Strawberry wordt meer dan overtuigend gespeeld door de debuterende Suzanna Son, terwijl Ethan Darbone (buurman Lonnie) en Brenda Deiss (schoonmoeder Lil) als amateurs bij de film gehaald werden. Bree Elrod (Mikey’s vrouw Lexi) is schijnbaar meer ervaren als theateractrice (en een edelfigurante-rol in Scorsese’s Shutter Island!!), maar misschien is het knapste aan Sean Baker dus wel, dat hij zulke (bijna-)amateurs toch geloofwaardig weet te krijgen. Ook al is het in een milieu dat ik (gelukkig?) niet ken, en dus ook niet helemaal op z’n geloofwaardigheid kán beoordelen.
En dat is zeker niet de enige reden waarom ik ook meerdere keren aan Harmony – Gummo, Julien Donkey-Boy, Spring Breakers, The Beach Bum – Korine moest denken. Want zeker na het zien van Korine’s eerdere films, was ik na afloop van Red Rocket óók extra tevreden met m’n eigen leven. Want boy o boy, wat een rauwe underbelly van de Amerikaanse maatschappij weet Baker te tonen zeg. Al blijf ik wel bij m’n oordeel dat vooral het scenario soms iets te ‘makkelijk’ lijkt, waardoor ik uiteindelijk en helaas niet écht gegrepen werd door de dramatische ondertoon…
Final credits
Al blijf ik het dus wel interessant vinden, dat ik door de film bedacht dat Mikey eigenlijk alleen in z’n eigen fantasie een held is. En dat is iets, waar menigeen wel ervaring mee zal hebben, toch? Iets ‘netter’ heet dat namelijk ‘Fake it till you make it‘. Daarnaast ben ik zeker wel aanhanger van het idee achter de ‘bewuste optimist’; dat je af en toe jezelf moet dwingen om optimistisch naar de wereld om je heen te kijken, vooral omdat je leven dan ook fijner wordt…
Maaaaaaaaaar, laat ik niet al te serieus worden bij een film, die zijn titel ontleent aan straattaal voor een stijve hondenpenis ;). Laat ik afsluiten met hoe een collega-recensent Mikey noemt in zijn recensie: a toxic cocktail of insufferable charm and relentless selfishness. En ja, dat levert zeker een meer dan memorabel filmkarakter op. Of je hem nou te snel veroordeelt of niet…