Spiderhead (2022)
Ondanks de behoorlijk strakke production value, heerlijke soundtrack en een paar toppers in de hoofdrollen, lijkt Spiderhead vooral een zeer ‘efficiënt’ Netflix-PRODUCT. Ik vermaakte me – zeker tot halverwege – aardig hoor, maar uiteindelijk kreeg ik lichtelijk het gevoel dat de film mogelijk door een algoritme was ‘bedacht’. Zo van: als we nu een snufje scary future tech à la Black Mirror of Ex Machina, een crazy scientist die steeds meer op (The Island of) Dr. Moreau begint te lijken en wat vrijzinnige en/of niets-te-verliezen-hebbende gekkies à la It’s Kind of A Funny Story (of Nine Days) door elkaar husselen, en een best succesvol scenarioduo nét niet genoeg tijd geven om wél serieus over het interessante bronmateriaal na te denken, dan hebben we waarschijnlijk wel weer goed verdienende content. En als alles dan zo efficiënt mogelijk geproduceerd wordt, dan moet Joseph Kosinski zoiets toch nog wel naast of net voor dat Top Gun-vervolg kunnen maken, toch..?
Het verhaal
Gefilmd in Australië lijkt het echter alsof we aankomen ergens op een Hawaiiaans of Zuidoost-Aziatisch eiland, waar al vrij snel de titel “Spiderhead Penitentiairy” te lezen is op een roestig bord. Net daarvoor hebben we echter al gezien hoe wetenschapper Steve Abnesti (Chris – Thor – Hemsworth) met z’n sidekick Mark (Mark Paguio) een testpersoon wat zien toedienen, waardoor hij om werkelijk alles in de lach schiet. Met andere woorden: deze gevangenis houdt er nogal wat experimenteel onderzoek op na, waarbij ze op zoek lijken naar een stofje om ‘instant love‘ te kunnen creëren.
Jeff (Miles – Whiplash, Maverick – Teller) is best blij dat hij geselecteerd is voor deze experimentele gevangenis, al zien we in dromen/flashbacks wel hoe hij waarschijnlijk nooit verlossing zal vinden voor waarom hij daar zit. Als hij echter steeds dieper achter de ware bedoelingen van Abnesti’s opdrachtgevers komt, ontspint zich een plot dat geen recht doet aan het best interessante concept. Mede misschien wel, doordat we Steve’s claim – dat de (toekomstige?) buitenwereld steeds verder aan het afglijden is – nooit echt bevestigd zien. Al vrees ik dat ik nog wel meer potentiële redenen kan vinden waarom deze film uiteindelijk niet echt werkt…
Formuleachtige eye candy
Nu begint de film best wel hitsig, doordat één van de drugs die getest wordt op onze gevangenen hun wereld zó mooi maakt, dat ze die liefde moeten uiten door keiharde oerseks. Maar als er ook minder fijne drugs ingezet dreigen te worden, begint de formule van de film wel al vrij duidelijk te worden. En dat is jammer, want bij zo’n film wil je als kijker eigenlijk tot het eind in het ongewisse blijven. Iets dat totaal niet gebeurt, of in elk geval: het interesseerde me uiteindelijk niet zoveel hoe ie afliep. Al kun je in één verhaalafwikkeling – goed passend bij de Love Boeat-achtige muziek tijdens de aftiteling – wel ergens iets hoopvols zien. Vrij goedkoop en makkelijk bedachte hoop, dat wel, maar daar zat tenminste nog wel iets ‘moois’ achter verscholen.
Zoals waarschijnlijk de short story van George Sanders (Escape from Spiderhead stond in 2010 in The New Yorker) qua idee meer dan interessant is. Hij schijnt zich in z’n werk vooral te richten op de rol van werk en wanhoop in ons hedendaags leven, wat wel past bij bovengenoemde claim van één van de hoofdrolspelers. Maar dat is helaas dus niet sterk genoeg neergezet, zoals volgens mij over weinig in het verhaal ‘verder’ is nagedacht dan (ze dachten dat) strikt noodzakelijk (was).
Crew & cast
Terwijl Rhett Reese en Paul Wernick, het schrijversduo dat Sanders’ verhaal vertaalde naar het Netflix-scherm, eerder wel f*(&ing succesvol was met onder andere Zombieland en de Deadpool–franchise. Hier lijken ze te doen wat ik in m’n reguliere werk ook wel eens doe: gewoon een opdracht aannemen en voldoende uitvoeren, maar verder niet meer moeite in steken dan waarvoor je betaald wordt. Maar ja, ik werk meestal volgens het ‘uurtje factuurtje’-principe, dus dan zijn opdrachtgevers vaak blij met minder uren. Bij een filmscenario werkt dat idealiter toch net wat anders… Niet dat het hier Luc Besson-achtig lopendebandwerk (denk Colombiana, Taken zoveel e.d.) oplevert hoor, maar het positiefste aan Besson is wel dat hij er ook nul pretenties mee lijkt te hebben. Hier is het concept te ‘groots’ om dat pretentieloze excuus te kunnen gebruiken. En dat Kosinski dit mogelijk wat snel tussendoor (of net voor) die nieuwe Top Gun heeft gemaakt, dat weet ik helemaal niet, maar het zou wel verklaren waarom Spiderhead sowieso minder is dan al z’n vorige werk (Tron, Oblivion, Only the Brave en dus Top Gun: Maverick).
En hij werkt dus schijnbaar fijn samen met Teller, want dit is na Only the Brave en z’n Rooster-rol (als zoon van “Goose”, get it?) al de derde film die Teller en Kosinski samen maken. Waarbij ik Tellers casting vrij logisch vind hoor, want hij combineert z’n sympathie-opwekkende-Droopy-ogen met een bepaalde vastberadenheid, waardoor het vrij makkelijk meevoelen is. Het was wel effe wennen om met Hemsworths wetenschapper mee te gaan, mede ook omdat hij hem volgens mij bedoeld heeft als mix van Elon Musk en eerdergenoemde Dr. Moreau (of Mark Rylance’ rol in Ready Player One), maar dan aangevuld met een niet geheel passende coole lacherigheid die beter in z’n Avengers-films past. Opvallendste verschijning voor mij was echter Jurnee Smollett, die ik eerder al zag schitteren in Lovecraft Country (tv). Misschien is zij wel de reden dat ik in de intro kort Nine Days noemde, want haar rol is wel wat vergelijkbaar met die van Zazie Beetz in die (overigens véél betere) film…
Final credits
Weet je: Spiderhead is een ‘makkelijke wegkijkfilm’, maar waarschijnlijk nog makkelijker te vergeten. Ik had vooraf al wat mindere dingen gehoord (en die 5,4 op IMDb gezien), waardoor mijn lage verwachtingen mijn beleving als het ware ‘redden’. Dus nu weet je ook direct, dat je deze puur om het concept, de acteurs en de production value moet kijken, maar ga niet denken dat je naderhand langer dan een minuut kunt ‘na-filosoferen’. Want ga je dát doen, dan zul je waarschijnlijk iets voelen wat ik ook tijdens dit schrijven voel: dat je teleurstelling gaat toenemen.
Dus laat ik stoppen, maar niet voordat ik me bedenk dat de vorige ‘pure Netflix’-film die ik zag – Windfall – ongeveer eenzelfde gevoel opriep naderhand: goed idee, matige uitvoering…