Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves (2023)
And now for something completely different ja, want na twee behoorlijk indrukwekkende en ‘zware’ films (L’immensità en Till) was het tijd voor wat lichter vermaak. En boy o boy, ik was behoorlijk aangenaam verrast door deze heerlijke quatschfilm. Ik had al opvallend veel goede dingen gehoord, en deze game-verfilming boeide me dus ook van begin tot eind. Zeker nadat ik door die eerste scène al direct wist dat ik alle ‘reason‘ aan de kant moest zetten. Maar moet eerlijk zeggen: toen ik mijn disbelief vrij makkelijk aan de kant had gezet, kon ik er ook makkelijker in meegaan dan in bijvoorbeeld Harry P.-films. Iets dat grotendeels komt door de opbouw van de film, maar zeker wordt geholpen door de ‘lijmende’ rol van Chris – Star Trek – Pine (beetje zoals Chris Pratt dat in/met die Guardians-films doet).
Het verhaal
De film opent in een ijskoude gevangenis, waar Edgin Darvis (Pine) een cel deelt met de ‘barbaars’ sterke Holga Kilgore (Michelle – Fast & Furious, She Dies Tomorrow – Rodriguez). Direct wordt duidelijk dat Edgin de smooth talker is, terwijl Holga de spierballen vertegenwoordigt. Tijdens een qua exposé redelijk effectief hoorzittingsrelaas leren we over de reden waarom ze in het gevang zitten, waardoor we leren hoe Edgin ooit getrouwd was, en als ‘harpist’ een keer een Rode Tovenaar tegen z’n kale kop instreek. Die nam wraak, waardoor Edgin op het foute pad geraakte, en samen met Holga z’n schattige dochtertje opvoedde. Samen met de wat ongekunstelde tovenaar Simon Aumar (Justice – The Get Down (tv), Jurassic World: Fallen Kingdom – Smith) en oplichter Forge Fitzwilliam (Hugh – Love Actually, Glass Onion – Grant) doen ze een ‘laatste’ rooftocht, maar daar gaat het mis en belanden Edgin en Holga dus in de titulaire dungeon.
Na een vrij nutteloze uitbraakpoging gaan ze op zoek naar Edgins inmiddels tienerdochter Kira (Chloe – 65, Avatar: The Way of Water – Coleman), die onder de hoede van de inmiddels tot ‘koning’ opgeklommen Forge van een aardig luxe leventje geniet. Omdat de reünie niet helemaal perfect verloopt, moeten onze helden dus op een voor zulke films verplichte queeste, waarbij ze niet alleen de hulp van Simon nodig hebben, maar ook de hulp inschakelen van Simons crush Doric (Sophia – It, Sharp Objects (tv) – Lillis) en ‘supertovenaar’ Xenk (Regé-Jean – Bridgerton (tv), The Sandman (tv) – Page).
Een queeste die natuurlijk redelijk voorspoedig verloopt, want het is dan allang duidelijk tussen wie de uiteindelijke eindstrijd in de film plaats zal gaan vinden…
Bevredigende formule
En ja, Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves volgt de standaardformule echt op de letter. Maar waar ik dit meestal als (negatieve) kritiek gebruik, zat me dat hier eigenlijk helemaal niet in de weg. Juist omdat de film dus in die eerste scènes al de ‘regels’ van deze fantasiewereld neerzet, en daar later ook niet meer van afwijkt. Daarin zat m’n kritiek op de Harry P.-films, dat iemand daarin ineens (bijvoorbeeld in deel 5) met nieuwe krachten aan kwam zetten, waardoor er dus niks was om je als kijker aan vast te houden. Nu heeft D&D natuurlijk ook “FRANCHISE-potentieel” written all over it, en mogelijk dat ik hier in volgende delen wel over ga vallen (in alle eerlijkheid: ik vond de eerste Harry Potter-film zeker wel goed, in hoe het mijn ‘sprookjesherinnering’ wist te vangen), maar ergens voelde D&D voor mij als een goede combinatie tussen Heath Ledgers A Knight’s Tale en Marvels Guardians of the Galaxy. En dat bedoel ik dus als compliment…
Cast & crew
Want vooral Pine zorgt dat alles lekker aan elkaar ‘plakt’. Mede door z’n smooth talkin’-rol, maar ook door z’n charisma. Aan de ene kant lijkt hij de plichtmatige ‘drol’ in het verhaal, maar wel een drol met z’n hart op de juiste plek, waardoor je de hele film wel voelt waarom hij de dingen doet die hij doet. En daarin dus ook geen ‘superheld’ is, maar gewoon een invoelbaar mens, dus met ook al z’n flaws. Natuurlijk moet ik hiermee je verwachtingen ook weer niet té groot maken, maar dat is wel de reden waarom zijn rol werkt.
Rodriguez speelt haar bekende tough woman-rol met ook wel een romantisch kantje (leuke cameo van Mr. C. by the way, jammer dat ik op SXSW de wereldpremière enkel van buiten de bioscoop bijgewoond heb (zie ‘pats-foto’s’ hierboven en -onder ;)), want ik had de zaal wel willen horen GILLEN toen hij als verrassing in beeld kwam). Opvallend vond ik overigens hoe Justice Smith, die ik voor ’t eerst zag als beginnend rapper in The Get Down, zich hier wel een erg Brits accent aangemeten heeft. Weinig ten nadele van z’n acteerprestatie hoor, want zijn acteerbereik lijkt hierdoor alleen maar breder te zijn geworden.
Zo heb ik dus Pine, Smith en Rodriguez van aardig dichtbij vastgelegd (die Smith lijkt me hierboven zelfs bijna aan te kijken, maar er stond een 50-jarige fanboy te schreeuwen naast me ;)), en heb ik zelfs een foto van Lillis op een ‘effe wat foto’s deleten om m’n telefoon niet helemaal VOL te proppen‘-moment verwijderd. Nu zal ik niet al te hard zeggen dat ik Page ook nog voor de persmuur zag staan toen ik zelf het Paramount Theatre op Congress Avenue in Austin betrad (klik voor een ‘virtual tour’ rondom/door dat prachtige theater, overigens zo’n drie jaar ouder dan ‘ons’ Amsterdamse Tuschinski), want toen ik aan wat dames meldde dat ik ook hém gezien had, werden ze bijna pissig dat ik hem niet heb gefotografeerd…
Maar terug naar de film, en naar regisseurs John Francis Daley en Jonathan Goldstein (zie hierboven). Dacht Daley al te herkennen, maar hij zit niet als acteur in de film (hij speelde wel in bijvoorbeeld Game Night en Freaks & Geeks (tv)). De laatste tijd timmert hij redelijk succesvol aan de Hollywood Blvd.-weg, so to speak, zowel als regisseur én als schrijver. Overigens samen met Goldstein, want als duo regisseerden (en schreven) ze ook Game Night en Vacation, terwijl ze ook de eerste Horrible Bosses schreven. En al die ervaring nemen ze nu dus mee naar deze toch echt wel verrassende game-verfilming. Ik heb ook gewoon niet geprobeerd bij die première binnen te komen, juist omdat m’n verwachtingen niet zo hoog waren. Qua scenario zijn ze overigens wel bijgestaan door Chris – The Tomorrow War, The Lego Movie, Renfield – McKay en Michael Gilio…
Final credits
Nu weet ik niet zeker of ik jouw verwachtingen nu wel te hoog maak met deze toch behoorlijk positieve recensie. De film volgt de formule van zo’n beetje elke avonturenfilm, en nogmaals: vaak heb ik daar dan juist kritiek op. Maar ondanks de overduidelijke bullcrap qua fantasie – iets dat kenners van de game natuurlijk ook gewoon verwachten – lijkt het toch vooral het ‘kleine’ vader-dochter-peettante-verhaaltje, dat mij als kijker de hele film goed geboeid liet blijven.
En ben ook serieus wel benieuwd hoeveel ‘meer’ spelers van dat spel er nog uit gaan halen…