Pamela, a Love Story (2023)
Pamela Anderson, de vrouw wier prachtige uiterlijk ook mijn late puberteit behoorlijk ‘opfleurde’, is inmiddels 55, en besloot een paar jaar geleden om het verhaal over haar eigen leven eens in eigen hand te nemen, door het zelf te vertellen. Aan de hand van duizenden uren aan zelfgeschoten beelden vertelt ze – onder regie van biografiedocumentairemaker Ryan (Serena, Ask Dr. Ruth) White – veelvuldig over zaken waarover wij vooral via bladen als Panorama en Telegraaf hoorden. En dat levert een behoorlijk indrukwekkende, ‘naakte’ documentaire op (zoals ze zelf ook al voorzet in een grap tijdens de aftiteling) met een geweldig cool einde.
En als ik ‘dramatisering’ dan boven ‘waarheid’ zet, dan wil ik wel stellen dat ze in die laatste scènes een innerlijke ‘zoektocht’ toont die haar als mens in mijn ogen veel mooier maakt dan wat voor medisch-cosmetische ingreep ook…
Het verhaal
Dat Pamela Anderson ooit ontdekt werd tijdens een American Football-wedstrijd, dat zal voor menigeen bekend zijn. Dat ze daarna via een tv-commercial bij Baywatch (tv) belandde, en van die serie de meest populaire serie ter wereld (!) maakte, dat weet ook vrijwel iedereen. Dat ze nogal wat bekende vriendjes had (denk Scott Baio, Kid Rock, Mario Van Peebles, wereldkampioen surfen en Baywatch-collega Kelly Slater) voordat ze in het huwelijksbootje stapte met Mötley Crue-drummer Tommy Lee, ook dat is geen nieuws. En dat daarna haar carrière eigenlijk in één klap tenietgedaan werd door die beruchte sekstape (de eerste celebrity sex tape die viraal ging (en zelfs mensen aanzette om internet aan te schaffen!!)), daarvan weet iedereen wel dat die tape bestond. Maar hoe gruwelijk de invloed van die tape op haar leven was (en op dat van man en kinderen), dat leer je van Pamela, a Love Story.
Ja, ik heb die tape toentertijd ook gezien. Door deze docu heb ik inmiddels wel iets van een schuldgevoel daarvoor ontwikkeld, juist omdat ik die tape toen zonder enig bewust schuldgevoel heb gezien. Maar ‘gelukkig’ voor mijn gemoedsrust, de docu toont ook hoeveel onwaarheden hier omheen werden gecreëerd, waardoor ik het gerucht – dat ze het zelf hadden laten lekken – mogelijk ook wel heel makkelijk als ‘waarheid’ accepteerde (zodat het niet ten koste hoefde te gaan van mijn genot). Iets dat door Tommy Lee’s imago (en latere interviews) ook wel wat geloofwaardigheid kreeg…
Maar in Pamela, a Love Story vertelt mevrouw Anderson – grotendeels volledig make-up-loos (zie still hieronder) – háár kant van het verhaal, en juist door alle poep die zij in haar leven heeft moeten accepteren, wordt het eind van de docu zó cool, dat ik hieronder echt wel een “spoiler alert” ga gebruiken…
Eindelijk vrij…
De vergelijking met haar grote ‘seksbom-voorbeeld’, Marilyn Monroe, is natuurlijk snel gemaakt. Een prachtige vrouw die in een door mannen beheerste wereld succesvol lijkt, maar daar achter de schermen dus wel al die beheersing door mannen maar voor moet ondergaan, maar waardoor de wereld je ‘uiteindelijk’ ook enkel als prachtige maar platte buitenkant ziet. En dat said men (in feite ook ‘mijn’ posse) zich daardoor ook een bepaalde lompheid toe-eigenen (“Laat mij godverdomme genieten van hoe lekker jij bent!“), juist omdat je slechts dat poppetje bent..?
Dus ja, dat ik voor miss Anderson rootte tijdens deze docu, daar zal bovenstaande ook zeker in meespelen. Maar daardoor vond ik dat einde dus extra mooi. spoiler alert – Als ze eindelijk die vrijheid van ‘het niet weten wat er gebeurt’ omarmt, zie je ook hoop in haar ogen. Terwijl ik dus een groot deel van de tweede helft van deze film lichtelijk vreesde voor een zielig einde. Maar hoe ze dan iedereen verrast met haar performance in de musical Chicago..!! Okay, ik weet dat dit dramatisch aangezet kan zijn en ik weet ook dat ik me soms makkelijk mee laat voeren emotioneel, maar ik vond het erg vet om te zien hoe ze nu gewoon een nieuwe plek voor zichzelf opeist..! Al zou ze dat van mij ook met minder make-up mogen doen – einde spoiler alert. Maar ik hoop ook dat ze zich geen reet aantrekt van de mening van deze witte man; daar heeft ze in d’r leven al genoeg last van gehad.
Overigens ook heftig om te zien dat ze ook totaal niet betrokken is bij die Pam & Tommy-miniserie (uit 2022, met Lily James). Het bekende verhaal is al niet het juiste, en dan verschijnt er – tijdens het maken van een documentaire waarin ze haar verhaal juist ’terug wil nemen’ – een serie die weer een totaal eigen dramatische draai denkt te mogen geven aan het leven van een bestaand, publiek figuur. Waarbij er dus nul rekening gehouden lijkt met de gevoelens van de hoofdkarakters in de serie! Daarom wel goed om te zien dat deze docu ongeveer hetzelfde punt krijgt als die serie (rond de 7,4). Voor series is dat niet echt hoog (de meeste goede series beginnen bij een 8 – 8,5), maar voor zo’n documentaire zeker wel.
Final credits
Met andere woorden: ik ben niet de enige die positief is over Pamela, a Love Story. En met het risico om wat te kort door de bocht te gaan (en/of te tonen hoe weinig ik weet van pedagogiek), ik vond het vooral ook mooi om te zien hoe haar kinderen wel redelijk ‘normaal’ opgegroeid lijken te zijn, als in: met een vader als Tommy Lee en een moeder die door een groot deel van de wereld als ‘lekkerste fantasie’ werd gezien, lijkt de kans dat je ontspoort best aanwezig. Maar ik vond ze juist behoorlijk wijs overkomen en bij vlagen misschien nog wel volwassener dan beide ouders…
Ja, ik was behoorlijk onder de indruk, en voel ergens bijna iets van ‘vriendschapsgevoelens’ richting mevrouw Anderson, juist omdat ze volgens mij geen blad voor de mond neemt hier. Waardoor je als kijker dus het gevoel krijgt alsof iemand die je kent jou in vertrouwen heeft genomen…