RRR (Rise Roar Revolt – 2022)
Nom de tju, wat gaat die S.S. Rajamouli volledig LOS met het Indiase mega-epos Rise Roar Revolt, kortweg RRR. Sterk gezette motivaties, ontluikende vriendschap, loyaliteit, schaamte, familie, tradities: vele thema’s komen voorbij in dit ruim drie uur durende actie- en CGI-spektakel. En dan besluit Rajamouli om ruim voorbij halverwege de film met een best lange flashback naar de jeugd van één van onze (echt bestaand hebbende!!) helden te gaan, waarmee zijn motivatie nóg duidelijker wordt gezet.
Bij terugkomst in de ‘huidige filmtijd’ gaan de snoeiharde actie en hele vette special effects en alles automatisch verder. En op momenten dat onze hoofdrolspelers hun enthousiasme niet meer weten te onderdrukken, barsten ze keihard uit in Bollywood-zang en -dans. Initieel is dat echter 100% functioneel, dus ik kon ze dat met gemak ‘vergeven’…
Het verhaal
Ergens rond 1920 in Brits India, besluit gouverneur Buxton (Ray – Thor: Ragnarok, Vikings (tv) – Stevenson) zijn nogal sadistische vrouw Catherine (Alison – Indiana Jones and The Last Crusade – Doody) blij te maken, door dat lokale meisje/zangeresje Malli (Twinkle Charma) te ‘kopen’ van haar familie. Die hebben dat echter te laat door, en als Malli allang vertrokken is, besluit de lokale stam om een mysterieuze strijder te sturen (die met een gruwelijk vette scène wordt geïntroduceerd overigens; zie still hieronder), die hun verloren dochter terug moet halen. Deze ’tijger’ heet Bheem (N.T. Rama Rao Jr.), en hij besluit om zich als moslim Akhtar te vermommen, om met wat metgezellen in hoofdstad Delhi op zoek te gaan naar z’n nichtje.
Parallel zijn dan reeds de kracht, het doorzettingsvermogen en talent van Raju (Ram Charan Teja) getoond, die zich als Indiër heeft opgewerkt tot officier bij de Indian Imperial Police. Deze Raju wordt dan ook ingehuurd door Buxton, op het moment dat ze op de hoogte worden gebracht van de komst van die ’tijger’.
Tijdens de vele ontwikkelingen, door ogenschijnlijke gelijkgestemdheid en doordat de mannen hun ware identiteit lange tijd voor elkaar verborgen weten te houden, ontstaat een vriendschap die eigenlijk best goed invoelbaar is. Maar naarmate de film z’n einde nadert, moeten er natuurlijk nog wat zaken onthuld worden. En dat dat – ondanks mijn behoorlijke afkeer tegen musicals en/of nutteloos ‘gezing’ in films – mij gewoon meer dan drie uur 100% boeide, dat is – in al m’n bescheidenheid – misschien wel het grootste compliment voor deze geweldige actiefilm…
Megalomaan (en waargebeurd?) epos
RRR is zo’n typische film waarbij je continu denkt: “Dit is too much om waargebeurd te zijn, toch?!” En die gedachte klopt ook wel grotendeels. Maar: Raju en Bheem zijn wel degelijk historische karakters uit de Indiase vrijheidsstrijd. Regisseur/scenarist S.S. Rajamouli heeft zich voor het verhaal echter afgevraagd wat er zou zijn gebeurd, als die twee figuren elkaar ooit ontmoet zouden hebben en vrienden zouden zijn geweest. Een vriendschap waarin de klassieke Bollywood-elementen – zang en dans – ruimschoots aanwezig zijn, maar me dus véél minder ‘dwars’ zaten dan in bijvoorbeeld Russell Crowe’s Les Misérables. Daarbij weet je vanaf het indrukwekkende openingsshot boven die jungle al dat RRR geen simpele, cheap ass film gaat worden. In fact: het is de duurste Indiase productie ooit, en inmiddels de derde-meest-opbrengende film daar. Maar waarom ik de film dus gaaf vond, is hoeveel tijd er is genomen om de karakters gewoon goed menselijk neer te zetten, met al hun twijfels en loyaliteitsissues…
Cast & crew
Mogelijk heb ik als westerling wat moeite om Indiase leeftijden in te schatten, maar dat was het enige dat me af en toe verwarde: ik kon namelijk niet inschatten of de leeftijden van de karakters wel ‘klopten’ in het verhaal. Er wordt namelijk nogal wat op en neer geswitcht, en koppel dat aan een cultureel stoerheidsverschil, en je begrijpt m’n lichte verwarring waarschijnlijk wel. Maar overall waren de twee mannen volledig geloofwaardig, hoe ongeloofwaardig hun bijna superkrachten ook zijn in de film. En ja, ik noemde Doody al, die ooit in Indiana Jones 3 speelde. Voor de 40+-mannen onder ons: zij speelde daarin Elsa, die zowel met Jones sr (Sean Connery) als jr (Harrison Ford) het bed zou hebben gedeeld, maar toch een nazi-spion bleek. En waar ik als puber toen behoorlijk ‘onder de indruk’ was, vond ik haar mega-foute witte vrouw in RRR nogal archetypisch én irritant. Maar mogelijk staat dat irritante veel dichter bij de realiteit dan ik – en ‘wij’ westerlingen, als ik de sporadische negatieve reacties op deze film probeer te duiden – toe wil geven (we durven ook nog altijd amper sorry te zeggen voor onze rol in de internationale slavenhandel, om even onze gevoeligheid in dit soort erkenningen te duiden).
De meest ‘Bollywoodse’ film die ik hiervoor zag was totaal geen Bollywood-film (buiten de eindscène misschien dan): Slumdog Millionaire. Ik benoem dit vooral, omdat ik dus onbekend met dit soort films en dus ook geen eerder werk van Rajamouli heb gezien (hij lijkt nogal een grootheid daar te zijn). Rajamouli heeft overigens toegegeven dat hij zoveel dramatische vrijheden heeft genomen, dat eigenlijk niks in de film als historisch accuraat beoordeeld moet worden. Enkel de twee hoofdkarakters bestonden ooit, en India is natuurlijk onderworpen door de Engelsen, maar verder moet je het verhaal niet letterlijk gaan nemen. Overigens wordt Vijayendra Prasad ook als scenarist gecrediteerd, en dat blijkt de vader van Rajamouli. Prasad vertelde hem schijnbaar het verhaal van de twee hoofdkarakters, waar Rajamouli die strijd, vriendschap en drama bij verzon…
Final credits
En dat heeft ie dus met zoveel verve gedaan, dat RRR misschien wel de perfecte ‘instapfilm’ voor westerlingen is, die toch eens een Bollywood-film willen zien. Ik glimlach weer behoorlijk als ik me die geweldig campy eindtune herinner.
Overigens wel een respectvolle glimlach, want ik vond het dus ook heerlijk grappig om te zien hoe de stoere mannen een paar keer gewoon té enthousiast worden, en móeten gaan zingen. Al staat Bheems belangrijkste lied dus wel met volledige toonladder ín het verhaal. En dus niet zoals Crowe al kijkend uit een raam in Les Mis. begint te zingen hoe hij na aan het denken is terwijl hij uit het raam kijkt (compleet overbodig in het filmische show-don’t-tell, als je het mij vraagt), maar Bheem zweept er het publiek mee op, en ontketent hiermee (bijna?) een revolutie.
Ja, echt een heerlijke én VETTE film..!