Glass Onion: A Knives Out Mystery (2022)
Waren het m’n lagere verwachtingen, de Netflix-mogelijkheid om die 2u19m in tweeën op te splitsen, of toch iets anders? Wat de reden exact is weet ik (nog) niet, maar ik vond deze sequel dus een stuk leuker dan het alom geprezen Knives Out uit 2019. Een groot verschil is dat het eerste deel over oud geld ging, terwijl deze over nieuw ’tech’-geld gaat. Zou dat de reden zijn, dat – vergeleken met het meer ‘Agatha-Christie-achtige’ eerste deel – Glass Onion niet alleen een stuk hipper is, maar ook wat aanvoelt als ‘science-James-Bond-fiction‘? En dan voel ik ergens ook een vergelijking opkomen met misschien wel de beste film van het jaar…
Het verhaal
De film opent met een ongemakkelijke detective Benoit Blanc (Daniel Craig) die totaal de weg kwijt is als hij niks te onderzoeken heeft. Gelukkig krijgt ie echter een mysterieuze doos geleverd, iets dat wij als kijkers eerder ook al zagen gebeuren bij een aantal karakters die er een stuk te bekend uit zien om niet één van onze hoofdkarakters te worden (al bevat de film ook een paar ontzettend grote namen in ‘enkel’ bijrolletjes). De conclusie van een ‘Hoe krijgen we die doos open?‘-montage is dat we leren dat deze karakters samen ‘de Verstoorders’ vormen: een groepje vrienden dat in hun studietijd tot een idee kwam waardoor één van hen – Miles Bron (Edward Norton) – zich inmiddels één van de (invloed)rijkste mensen ter wereld heeft gemaakt.
En laat deze Miles nou al die dozen verstuurd hebben, om z’n oude vrienden uit te nodigen voor hun jaarlijkse rijkeluisuitje, en om ze klaar te maken voor het ‘puzzelweekend’ dat ze te wachten staat. Opvallende aanwezige blijkt echter Andi (Janelle Monáe), het ‘Winkelvoss’-karakter ten opzichte van Brons Zuckerberg-The Social Network-karakter. Oftewel: degene die ooit bij dat top-idee betrokken was, maar uiteindelijk (onrechtmatig of niet?) geen credits kreeg toen het idee tot miljarden leidde.
Natuurlijk knalt de noodzakelijke poep op een gegeven moment tegen de toch wel aardig verrassende ventilator, en zitten onze main characters vast in het luxe onderkomen van Bron in de Middellandse Zee, waar initieel een fictieve, maar al snel een werkelijke moord opgelost moet gaan worden. Maar gelukkig is de beste detective van de wereld erbij, en zitten er een aantal twists in het verhaal die ik gelukkig ook totaal niet aan zag komen (al lijken die bij een re-watch de film ietwat door de mand te laten vallen)…
Geen Oscarnominatie deze keer
Natuurlijk moet ik mogelijk al m’n bevindingen eerst laten bezinken, vóórdat ik aan zo’n recensie begin. Maar dat doe ik dus niet altijd – mede omdat ik bij zulke films vooral m’n initiële beleving wil delen – waardoor ik tijdens het schrijven van m’n recensie ook nog wel eens wat zaken ontdek. En dat (b)lijkt hier dus ook het geval. Want er zitten toch wel een paar aardig grote fouten in het script, waar je beter overheen kijkt om goed van het commerciële escapisme te genieten. Iets dat mij in m’n initiële beleving overigens vrij makkelijk lukte, mede doordat de film ook ontzettend veel ‘plezier-op-de-set’ uitstraalt. Maar even een – spoiler alert – dus, want wil nu wel even iets checken bij andere mensen die de film al gezien hebben. Blanc vermeldt op een gegeven moment letterlijk dat de puzzels om die doos te openen kinderspel waren, maar hij heeft die helemaal nooit opgelost (hij was op de hoogte door Andi’s kapotgeslagen doos). Met andere woorden: voor het plot was die scène noodzakelijk om de status/hiërarchie in de film te ‘zetten’, maar qua filmwerkelijkheid kon hij de moeilijkheid van die puzzels dus helemaal niet weten – einde spoiler alert. Nu dacht ik nog iets meer ontdekt te hebben dat toch wél blijkt te kloppen, dus mogelijk wilde ik ook – net als Blanc – iets te graag gelijk hebben? Maar het blijft toch wel de reden, dat ik verwacht dat Johnson voor dit tweede deel geen vergelijkbare Oscarnominatie gaat krijgen.
Crew & cast
Ook al doe ik de film tekort als ik ‘m hierop af zou branden hoor. Ik vond de grote POV-verandering halverwege de film wel aardig werken, en Johnson heeft ook een filmwerkelijkheid gecreëerd waarin het leuk puzzelen is. Altijd grappig om te zien hoe Blanc als een zuidelijke Jessica – Murder, She Wrote (tv) – Fletcher iedereen te slim af is, waarmee hij qua maatschappijkritiek (wat in een film als deze al wat elitair klinkt overigens ;)) me zelfs héél kort aan Triangle of Sadness deed denken. Al blijkt Glass Onion dan wel een beetje de SBS6-versie daarvan…
Craig met z’n zwaar aangezette zuidelijke accent voelt nog altijd wel ietwat ‘kluchterig’ (geen compliment in mijn wereld), maar het is in zulke films altijd erg ‘fijn’ om mee te moeten leven met iemand die de rest te slim af blijkt. Daarnaast lijkt vooral Craig enorm genoten te hebben op de set (zou hij blij zijn uit het James Bond-keurslijf gestapt te zijn na No Time to Die?). Janelle Monáe heeft een screen presence die bij haar grote sterrenstatus past, maar daarnaast mag ze hier haar acteerbereik ook wel weer wat breder laten zien. Verder had ik Kate Hudson allang niet meer in een leuke film gezien, speelt Kathryn – The Visit – Hahn deze film te gebruiken zoals haar karakter in de film haar relatie met Miles Bron gebruikt (als overduidelijke pay check om andere, betere projecten te kunnen doen), herkende ik Leslie Odom Jr. totaal niet (ook al vond ik ‘m geweldig als Sam Cooke in One Night in Miami) en lukt het Dave Bautista bijna om gewoon als acteur (i.p.v. kleerkast) over te komen. Norton zal ook vooral hard genoten hebben van de sfeer op de set, al heeft hij ook al best lang geen film meer écht zelf gedragen. Onbekende in de cast is Noah Segan, die op vergelijkbare manier door Glass Onion loopt als dat hij in Rian Johnsons carrière voorbij komt. Hij zat bijvoorbeeld al in Johnsons grote American indie-doorbraak Brick (uit 2005).
Final credits
Om nog even het ‘escapisme-gehalte’ te duiden: ik keek het eerste uur van deze film voor m’n eerste kerstdiner (op Kerstavond), en was na m’n tweede Kerstdiner (op Eerste Kerstdag) net wat enthousiaster naar huis gereden omdat ik ‘m af wilde kijken. Met andere woorden: vermakelijk is ie zeer zeker. ‘Probleem’ is echter wel, dat als je dan iets dieper het verhaal gaat analyseren en ontdekt dat er toch wel wat makkelijke plot-oplossingen (of -‘fouten’) in het script zitten waarvan Johnson níet vond dat het belangrijk genoeg was om die op te lossen, dat je dan achteraf wel een gevoel kan bekruipen dat je als kijker toch vooral als consument wordt gezien die gewoon moet verorberen, zonder al te lang te focussen op de ingrediënten. Want de smaak is toch goed, waarom dan ‘zeuren’..?