The Lost City (2022)
Volgens mij is het voor mij als man bijna onmogelijk om de aantrekkingskracht van The Lost City op waarde te schatten. Ik zag deze ‘boeketreeks-film’ namelijk in een zaal waarin vooral de vrouwen zich de spreekwoordelijke ‘ballen uit de broek’ lachten. Inderdaad, een biologisch gezien vrij lastig ‘spreekwoord’. Maar met het risico om politiek-gender-gevoelig volledig uit de bocht te vliegen, voelde The Lost City voor mij een beetje hetzelfde aan als een kledingruilfeestje voor vrouwen: ik zag (en hoorde dus vooral) dat de vrouwelijke sekse zich keihard vermaakte, maar ik dacht veelvuldig: “Ik had deze 1u52m ook best kunnen slapen, en dan was m’n eventuele droom mogelijk zelfs origineler geweest.”
Maar nogmaals: de doelgroep leek ‘m bijna net zo hard op te peuzelen als dat de vrouwen (en Bowen – SNL – Yang) in de film gilden toen Channing Tatum op het punt stond z’n shirt maar weer eens kapot te scheuren…
Het verhaal
Loretta Sage (Sandra Bullock) is schrijfster van “flutromannetjes” (haar eigen woorden!) waarin hoofdrolspelers Angela (Bullock zelf) en Dash (Tatum) talloze erotische avonturen beleven, terwijl ze ondertussen als een stelletje Indiana Jonesen archeologische vondsten ‘doen’. Nu blijkt dat Loretta haar inspiratie vooral haalde uit haar daadwerkelijke avonturen met manlief, maar deze is vijf jaar geleden overleden. Iets dat Loretta nooit heeft kunnen verwerken (how how, dieper wordt deze pijn niet onderzocht hoor), dus ze zit het liefste in bad met een glas witte wijn met ijs.
Tijdens de boektour voor haar laatste boek wordt ze echter gekidnapt door ene Abigail Fairfax (Daniel – Harry Potter, Swiss Army Man – Radcliffe), een rijkeluiszoon die gelooft dat Loretta’s verhalen wel degelijk gebaseerd zijn op ware feiten. Dus dwingt hij haar om een stukje perkament te vertalen, ergens op een onbekend eiland (dat wel een luchthaven heeft?) in de Atlantische Oceaan. Want daar zou wel eens een schat verborgen kunnen zijn.
Gelukkig zag covermodel Alan (oftewel Dash uit de boekenserie) hoe ze in een auto meegevoerd werd, dus met de hulp van yogaleraar Jack Trainer (Brad Pitt) en publicist Beth (Da’Vine Joy – Dolemite is My Name, The Guilty – Randolph) gaat hij – NET ALS IN EEN VAN HAAR BOEKEN!!! – achter haar aan, en niet alleen om haar uit de klauwen van Harry Potter te redden hoor…
Als goedkope Häagen-Dasz?
Chips, kon ik me nét niet inhouden hè, en verviel ik dus toch al in een wat sarcastische modus. Maar ja, de enige reden dat ik me tijdens The Lost City niet echt begon te vervelen, waren de enkele heerlijk zelfbewuste grapjes (een boeketreeks-romanschrijfster die in een eigen verhaal terechtkomt), de fun die Tatum en Bullock wel degelijk uitstralen, en de ultieme coolheid van Pitts karakter (wat overigens vrijwel volledig wordt verknald door een lame tijdens-de-credits-scène). Maar zo’n beetje alle karakters vinken de ‘standaard-archteype’-vinkjes één voor één af, al vind ik het dan verdomd lastig als blijkt dat karakters ineens – enkel vanwege het plot – ineens wel perfect blijken, terwijl ze niet veel eerder bijna 180 graden anders waren. Maar ja, om dat allemaal wel logisch en/of kloppend te krijgen, daarvoor hadden de makers zichzelf wel iets moeten uitdagen.
Crew & cast
De broers Adam en Aaron Nee regisseerden hiervoor gezamenlijk The Last Romantic en Band or Robbers. Inderdaad: ik had daar ook nog nooit van gehoord. In 2006 werden de Nee brothers (zoals ze ook wel genoemd willen worden) nog genoemd als één (of twee) van de “25 New Faces of Independent Film“, maar daarna lijken ze het onafhankelijke/semi-amateur-circuit nooit echt ontstegen te zijn. Hier hebben ze een verhaal van Seth – The King of Kong, Freakonomics – Gordon vertaald naar een filmscenario, met de hulp van (studio- en sequelschrijver?) Oren Uziel, die eerder werkte aan 22 Jump Street, The Cloverfield Paradox en Escape Room: Tournament of Champions. En nu noem ik dus echt het beste dat ik over de crew kon vinden hè ;).
Maar laat ik vooral Bullock niet al teveel pesten, want zij is ook als één van de producenten aan deze film verbonden. Dus ik denk dat ze gewoon met wat vrienden een quatschfilm wilden maken, waarbij ik het vooral leuk vond om een Saturday Night Live-castlid (Yang) eens op het grote doek te zien. Maar zowel Bullock, Tatum, Radcliffe als Pitt hebben hun rollen volgens mij met meer dan twee vingers in de spreekwoordelijke neus gespeeld. Al had Pitt dus wel één coole actiescène.
Final credits
Sorry, ik ben hierboven vooral maar wat ‘vulling’ aan het creëren, want je weet mijn oordeel over deze film allang. Ja, het is hypersimpel vermaak, dat – en dit bedoel ik wel positief – ook volledig pretentieloos is. Dus het lijkt sowieso best ‘dom’/stom van mij, om een film als deze serieus te gaan beoordelen.
Waarbij ik dus nogmaals wil zeggen: als jij weg kunt zwijmelen bij een boeketreeks-roman waarin zo’n beetje alle genderrolbevestigende romantische acties voorbijkomen die je maar kunt verzinnen, dan geniet je hier mogelijk ook wel van. Nee, de film is niet zo inspiratieloos als het boek waarvoor Loretta Sage op tour gaat, maar ook lang niet zo creatief verzonnen als ze in de eindscène doet vermoeden…