Uitslag Oscar-poll 2022..!

Yes, nu het geluid van ‘the bitch slap that overshadowed the ceremony‘ wat is gaan liggen, hierbij de uitslag van mijn jaarlijkse Oscar-poll. Daarnaast vind je verderop ook mijn reactie op de ceremonie (en Oscarwinnaars).
Geloof het of niet, er waren dus gewoon twee personen (lees: “voorspel-freaks” ;)), die slechts twee Oscarswinnaars fout voorspeld hadden. Twee..!! De uiteindelijke winnaar had enkel de altijd lastig te voorspellen korte animatie en korte documentaire fout, de nummer twee ook die korte animatie, maar daarnaast ook originele scenario.

Mogelijk dat de hierboven benoemde personen nu al genoeg weten, maar ik houd de spanning er nog even in (dus niet scrollen jullie!). Er waren namelijk ook een paar mensen die er ‘slechts’ 20 van de 23 goed voorspeld hadden. Maar zoals je mogelijk al weet, treedt dan mijn ongeschreven regel in werking: degene die als eerste z’n voorspellingen ingestuurd heeft, krijgt dan het voordeel. Dit omdat ik in al die jaren heb geleerd, dat hoe later je m’n poll invult, hoe langer je de ‘buzz‘ hebt kunnen volgen, en dat blijkt dus voordelig in deze strijd. Want was het niet ook Beste-Film-winnaar CODA, die de afgelopen week/weken ineens een hoop ‘die zou wel eens kunnen gaan verrassen‘-rumoer om zich heen kreeg hangen..?

En die winnaars zijn…
Oh ja, om m’n eigen voorspelkwaliteiten nog even te duiden: heb zelf als één-na-laatste persoon m’n poll ingevuld (dus met alle ‘buzz-voordelen’ in m’n achterhoofd), maar ik had er slechts 11 van de 23 goed. Het ‘zelfbeschermingssmoesje’ hierin: ik begin m’n voorspellen altijd vrij serieus, dat ik echt kies wat ik dénk dat gaat winnen, maar op gegeven moment ga ik toch kiezen wat ik wíl dat gaat winnen. En helaas pakte dat dus niet echt goed uit… Zo had CODA van mij bijvoorbeeld nooit Beste Film gewonnen (mooie film hoor, maar ten eerste een remake (omdat Amerikanen Franse films niet willen kijken?), en ten tweede vooral een fijne feelgoodfilm, maar zeker geen film die mijn kijk op de wereld uitdaagde (wat voor mij toch wel een vereiste is om een film écht goed te vinden)).

Okay, hierbij de winnaars, waarbij de nummer 1 dus zich een jaar lang zijn brieven en e-mails mag ondertekenen met ‘Grootste Filmofiel van het Universum’:

1. Ramon van Dam
2. Marcel Tesselaar
3. Bernard H.
   (check je mail en/of spamfolder Bernard, want heb nog geen goedkeuring om je volledige naam te gebruiken…).

Review uitreikingsceremonie
Over die klap van Smith is volgens mij al genoeg gezegd, waarbij ik het vooral jammer (maar wel begrijpelijk) vind dat het naderhand eigenlijk alleen nog maar daarover ging. Terwijl de ceremonie dus opende met een geweldig optreden van Beyoncé, die in Compton (het thuis van de zusjes Williams (zie King Richard)) in de open lucht optrad. Gaaf weetje hierbij: het optreden was geregisseerd door Jeymes Samuel, a.k.a. The Bullits, a.k.a. regisseur van één van mijn 2021-favorieten The Harder They Fall. Is zijn prestatie – ondanks nul nominaties – toch nog op indirecte wijze in een spreekwoordelijk zonnetje gezet.

Daarna won de eerste queer-vrouw met een kleur de Oscar voor Beste Vrouwelijke Bijrol (Ariana DeBose voor West Side Story), waarbij ook de mannelijke tegenpool hiervan gewonnen werd door een ‘first timer‘: de dove Troy Kotsur voor z’n rol in CODA. Tussendoor hadden Regina Hall, Wanda Sykes en Amy Schumer al redelijk hilarisch hun gezamenlijke én afzonderlijke hosting-skills getoond, waarbij Hall zich voorstelde als zijnde single, en even later iets deed dat alleen vrouwen momenteel nog kunnen maken: ze wilde als grap backstage wat coronatests afnemen bij een aantal sexy acteurs, waarna ze presentatoren Jason Momoa en Josh Brolin redelijk intiem fouilleerde/betastte (iets van tegengesteld feminisme, omdat dit andersom zeker niet meer gekund had in deze tijd..?).

Wat ook tussendoor en vrij rap gebeurde, waren de bekendmakingen van de acht winnaars die vooraf reeds openbaar gemaakt waren (om de show te bespoedigen, wat uiteindelijk niet gelukt is, gezien de eindtijd van de ceremonie). Hierin was Dune wél de grote winnaar overigens.
De ode aan 60 jaar 007 was mooi, zeker als je No Time to Die al gezien hebt, waarna Wanda Sykes’ rondleiding door het Academy Museum of Motion Pictures één van de beste sneren van de avond opleverde, richting Harvey Weinstein (ik kan hier geen video’s plaatsen, als ik dat rechtentechnisch al zou durven…).

Daarna kwam ‘DE KLAP’, wat helaas ook de volledig terechte winst van Summer of Soul (…Or, When the Revolution Could Not Be Televised) als Beste Documentaire overschaduwde (die kwam Chris Rock namelijk uitreiken). Daarna verbrak helaas voor de tweede keer de beeld- en geluidverbinding van FilmBOX (de rechthebbende uitzender van de show dit jaar), waardoor ik Questlove nog wel zag breken toen hij z’n overleden vader noemde, maar de rest van de speech volledig buiten (Nederlands) beeld was :(.

De daaropvolgende viering van de 50e verjaardag van The Godfather was bijna beschamend kort, al is het natuurlijk geweldig om Francis Ford Coppola, Al Pacino en Robert DeNiro samen op zo’n podium te zien. Vervolgens wonnen Billie Eilish en broer Finneas O’Connell gezamenlijk de Oscar voor Beste Liedje (voor No Time to Die), waarmee ze waarschijnlijk de meest trotse ouders van de avond realiseerden.

Jane Campion presteerde daarna iets wat pas voor de derde keer in de geschiedenis gebeurde: het winnen van Beste Regie door een vrouw (voor The Power of the Dog, die dus maar één van z’n twaalf nominaties verzilverde!!!!!!!), waarna het tijd was voor Will Smith om zich voor z’n eerdere vertoning te verontschuldigen. Moet zeggen dat z’n speech me behoorlijk raakte, al voelde ik ook wat ‘zorgen’ om z’n geestelijke toestand. En voor de cynici: als het echt allemaal spel was, dan zou hij sowieso een Oscar verdiend hebben voor die speech. Maar ik denk dus dat hij wel de waarheid sprak, toen hij vertelde dat het hem allemaal gewoon wat teveel werd (waarbij ik z’n inmiddels uitgetypte excuses aan Chris Rock (via Instagram) eerder in twijfel zou trekken: dat riekt aardig naar herstelwerkzaamheden van z’n publicist/PR-bureau; maar dat even terzijde…).

Vervolgens was het de beurt aan Jessica Chastain, die wat mij betreft volledig terecht de Oscar voor Beste Actrice won voor The Eyes of Tammy Faye, waarna Amy Schumer de kracht van komedie als kunstvorm toonde, door de post-Smith-slap-spanning te breken met haar opmerking “I was getting out of costume backstage, but the atmosphere really changed in here; did something happen?” (vrij herinnerd ;)).

Het slotwoord was voor Lady Gaga en een verrassingsverschijning van de EGOT-legende Liza Minelli, die vanwege hersenontsteking (encefalitis) in een rolstoel zit en lastig praat, waardoor ze vrijwel niet meer in het openbaar verschenen is de laatste decennia. Naast ’t feit dat Gaga haar geweldig en vol respect ondersteunde, schoot direct ook door mijn hoofd, dat alleen Lady Gaga haar mag spelen, als er ooit een biopic over Minelli wordt gemaakt. Maar het was dus Minelli, die de groeiende buzz van de afgelopen weken bevestigde, en CODA als winnaar van de meest prestigieuze Oscar bekendmaakte…