White Noise (2022)
Ik ging met aardig wat enthousiasme naar deze nieuwste van Noah – The Squid and The Whale, Frances Ha, Marriage Story – Baumbach, maar merkte tijdens de film al dat ik behoorlijk veel aan andere dingen zat te denken. Dat enthousiasme maakte dan ook vrij snel plaats voor “WTF? Wat wil ie hier nou mee??“-gedachten, gevolgd door een “Is dit een companion piece van Romero’s Dawn of the Dead of zo?”
Ondanks de heerlijke 80-ies kleding (én kapsels!!) van een aardig verlept uitziende Adam – Paterson, The Last Duel, House of Gucci – Driver, een ‘pil popping‘ Greta – Lady Bird (regie), Jackie – Gerwig en, als je mogelijk té hard gaat zoeken, thematisch iets als ‘moeten we een illusie kiezen om de banaliteit van het bestaan überhaupt aan te kunnen’..?
Het verhaal
Het verhaal speelt zich af in 1984, waar Jack Gladney (Driver) professor in ‘Hitlerstudie’ is. Samen met collega’s (waaronder Don Cheadle, André – Outkast (muziek) – 3000 en Jodie – Queen & Slim – Turner-Smith) voert hij talloze discussies, maar die zijn niets vergeleken met de kakafonie aan Woody Allen-achtige dialogen in Jacks gezin. Mogelijk dat mijn irritatie inzake die continu door elkaar kwekkende gezinsleden gevoed werd door een al vrij lang slepende zware verkoudheid, maar ik begreep niets van het nut van die meer dan vermoeiende familiedynamiek.
Jack lijkt overigens redelijk gelukkig getrouwd met Babette (Gerwig), al zijn hun gesprekken over de dood – en vooral hun angst daarvoor – ook wel weer tekenend voor een soort existentiële angst die over de hele film hangt. Iets dat ook letterlijk concreet wordt, als er in de buurt een heftig treinongeluk plaatsvindt (met een giftrein) en onze protagonisten ineens worden geëvacueerd.
Als ze ruim een week later toch weer naar huis mogen, lijkt er niets aan de hand. Behalve dat Jack mogelijk te lang is blootgesteld aan de giftige gevolgen van dat ongeluk en Babette haar doodsangst probeert weg te slikken met een vaag en experimenteel ‘medicijn’…
Dus toch onverfilmbaar..?
Het rare is, dat ik Baumbach altijd als een hippere, minder zeurderige versie van Woody Allen heb betiteld. Oftewel: een fijn inzicht in de human condition, en dit dan vergezellen met herkenbare maar ook behoorlijk uitgebreide dialogen, waardoor het vrij snel duidelijk is waar de film thematisch heen wil. Maar vooral dat laatste ontging me bij White Noise dus nogal. En weet: ik vind het meestal juist uitdagend als ik ‘op zoek’ moet naar wat een filmmaker nu écht wil zeggen met zijn of haar film, waarbij ik soms ook echt wel te ver ga in m’n zoektocht (dus dat ik een film wel eens ‘beter’ praat dan nodig). Maar hier blijkt het boek van Don – Cosmopolis – DeLillo misschien wel terecht “onverfilmbaar”, zoals ik op meerdere plekken las. Terwijl de film juist ook weer zo ‘klein’ van opzet is, dat ik dat onverfilmbare niet helemaal begrijp. En om deze gedachtestroom nóg waziger te maken: het lijkt alsof Baumbach zich script-technisch dus iets op de hals heeft gehaald, dat filmtechnisch (voor mij althans) niet echt werkt…
Cast
Driver speelde eerder al in Baumbachs Marriage Story, terwijl Gerwig in real life zelfs getrouwd is met Baumbach. Dat er op hun acteren (en de acteursregie van Baumbach) dus weinig aan te merken is, dat ligt nogal voor de hand. Wat me tijdens de aftiteling opviel, was dat Jacks kinderen Steffie en Heinrich worden gespeeld door broer en zus Sam en May Nivola (kinderen van Alessandro Nivola en Emily Mortimer). Heeft natuurlijk niks met de film zelf te maken, maar het toont dus wel dat ik me met andere zaken dan de film bezig hield…
Verder vind ik het altijd fijn om Bill – Passing, The Queen’s Gambit (tv), Joker, Vice, Hostiles, 12 Years a Slave – Camp voorbij te zien komen. Hier helaas maar in één scène – z’n rol is zo klein dat hij enkel als “Man with TV” gecredit wordt, maar het biedt me zo wel wat SEO-mogelijkheden inzake het linken naar andere recensies (en excuses dat ik je daarmee lastig val hier). Daarnaast heeft André3000 z’n hippe kapsel voor deze film ingeruild voor iets aparts, en herkende ik Jodie Turner-Smith pas aan het eind van de film. Terwijl ik dus behoorlijk onder de indruk van haar was in Queen & Slim, maar zeker ook in After Yang (voor Barack Obama overigens één van zijn top-films van het jaar).
Final credits
Nee, na het zien van de eerste shots in de trailer dacht ik direct: “Ooooooooh, die moet ik zien, met zulke vette kapsels en setting, waarbij je verhaaltechnisch altijd wel goed zit bij Baumbach.”
Maar laat dat laatste mij nu het meest in de weg gezeten hebben. Natuurlijk hebben Driver en Gerwig genoeg screen presence om het kijken stevig te veraangenamen hoor, maar heb sinds ik deze drie dagen geleden zag inmiddels al een paar andere toppers gezien (waaronder eindelijk Bowie’s Moonage Daydream en The Banshees of Inisherin), en ik moest net dus behoorlijk ‘graven’ in m’n suf-snotterige hoofd om terug te halen waar White Noise ook alweer over ging.
Nu ik echter aan het eind van deze recensie kom, vrees ik dat dit helaas ook het laatste moment is dat ik serieus aan deze film zal denken…