Dinner in America (2020)
Yes..! Na een wat ongemakkelijk begin (vooral op acteervlak) ontpopte Dinner in America zich tot een punkachtige mix van Napoleon Dynamite (vanwege de droogkloterigheid van de humor) en Welcome to the Dollhouse (vanwege onverwachte en onverschrokken zelfverzekerdheid) met een vleugje Little Miss Sunshine (waarin één van de moeders uit deze film ook te zien was). Waarbij ik kort ook even aan Sean Bakers Red Rocket moest denken, maar dat kwam waarschijnlijk door het ‘domme opportunisme’ van die tweede hoofdrolspeler. En dan lijkt het verhaal ook nog volledig (en ‘klein’) opgehangen te zijn aan het thema van het titulaire punknummer…
Het verhaal
Simon (Kyle – Scream, American Sniper – Gallner) is een small time drugdealer die continu jonge meiden lijkt te verleiden voor slaap-/onderduikadresjes. Direct na de openingsscène – waarin hij Beth (Hannah – The Runaways – Marks) ontmoet – toont Beths moeder (Lea – Back to the Future!!! – Thompson) ook iets teveel interesse, waardoor ons half-geschoren rotjoch nog net weet te vluchten van een woedende pa en broer. Op z’n vlucht ontmoet hij Patty (Emily – Mile 22 – Skeggs), die vanwege haar aan zorgen-maken-om-haar-geestelijke-toestand grenzende drollerigheid nogal gepest wordt op school.
Patty blijkt gruwelijk fan van punkrockbank PsyOps, maar wat ze dus nog niet weet (en wij als kijker wel eerder), is dat Simon de mysterieuze en door een bivakmuts onherkenbare frontman van die band is: John Q. Maar die wordt dus gezocht door de politie, vanwege z’n drugshandeltje, maar ook omdat hij nogal graag dingen in de fik zet. Iets waar Patty vrij nuchter op reageert. Al vraag je je dus wel af: vindt ze hem vooral leuk, omdat ze eindelijk gezien wordt, of is het gewoon die punk-vibe die ze echt wel bij elkaar voelen..?
Waar Simon initieel vooral weer op zoek was naar een makkelijk adresje om even te schuilen, raakt hij toch steeds meer geïntrigeerd door deze 20-jarige vrouw, die nog altijd bij haar ouders woont. En als de film richting een climactisch optreden gaat, ontdekt Simon nog een kwaliteit van Patty…
Thema gevangen in traditioneel familiemoment
Het zou zo een nummer van Green Day kunnen zijn geweest: Dinner in America. Maar het is dus een nummer van de punkband in de film. In het echt overigens ingespeeld door Disco Assault, met behoorlijk wat hulp van de hoofdrolspelers én regisseur van de film…
Maar in dit nummer zit dus nogal wat commentaar op de standaard suffe bekrompenheid van het klassiek witte Amerikaanse voorstedelijke gezinnetje. Iets waar jongeren natuurlijk heerlijk tegen willen rebelleren, en waar ook genoeg (in mijn ogen) legitieme kritiek op geprojecteerd kan worden. Hier gebeurt dat dus met ook voldoende grappige ‘quatsch’ er doorheen, waardoor de film toch wel iets ‘meer’ wordt dan Napoleon Dynamite, die het veel meer van de ’typetje-humor’ moest hebben. Maar nog meer dan bij die film, moest ik hier in het begin wel even wennen aan het onconventionele acteren. Als in: met iets minder nuance zou je dat ‘slecht’ kunnen noemen, maar ik raakte er óf heel snel aan gewend, of het lost zich vanzelf op tijdens de film…
Cast & crew
Want ergens zijn zulke Bonnie & Clyde-achtige rollen natuurlijk geweldig om te spelen, maar mogelijk is het zoeken naar een verfrissende manier hier wel wat risicovol gedaan. Iets dat ik zeker aanmoedig, maar kan me voorstellen dat – zeker met zulke onbekende acteurs – een meer ‘Hollywood-publiek’ dat niet zal trekken. Zou de minirol van Lea Thompson (de moeder uit de Back to the Future-trilogie) daarom al in de openingsakte van de film zitten? Om een meer conventioneel publiek wat gerust te stellen of zo? Al voelde ik ook nog een best aardige verrassing, toen ik bij de aftiteling de naam van Ben Stiller als producent zag staan. Als in: je blijft de hele film wel zeer duidelijk dat American indie-gevoel houden. Zo duidelijk zelfs, dat die Stiller-naam mij mogelijk nog meer verraste dan Thompsons aanwezigheid.
Maar terug naar het acteren: zowel Gallner als Skeggs waren mij totaal onbekend, maar ze overtuigen hier allebei stevig. Vooral Skeggs doet me nog altijd wat twijfelen aan haar mentale capaciteiten, wat het dan misschien nóg ‘mooier’ maakt, dat ze dus op één van de nummers geweldig meezingt. Iets wat Gallner ook een paar keer doet, maar – en laat ik het netjes formuleren – volgens mij is er geen niet-instrumentaal muziekgenre waarbij zangkwaliteiten minder belangrijk zijn dan bij punkrock. Maar als ‘kutmenneke’ joeg Gallner mijn sympathie in het begin dan wel wat weg, uiteindelijk begin je toch ook voor hem een beetje te rooten gedurende de film. In bijrollen zie je overigens ook nog Pat – The Post, Them (tv) – Healy, Mary Lynn – 24 (tv), Little Miss Sunshine, Punch-Drunk Love – Rajskub en Griffin – Big Time Adolescence, American Vandal (tv) – Gluck.
Regisseur, scenarist én componist Adam Rehmeier begon ooit als cameraman, maar zingt hier zelfs mee op hét nummer van de film. Een korte blik op z’n filmografie toont dat hij zich waarschijnlijk langzaam heeft opgewerkt, want van z’n eerdere speelfilms (H.P. Lovecraft: Two Left Arms, Jonas en The Bunny Game) weet ik niets méér dan dat hij nogal graag lijkt te zoeken naar wat ‘de mens’ drijft. Waarin hij vooral geïnteresseerd lijkt in de zelfkant van de Amerikaanse samenleving…
Final credits
Perfect passend bij de punkrockscene dus, waardoor hij die rebelsheid waarschijnlijk ook zo heerlijk weet te vangen in Dinner in America.
Ik heb de film drie dagen geleden gezien, en inmiddels al aan diverse mensen aangeraden. Daarbij zat natuurlijk die punkrock-maat van me, maar ik denk dat iedereen die van arthouse- en/of cultfilms houdt, wel zal genieten van Dinner in America. Verwacht heerlijke weirdness en schattig ontluikende liefde bij iemand die mij mogelijk wel een bitch slap zou willen geven, juist voor het gebruik van dat woord “schattig”. Daarnaast doen zulke zeer duidelijke en grote middelvingers richting burgerlijkheid het ook nog altijd erg goed bij mij…