The Unbearable Weight of Massive Talent (2022)
Haha, na het zien van de trailer verwachtte ik het al, en toen ik The Unbearable Weight of Massive Talent vorige week in een voorpremière zag, werd m’n vermoeden ook bewaarheid, want ik heb lang niet zo hard gelachen tijdens een bioscoopfilm! Heerlijke zelfspot van één van de hardst werkende acteurs in Hollywood, en wat mij betreft de beter gelukte versie van The Lost City. Als in: de film gaat ook over iemand die eigenlijk in zijn eigen verhaal verwikkeld raakt, terwijl hij het ook nog mede aan het schrijven is. Waarbij hij enorm wordt geholpen door grote fans van hemzelf…
Het verhaal
Nicolas Cage speelt dus Nick Cage (én z’n jongere versie Nicky (als surrealistische sidekick)), een Hollywoodacteur die vooral bekend staat om dat ie werkelijk óveral in te zien is (of wil zijn). Extra-meta wordt hij overigens gecrediteerd met z’n echte naam: Nicolas Kim Coppola (inderdaad, familie van F. F.). In de openingsscène zien we een ‘echte’ scène uit Con Air, die wordt gekeken door een Spaanse meid (Katrin Vankova) die uiteindelijk ontvoerd wordt. Dit is vooralsnog echter een zijpaadje, want ‘ons Nick’ wordt pas echt geïntroduceerd tijdens een Hollywoodlunch met een geïnteresseerde regisseur (daadwerkelijk regisseur David Gordon – Pineapple Express, Prince Avalanche, Joe – Green!!), waarin hij z’n over-the-top intensiteit iets te enthousiast lijkt in te zetten.
Even later blijkt Nick namelijk best aan de grond te zitten, waardoor hij ook nog z’n dochters (Lily – Everybody’s Fine – Sheen) 16e-verjaardagsfeestje weet te verknallen. Als z’n agent (Neil Patrick Harris) dan een vrij ongewoon voorstel voorlegt – een verjaardagsfeestje van een groot fan gaan vieren op het Spaanse Mallorca, voor het luttele bedrag van 1 miljoen dollar – ziet Nick een kans om even tot rust te komen (en met dat geld wat schulden af te betalen).
Zo gezegd, maar natuurlijk niet zo gedaan, want bij aankomst op Mallorca wordt hij direct gespot door CIA-agenten Vivian (Tiffany – Bad Trip – Haddish) en Martin (Ike – Blockers – Barinholtz), want wat blijkt: die grote Cage-fan Javi Guttierez (Pedro – The Mandalorian, Narcos – Pascal) behoort tot een grote misdaadfamilie, die verdacht wordt van het ontvoeren van dat meisje uit de openingsscène. Maar hoe kan iemand, die Nick Cage zoveel veren tussen z’n spreekwoordelijke billen steekt, ook een slechte kant hebben? Zeker als ze samen ook nog een ontzettend spannend filmscenario aan het schrijven (én beleven) zijn..?
“Quatsch met saus!“
Haha, dit is een uitspraak die ik uit m’n jeugd ken, als iets echt zo’n enorme bullshit was, dat je eigenlijk niks anders kon dan er hard om lachen. Nu doe ik daarmee The Unbearable Weight of Massive Talent misschien wat tekort, maar dit is zelfs zo’n film waarin de komedie zo goed werkt, dat je de makers ook best veel plotgaten en dergelijke vergeeft. Daarbij is de titel natuurlijk een verwijzing naar Milan Kudnera’s The Unbearable Lightness of Being, een (verfilmde,) klassieke roman over de Praagse Lente, die filosofisch gezien de lichtheid (en daarmee natuurlijk ook potentiële zwaarte) van het menselijke bestaan bevraagt. Tragisch gezien heeft dat ook heerlijk extra contrast aan Cage’ zoektocht in deze film, waarbij het ook een dubbele knipoog is naar Cage’ eerdergenoemde en heerlijke over-the-top-ness, waarin je als kijker niet altijd weet of hij het nou serieus bedoelt, of als soort camp-uiting. En dat roept dan weer exact die ‘spanning’ op die je even later met een harde lach kunt ontladen…
Cast & crew
En daarbij wordt overigens een goede irritante motherfucker (Paco León) als bad guy ingezet. Want de uiteindelijke dreiging in de film is – zeker voor Nick en z’n gezin – echt wel serieus. Maar dé ster van de film is natuurlijk Mr. Cage zelf. Nu wist ik – als jarenlang fan van Saturday Night Live en de Get in the Cage-sketch – allang hoe heerlijk zelfbewust en zelfkritisch hij is, en het is natuurlijk altijd leuk om een grote ster te zien die zichzelf niet zo serieus neemt. Al voelde ik in het begin wel even wat wrijving, alsof ik hem een beetje wilde verdedigen, want buiten tal van slechte films waarmee hij inderdaad vooral hypotheken of zo dient te moeten aflossen, was Cage de laatste jaren ook echt wel te zien in topfilms als Pig en Color out of Space, om nog maar te zwijgen over die instant cult classic Mandy. Verder heb ik hierboven volgens mij al genoeg namen (en bijbehorende) films geplugd om te tonen dat The Unbearable Weight of Massive Talent voor velen een mega-aantrekkelijk project bleek. Waarbij het mogelijk nog wel interessant is om te melden, dat Cage’ dochter dus gespeeld wordt door Lily Sheen, in real life de dochter van actrice Kate – Underworld, Laurel Canyon – Beckinsale. Daarnaast verdient Pascal wel net zoveel credits als Cage, want dat hij – na z’n hoofdrol in bijvoorbeeld The Mandalorian – ineens zo’n bijna bakvisserige (maar superrijke) fan neer wilde zetten, zegt ook wel wat over z’n eigen zelfbewustzijn. Wat overigens niks afdoet aan z’n acteerprestatie hoor, want it takes two to comedy…
Alhoewel het lukken van komedie natuurlijk ook een grote verdienste van de regisseur is. Het wordt vaak onderschat, maar komedie is volgens mij één van de moeilijkste genres om te regisseren. Misschien wel doordat iedereen z’n eigen humor heeft, en dus iedereen (dus ook elke acteur) mogelijk extra gestuurd moet worden in welke humor voor de film geschikt is. En dan is het best opvallend, dat deze zeer goed ontvangen actiekomedie pas de tweede film is van Tom Gormican. Nu herinner ik me That Awkward Moment alleen nog van naam en poster, al had die film – voor een debuutfilm – ook al aardig wat namen in de cast (onder andere Zac Efron, Miles Teller en Michael B. Jordan). Dus mogelijk dat Gormican op één of andere manier ook veel fijne ingangen heeft in Hollywood? Het is overigens wel bekend, dat Cage de rol een keer of drie, vier heeft afgeslagen. Totdat Gormican hem dus schijnbaar een persoonlijke brief stuurde, waarin hij z’n bedoelingen waarschijnlijk beter wist over te brengen. Hij werd voor het scenario overigens geholpen door z’n Ghosted-compagnon Kevin Etten, die hiervoor vooral bekend stond als tv-serie-schrijver (van onder andere Scrubs, Kevin Can F**K Himself, Desperate Housewives en Workaholic).
Final credits
Zoals zo’n beetje elke Hollywood-fan van Nicolas Cage in de film lijkt te zitten, moet elke ‘gewone’ fan van Cage deze film natuurlijk ook zien. Of omgekeerd: alleen als je echt anti-peristaltische bewegingen (oftewel “kotsneigingen”) van Cage krijgt en/of totaal niet tegen komedies kunt, dan moet je deze film overslaan.
Maar ik verwacht, dat elke fan van film in het algemeen zeker zal genieten van de heerlijke zelfspot, ook best vette actie en geweldige filmverwijzingen in The Unbearable Weight of Massive Talent. En zou dat sjamaan-achtige mensen aanvoelen van thespian Cage écht werken..? ;)