Coupez ! (a.k.a. Final Cut – 2022)
Let op: deze Franse horrorkomedie begint met een behoorlijk slecht half uur met veel cringe-momenten. Máár: daar blijken uiteindelijk best grappige verklaringen voor (en/of verrassende uitwerkingen op te leveren). Al moet ik ook eerlijk zeggen, dat hoe ‘gedurfd’ deze opzet ook is, dit is niet wat ik bedoel als ik meld dat ik risico-nemende-films vaak net wat extra waardeer. Ik dacht er in dat eerste half uur namelijk wel kort aan de zaal te verlaten…
Uiteindelijk ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb hoor, want wat na dat half uur volgt, was voor mij ook een heerlijk nostalgische terugblik naar de tijd dat ik betrokken was bij zo’n mega-low-budget-maar-daarmee-geweldige-creativiteit-uitlokkende-zombiefilm. Het laatste ruime uur van Coupez ! – wat ‘gewoon’ “cut” betekent (wat een regisseur roept als een shot erop staat) – is namelijk wel erg grappig, en daarin toont de regisseur van The Artist (!!!) dat het eerste half uur ook echt bewust zo slecht over moest komen…
Het verhaal
Volledig verwarrend opent de film met een scène waarin een jonge vrouw met bijl wordt aangevallen door een zombie. Het is niet alleen de overduidelijke make-up die wat verwart, maar zeker ook de Japanse namen van karakters die allemaal ‘gewoon’ Frans praten. Als op een gegeven moment echter de regisseur (Romain – L’auberge espagnol, L’arnacoeur, Exils – Duris) ineens in beeld verschijnt en de acteurs begint te meppen, krijg je als kijker wel door dat we naar een film ín een film zitten te kijken. Maar wacht eens, wie regisseert dan de film die wij te zien krijgen..?
Michel Hazanavicius natuurlijk, de man die ons in 2010/2011 keihard verraste met Oscarwinnaar The Artist. En waar die film in prachtige zwart-wit-tinten geschoten is, lijkt ie hier dat gemis aan kleur behoorlijk te compenseren. Het enige dat er heftiger van het scherm spat dan al het nepbloed zijn namelijk de kleuren, want wát een verzadiging (zie still hieronder)..!
Maar terug naar het verhaal – spoiler alertje – want onze regisseur blijkt namelijk ingehuurd door de oude Japanse vrouw Matsuda (Yoshiko Takehara, die vijf jaar geleden haar debuut pas maakte in het Japanse origineel Kamera o tomeru na!), om een goedkope en redelijk goede livestream-film te maken. En dat is dus wat wij als kijkers zien, de Franse bewerking van een script dat ogenschijnlijk op geen enkel vlak aangepast mocht worden – einde spoiler alertje.
Aparte remake
En ja, dat levert aardig wat humor op, die vooral gewaardeerd zal worden door mensen die ooit zelf op een filmset hebben gestaan. Hoe deze film over komt op een steeds rusteloos wordender publiek, daar vrees ik een beetje voor. Want dat film-in-een-film-over-het-maken-van-een-film is een haakje dat het bij mij wel goed deed, maar wat niet bij iedereen zal werken, verwacht ik. Al zie je dus wel vrij hilarisch hoe creatief de filmmakers in de film moeten zijn, en dat verklaart op behoorlijk geslaagde wijze zeker wel een aantal rare acteer-, timing-, crew- en/of ‘locatie’-problemen waarvan je het resultaat dus al zag in dat foute eerste halve uur.
Coupez ! is overigens/dus een remake van het Japanse Kamera o tomeru na! (a.k.a. One Cut of the Dead) uit 2017; een feitje waarmee de vriendelijke baliemedewerker bij het lokale arthouse me verraste. Maar die informatie verwarde mij dus initieel nog wat meer, en mogelijk was mijn beleving van dat eerste half uur daarom nóg wat ‘negatiever’..?
Crew & cast
Die Japanse film was overigens gebaseerd op het toneelstuk Ghost in the Box! van Ryoichi Wada, Wada deelt daarom de schrijfcredits met de schrijver-regisseur van die Japanse film (Shin’ichirô Ueda) en met Hazanavicius. En deze Michel H. is in het echt weer getrouwd met hoofdrolspeelster Bejo. En als je dat weet, dan krijgt haar acteerrol in de film wel een grappige extra laag, want ik vraag me af hoeveel het koppel van hun eigen relatie in het verhaal verweven heeft. Zeker die reden dat ze (in de film) ooit stopte met acteren, dat zorgt nu ook weer voor een glimlach hier…
De échte hoofdrol is echter voor Duris, die ooit behoorlijk goed doorbrak met L’auberge espagnol, misschien wel de beste ’toeristenlokfilm’ voor Spanje ooit (zeker onder jongeren). Maar daarin was hij nog een vroege twintiger. Hier speelt ie een gearriveerd maar ook wat gefrustreerd filmregisseur, die z’n opvliegende genen herkent in z’n filmdochter. Als acteur heeft Duris net genoeg van Denis – Holy Motors – Levant om ‘m interessant te houden, want waar ik normaliter wat afkeer voel bij irritant-neurotische (en slapstick-achtige) Franse rollen, daar kon ik hem hier goed hebben. Bejo lijkt zich niet echt enorm in te hoeven spannen, maar door de verschillende rollen die ze in de verschillende filmlagen moeten spelen, verwacht ik dat alle acteurs zich best heerlijk vermaakt hebben in hun rollen…
Final credits
Iets dat ik uiteindelijk met de film ook wel deed. Maar zoals je begrijpt: deze film is maar lastig aan te raden. Kan nog melden dat dit de openingsfilm van het afgelopen filmfestival van Cannes was, maar daarmee verhoog ik je verwachtingen teveel. Dat de film featured in The Most Theatre Walkouts I’ve EVER Seen – Cannes 2022 Explained, dat zegt mogelijk wel wat. Daarnaast nog een feitje: de film had oorspronkelijk als titel Z (comme Z), maar Hazanavicius werd door Oekraïne logischerwijs gevraagd die titel te veranderen.
Dus..!