Thor: Love and Thunder (2022)
Allereerst: wat mogen ‘wij’ filmkijkers blij zijn met het enorme (komische) talent van Taika – Jojo Rabbit, What We Do In The Shadows, Thor: Ragnarok – Waititi. Hij weet namelijk al m’n kritiek op de laatste twee Marvel-films (Morbius en Doctor Strange in the Multiverse of Madness) te weerleggen door een flinke hoeveelheid plot op heerlijke en overzichtelijke wijze in amper twee uur te stoppen. Maar dan zó vernuftig en/of grappig, dat ik geen moment vermoeid raakte in het uitzoeken hoe het nou allemaal precies zat (met andere woorden: je hoeft die 20+-films die hiervoor kwamen niet (allemaal) gezien te hebben).
Daarnaast had ik continu een glimlach op m’n gezicht vanwege de vele leuke cameo’s in de film, de geweldige muziek (geleend van ‘broer’ Guardians of the Galaxy) en een visie op goden en religie die mij zelfs zin gaf om erachter te komen hoe ze dat in vervolgfilms gaan uitwerken. En dan dus maar hopen dat topper Taika ook díe films mag maken…
Het verhaal
De film opent met het zetten van de motivatie van bad guy Gorr (een fantastische Christian Bale), waarna hij als ‘Godendoder’ menig god een kopje kleiner en/of gruwelijk bang maakt. Direct na die openingsscène zien we – op de muziek van Enya!! – hoe Thor (Chris Hemsworth) na Avengers: Endgame zich uiteindelijk weer in shape krijgt, en eigenlijk altijd klaar staat als z’n hulp wordt gevraagd. Hierdoor wordt ie mogelijk wat arrogant, maar die houding verandert vrij snel als blijkt dat z’n voormalig liefje Jane Foster (Natalie Portman) ineens ‘een Thor’ blijkt te zijn geworden. Als kijker weten wij dat dit met een ernstige ziekte te maken heeft, maar dat onthult ze richting Thor natuurlijk pas op het juiste dramatische moment.
Als Gorr z’n zinnen op Thor en New Asgard heeft gezet, blijken Thor, King Valkyrie (Tessa Thompson), Mighty Thor (Jane dus) en Korg (Waititi zelf) hulp nodig te hebben. Hiervoor bezoeken ze een plek waar de teloorgang van religie aardig expliciet wordt neergezet, maar als blijkt wat Gorrs uiteindelijke plan is, schijnt er toch flink wat angst te heersen onder de goddelijken.
En dus moeten onze helden zelf aan de slag, waarbij ik al snel dacht te weten hoe de film zou gaan eindigen. Maar ook daarin wist Waititi me nog lichtelijk te verrassen…
Humor + kampvuurverhaaltjes = geweldig exposé
Het is niet enkel vanwege de structuur waarmee (en manier waarop) scenarioschrijver en regisseur Waititi het verhaal neerzet dat ik hem zo waardeer. Het is – niet toevallig? – ook het door hem gespeelde karakter dat veel van de zowel benodigde als verrijkende achtergrondinformatie aan ons overbrengt. Slim hoe hij hiervoor onder andere kampvuurverhaaltjes als vorm heeft gekozen, waarin hij ons – als ware wij luisterende kinderen – bij de hand neemt en met een flinke dosis humor het exposé verzorgt. Waarin hij dus ook aardig wat scènes bedacht heeft die helemaal niet in eerdere films zaten, maar die wel goed genoeg passen, zodat ze wel hadden kúnnen gebeuren. Waarmee bijvoorbeeld de relatie tussen Thor en Jane meer ‘body’ krijgt, wat zorgt voor extra motivatie-onderbouwing. Waarbij ‘ze’ qua motivatie overigens wat meer de metafysische kant van ‘de roeping’ op zijn gegaan; Jane wordt namelijk als het ware geroepen door een boek (en een belangrijk artefact uit eerdere films), maar ook Gorr balanceert op dat randje van “Huh, bestaan die goden nu wél of niet, en luisteren en instrueren ze zelfs..??” Waarmee de film – als je Waititi echt een veer tussen de billen wilt steken – misschien wel een mooie afspiegeling is van hoe de mensheid al haar hele bestaan worstelt met religie en hoe dit ook gebruikt kan worden om samenlevingen ordentelijk te laten verlopen. Waarbij je dat natuurlijk zeker niet té serieus moet nemen hoor. Al moest ik bij het betreden van die omnipotente stad wel even aan Caligula denken.
Cast & crew
Toppers in de film zijn natuurlijk Hemsworth (die de rol inmiddels zó goed speelt, dat ik hem niet al te serieus meer kon nemen in die wat serieuzere rol in Netflix-film Spiderhead), Portman (die lichtelijk een dubbelrol mag spelen, waarvan iedereen allang weet dat ze dat kan) en Tessa Thompson, waar ik een beetje een wat tegengehouden fanschap bij voel. Ergens zit er iets in haar uitstraling dat me wat tegen de haren instrijkt, maar ik ken haar eigenlijk alleen maar van zeer goede rollen. Zoals in het fantastische derde seizoen van Westworld (tv) of het onvolprezen, scherpe én hip-maatschappijkritische Sorry to Bother You. En ook hier voelde ik bij elke glimlach of knipoog van haar een lichte ontspanning, omdat in die momenten iets, dat me onbewust (en vooralsnog onverklaarbaar) als het ware tegenhield, van me leek te vallen. Mogelijk totaal irrelevant voor jou, maar in zo’n recensie kan ik enkel uitgaan van m’n eigen beleving natuurlijk.
Maar de grote ster van de film is toch wel Christian Bale. Door zijn achtergrond/motivatie als openingsscène te nemen, zet Waititi natuurlijk ook wel direct de toon: zelfs universum-bedreigende krachten als Gorr kunnen gewoon mensen/zielen zijn die enkel ‘verkeerd’ omgaan met hun verdriet/pijn/lijden. Waarmee scenarist Waititi – hierin geholpen door Someone Great-maker Jennifer Kaytin Robinson – het allergrootste laat aarden in iets waarmee waarschijnlijk ieder mens zich wel kan identificeren. En ineens moet ik nu denken aan iets aparts (en zeker egocentrisch?) waarover ik het soms leuk fantaseren vind: “Zou het hele universum zich niet in MIJN hoofd af kunnen spelen? Dat het enkel om (mijn) beleving gaat?” Iets dat ik wel verder uit kan leggen – in dat het net zo goed arrogant groots als zelfbewust zeer klein geïnterpreteerd kan worden (en alles daartussen) – maar dan raak ik je mogelijk kwijt. Wat ik er vooral mee wil aantonen, is hoe Waititi er dus óók voor gezorgd heeft, dat ik bij zijn film over zulke dingen kón mijmeren. Iets dat helemaal niet hoeft om van deze film te genieten hoor, maar ik zoek natuurlijk altijd naar redenen waarom een film mij juist wél of niet raakt.
Final credits
En ja, ik vond Thor: Love and Thunder best geweldig. Erg fijn om na die twee behoorlijk slechte Marvel-films (Morbius en Strange 2) weer wél onder de indruk te zijn, en zonder ook maar enige vorm van verwarring of irritatie heerlijk vermaakt te worden.
Dan heb ik het dus nog eens niet over het tureluurs makende aantal cameo’s gehad. En dan bedoel ik dus niet ‘gewoon’ gecrediteerde acteurs als Russell Crowe en Idris Elba, of de “goedkope krachten die dachten dat we gewoon iets leuks gingen doen” (Waititi’s eigen woorden!) in de vorm van de kinderen van zowel Waititi, Hemsworth én Portman, maar bijvoorbeeld wel iemand die schijnbaar al vier keer een Loki heeft gespeeld, de man van één van de grappigste komedie-actrices ter wereld (en zij zelf ook!) én de chagrijnigste gast uit hit-serie Ted Lasso.
Ja, alleen daarom zou je Thor: Love and Thunder al kunnen aanraden. Maar daarnaast is het dus ook gewoon een goed gemaakte, ontzettend vermakelijke en ook zeer grappige Marvel-film. Eén die de nare nasmaak van die vorige twee met gemak wegspoelt…
En had ik het al over de soundtrack gehad??