Doctor Strange in the Multiverse of Madness (2022)
Helaas, ondanks een aantal heerlijke cameo’s (waaronder dé favoriete acteur van de regisseur) en waarschijnlijk een voor echte Marvel-nerds orgastische samenkomst met een andere succesvolle Marvel-franchise, vrees ik dat het Marvel Cinematic Universe door Doctor Strange in the Multiverse of Madness eerder fans verliest, dan dat erbij komen. Voor eventueel nieuwe fans is alles namelijk teveel verweven met eerdere films én series, en dat zorgde bij mij uiteindelijk ook voor m’n kritische oordeel: deze films beginnen steeds meer als ‘slechts’ afleveringen aan te voelen.
Of zoals een vriend van me het treffend noemde: Marvel begint aan het ‘soap syndrome‘ te lijden…
Het verhaal
We starten met Doctor Strange (Benedict Cumberbatch), die in apart universum een jonge meid (Xochitl Gomez) moet zien te beschermen. Als zij één of andere uitbarsting heeft, wordt onze Stephen wakker in z’n bed in New York: het bleek slechts een droom. Althans, dat denkt hij. Even later wordt de bruiloft van voormalig liefje Christine (Rachel – The Notebook – McAdams) namelijk ruw verstoord, en ineens staat Strange weer oog in oog met die meid waarover hij droomde.
Deze dame blijkt America Chavez te heten en over een nogal aparte superkracht te beschikken: ze kan openingen creëren naar andere universums (vandaar die multiverse in de titel), en dat is een kracht waar nogal wat duistere krachten achteraan blijken te zitten.
Wat volgt is een groots maar ook wat warrig avontuur door verschillende universums, waarbij Strange ook continu andere versies van zichzelf (en andere Christine’s) tegenkomt, die niet allemaal even succesvol en/of ‘good guy-erig’ (b)lijken. Maar moet hij uiteindelijk nou ook echt iets opgeven om het kwade genius in het verhaal te verslaan..?
Lastig om ‘disbelief‘ te blijven ‘suspenden‘
Weet je, als je met multiversa en dergelijke gaat beginnen, waarin werelden bijna letterlijk op z’n kop kunnen staan, dan krijg je een beetje hetzelfde probleem als wat ik met de Dumbledore–Harry Potter-films kreeg: hoe méér er kan (oftewel: hoe gekker je het maakt), des te lastiger wordt het om ‘geloofwaardig’ te blijven in de wereld waarin je de kijkers wilt meevoeren. Dat was sowieso al beetje mijn probleem met het Strange-karakter: hij kan namelijk zoveel magische dingen, dat hij – als je je fantasie laat gaan – misschien ook wel met één beweging alle bad guys naar de hel kan sturen. Dat ie dat niet doet, dat komt omdat Marvel dan geen urenlange films kan maken, maar ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel.
Wat echter helaas ook jammer is aan Doctor Strange in the Multiverse of Madness, is dat het af en toe ook opvalt dat het niet al te goed geschreven is. Zeker qua exposé, maar ook wel degelijk qua logica in handelingen.
Cast & crew
Iets wat voor mij persoonlijk grotendeels wel goedgemaakt werd door één cameo, die heerlijk rond-/afgemaakt wordt in de (verplichte) after-the-credits-scène. Qua hoofdrollen zijn het echter Cumberbatch, Gomez, McAdams en Benedicht Wong die de kar vrij makkelijk trekken. Al vond ik Cumberbatch’ uiterlijk een paar keer bijna te ‘nep’ of zo (zeker in een zombiescène leek het wel op één van de regisseurs eerste films). En nu ik het toch even over de cameo’s wil hebben, een – spoiler alert – want natuurlijk sloeg ook mijn filmhart wel lichtjes over toen ik Patrick Stewart ten tonele zag ‘rollen’, waarmee de in mijn ogen oorspronkelijk beste Marvel-franchise nu dus ook kan worden toegevoegd aan Fase 4 van het Marvel Cinematic Universe. Daarnaast is Bruce Campbell natuurlijk één van de coolste culthelden van het witte doek, dus hem herkennen is altijd feest – einde spoiler alert. En okay, laat ik die laatste bekende kop dan maar niet verklappen. Neem aan dat die échte Marvel-nerd naast mij – die ook nogal ‘rook’ als iemand die enkel voor dit soort films uit z’n gameroom komt – haar karakter wel direct kon plaatsen. Ik vrees dat het echter vooral weer een opmaat is naar connecties met nóg een andere film/comic-serie…
Ja, apart dat een grote naam als Sam – The Evil Dead, Drag Me to Hell – Raimi zich tot zo’n ingewikkelde plot-blockbuster liet verleiden. Natuurlijk maakte hij ook al de Tobey Maguire Spider-Man-franchise (van 2002 tot 2007), maar die waren heerlijk overzichtelijk vergeleken met deze film. Ik dacht overigens halverwege de film al dat ik wel weer eens zin had in eens een rustige Marvel-film, zoals ooit het geweldige Logan. Dat zou voor mij m’n interesse weer groter kunnen maken, want die is nogal tanende. En daarvoor wil ik toch vooral de ‘schuld’ bij de studio leggen, en eventueel bij schrijver Michael Waldron. Hij krijgt van mij meer credits voor de tv-serie Loki (hij produceerde ook wat Rick and Morty-afleveringen), al ging die ook af en toe wel wat all over the place. Apart overigens dat er voor zo’n ingewikkeld plot slechts één schrijver ingehuurd is. Misschien toch beter om – zoals gebruikelijker is – wel een heel schrijversteam op zo’n ‘film’ te zetten..?
Final credits
Ondanks dat er dus aardig wat Marvel-karakters samenkwamen, moet je deze films natuurlijk veel meer zien als hele commerciële afleveringen in een serie. Een serie die uiteindelijk misschien nog wel ergens naar toe zal leiden, maar waarschijnlijk vooral bedoeld is om zoveel mogelijk mensen geld uit hun portemonnee te trekken. Waardoor ik me dus afvraag, hoeveel van dit soort films het nog duurt, voordat er zoveel mensen zijn afgehaakt, dat ze niet meer rendabel zijn. Ik neig namelijk voor het eerst ook wel naar afhaken nu. Al vond ik de series WandaVision, Loki en Moon Knight wel gaaf (The Falcon and the Winter Soldier en Hawkeye overigens niet), net als Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings en Spider-Man: No Way Home. Terwijl Black Widow en vooral Eternals weer erg tegenvielen
Net zoals deze tweede Doctor Strange-film dus…