Father of the Bride (2022)
“Chloe” en “Fineman”: de twee woorden die er in combinatie voor zorgden dat ik deze film überhaupt wilde zien. Als groot Saturday Night Live-fan volg ik haar namelijk op Instagram, en wat ik vermoedde bleek waar: het zijn vooral haar scènes waarin deze enorm zoetsappige film nét iets boven de bekende formule uitstijgt. Al doen Andy Garcia, Gloria – “Doe die conga!” – Estefan, Adria – Morbius – Arjona, Isabela – Sicario: Day of the Soldado – Merced, Diego – Nuevo orden – Boneta, Pedro Damián en Laura – MULHOLLAND DRIVE – Harring hun behoorlijk stinkende en/of lichtelijk getypecaste best hoor.
Maar who was I kidding: ik behoor natuurlijk ook niet tot de doelgroep. Al doet dat IMDb-punt vermoeden dat deze HBO Max-film het bij de juiste doelgroep ook niet helemaal geweldig doet…
Het verhaal
Guillermo ‘Billy’ Herrera (Garcia) is een immigrant die zichzelf bij z’n eigen bootstraps omhoog heeft getrokken, en is uitgegroeid tot één van de grootste architecten van Miami. Iets waarover hij tijdens elke (familie)bijeenkomst natuurlijk weer begint (want die bevestiging heeft hij nodig?). Maar vanaf het begin stond zijn Ingrid (Estefan) aan zijn zijde. Als de film start zitten ze echter ruzie te maken bij een huwelijkstherapeut. Billy is de liefhebbende, maar patriarchaat-traditionele padre familia die denkt dat hij al z’n tijd in het verdienen van geld moet steken, en dat z’n vrouw hem daarin vooral moet steunen. Maar zij wil juist, dat ze – zo richting hun pensioen – gaan genieten van hun leven samen. Iets dat Billy maar niet lijkt te vatten.
Het besluit om te scheiden komt echter nogal lullig uit, want zoals de titel doet vermoeden, wordt die thuiskomst van dochterlief Sofia (Arjona) vergezeld van heuglijk nieuws. Echt van dat nieuws, dat de geplande, lullige mededeling voor de familie (de aankomende scheiding), totaal overschaduwt en dus laat verzetten. En omdat vanwege tijdsdruk het huwelijk binnen een maand gepland moet worden, zie je aan de ene kant de spanning bij vooral Billy stevig stijgen, terwijl aan de andere kant Instagram-weddingplanner Natalie Vance (Fineman) er alles aan doet om de vele verschillende belangen te combineren. Maar dan verschijnt ineens de Mexicaanse vader van de bruidegom ten tonele, en wordt het trotse ego van de Cubaanse Billy nog verder gepest…
Zoet, zoeter, más dulce…
Eigenlijk noteerde ik na afloop van Father of the Bride slechts twee dingen: “Garcia speelt bijna zichzelf?” en “Zoetsappiger krijg je ze niet hoor, al wordt die stroperigheid wat ‘gesmootht’ door die prachtige Miami-beelden, Chloe Fineman en ook wel wat door dat feisty jonge meiske.” Waarbij ik overigens wel wil toegeven dat de eindscènes wel zo goed gemaakt zijn, dat ze zeker wel werken hoor. Maar Father of the Bride volgt zo overduidelijk diep uitgesleten paden, dat er eigenlijk geen bocht te scherp is. En om deze metafoor door te trekken: zonder scherpe bochten weinig kans om eruit te vliegen. Daarbij bevat het verhaal eigenlijk ook niet echt iets wat je überhaupt bochten kunt noemen. De film bevat namelijk geen verhaal- of subverhaallijn die ook maar íets doet dat je niet verwacht (en/of al vele malen gezien hebt in andere films).
In deze zoveelste verfilming van Edward Streeters roman (Spencer Tracy en Elizabeth Taylor speelden in de 1950-versie, terwijl er ook een tv-serie van is gemaakt (in 1961/62)) is de setting echter verplaatst naar de ‘Latin-x‘ immigrantengemeenschap van Miami. Dat voegt natuurlijk wel wat temperament (a.k.a. latin fury) toe, en vooral zoveel prachtige shots van die stad, dat ik inmiddels weet daar ook nog wel ooit heen te willen…
Cast & crew
De hoofdrollen zijn wel degelijk voor Andy Garcia en Gloria Estefan hoor. Waarbij Garcia volgens mij al minstens 20 keer eerder zo’n wat traditionele, macho Cubaan heeft gespeeld, dat hij hier bijna letterlijk over de set ‘schrijdt’. Ik vond Estefans aanwezigheid een stuk verrassender. Toen ik zojuist door haar 74 (!) acteercredits scrollde, zag ik wel dat daar bijna 70 music video’s bij zitten, en dat dit eigenlijk pas haar derde film is (en de tweede waarin ze niet als zangeres wordt opgevoerd). Natuurlijk wordt ze geholpen door haar immense podiumervaring, en ze zet de rol als teleurgestelde (maar niet zielige) vrouw best overtuigend neer. Voor zover je je in zo’n film überhaupt kunt onderscheiden op acteervlak. Misschien dat ik daarom wel vooral voor Fineman keek. Zij is in de huidige SNL-cast één van de meest getalenteerden (zeker de meest getalenteerde impersonator), en het is best grappig dat ze hier juist als Instagram-type is gecast: daar volg ik haar shenanigans dus ook al tijden, waarin ze veelvuldig wordt geholpen door ene Sharty Party, die nu in deze film als Casey Thomas Brown haar slaafse assistent speelt…
Regisseur Gary ‘Gaz’ Alazraki brak in Mexico keihard door met de komedie Nosotros los Nobles (The Noble Family), en is daarnaast vooral ook als producent succesvol. Scenarist Matt Lopez vertaalde Streeters roman naar het witte doek, en deed hiervoor ervaring op met voornamelijk kinderfilms, zoals met de animatie The Wild, Adam Sandlers Bedtime Stories, The Rocks Race to Witch Mountain en Nic Cage’s/Jon Turtletaubs The Sorcerer’s Apprentice. Inderdaad: daar verwacht je ook niet het meest originele scenario van natuurlijk…
Final credits
Ik bedoel het niet zo lullig, maar eigenlijk ligt de enige reden dat ik nog over deze film nadenk in het schrijven van deze recensie. Ik weet zeker dat er voor Father of the Bride een duidelijk doelgroep is. Een doelgroep die mijn mening totaal (en terecht!?) onbelangrijk vindt, en die het vooral heerlijk vindt om meegenomen te worden in een film waarvan de titel natuurlijk al een soort van sprookje doet vermoeden. Een sprookje met overduidelijke motivaties, makkelijk te begrijpen emoties en beweegredenen, en een afwikkeling waarbij je heel kort even het ‘gevaar’ voelt dat er iets mis kan gaan. Maar ja, dan herinner je je hoe sprookjes eigenlijk altijd eenzelfde afwikkeling hebben, en voordat je het weet, krijg je exact wat je (onbewust of niet) allang aan voelde komen, en wat – als je op die heerlijke oppervlakte wilt/moet/kunt blijven – dus ook gewoon ‘perfect klopt’. Dus niet zo zeuren Filmofiel! ;)