Guardians of the Galaxy Vol. 3 (2023)
Aan de ene kant: het is superknap hoe James Gunn het voor elkaar krijgt om al die verhaallijnen wél bij elkaar te houden. Aan de andere kant: het is veel meer ‘puzzelen’ (kunde) dan ‘creëren’ (kunst), dus films als Guardians of the Galaxy Vol. 3 zijn vooral producten van een industrie, waarin dan af en toe wat pareltjes verborgen blijken. En inderdaad: deze trilogie-afsluiter (!?!) bevat dé ultieme filmfanaatfantasie, wat gekoppeld is aan de essentie van het verhaal. Maar dan komt dus het ‘nadeel’ van die kunde boven kunst bovendrijven: in een film die zoveel plotlijnen ‘moet’ combineren, is er logischerwijs wat weinig ruimte om écht alles aan die basisessentie te koppelen. Iets dat wel nodig is om volledig mee te willen gaan op hun ogenschijnlijk laatste avontuur.
Waardoor mijn initiële reactie dus “beetje hak op de tak qua verhaal en motivaties” luidde…
Het verhaal
Als de Soeverein genaamd Warlock (Will – We’re the Millers – Poulter) onze helden in hun hoofdkwartier aanvalt, raakt Rocket (met Bradley Coopers stem) zwaargewond. Aangezien hij bionisch-genetisch nogal geconstrueerd blijkt, moeten onze helden op zoek naar OrgaCorp, het bedrijf waar hij als mini-wasbeertje ooit werd omgebouwd tot de ‘held’ die hij nu is. OrgaCorp wordt geleid door de zichzelf god wanende The High Evolutionary (Chukwudi – John Wick: Chapter 2, The Underground Railroad (tv), When They See Us (tv) – Iwuji), en toevalligerwijs is hij ook op zoek naar 89P13: Rockets laboratiumnaam/-nummer.
Het wordt vrij snel duidelijk dat dit dus eigenlijk de origin story van Rocket is, want in flashbacks zien we hoe hij al ooit een ‘familie’ had, maar dat zijn uitzonderlijke kwaliteiten hem dus ook specialer maakte dan de overige lab-dieren. En ergens voelen we dus ook wel, waarom hij in vorige delen zo gruwelijk lomp en irritant deed tegen iedereen die emotioneel iets te dichtbij kwam.
Maar terug naar het plot, wat natuurlijk ook vrij lastig allemaal te plaatsen is. Ik zag vorige week deel 2 op tv, maar je moet natuurlijk ook alle andere Marvel Cinematic Universe-films die sindsdien zijn uitgekomen in ogenschouw nemen. Dus Gomora (Zoe Saldana) is helemaal niet zo ’terug lief’ als aan het eind van deel 2, maar nog totaal ‘kwijt’ wie ze eigenlijk is na alle strapatsen van Thanos in die Avengers-eindfilms. Dus moet onze toch iets minder goddelijk lijkende Star-Lord/Peter Quill (Chris Pratt) ook dát stuk nog verwerken tijdens het redden van Rockets leven, terwijl Gomora’s zus Nebula (Karen – Jumanji – Gillan) juist heel erg ontdooid lijkt. En ja, ergens moet Peter mogelijk ook nog wat afwikkelen inzake z’n eigen afkomst?
Einde trilogie, of nie..?
Natuurlijk moet je bij Marvel-films blijven zitten tot het allerlaatste einde. Ook hier krijg je niet enkel een tijdens-de-credits-, maar ook een na-de-credits-scène, waarbij de laatste toont dat de Guardians-trilogie dan wel afgerond kan lijken, we hebben nog zeker niet het laatste gehoord van Star-Lord. Mogelijk dat hij bij terugkomst dan wel iets meer gebruik kan gaan maken van z’n halve goddelijkheid, door z’n pa Ego (Kurt Russell) in deel 2 toch wel iets specialer/groter gemaakt dan hier gebruikt wordt. Of wacht even: doordat het licht op planeet Ego gedoofd is aan het eind van deel 2 (toch?), is het ook gedaan met Quills ‘goddelijkheid’..??
Waar ik overigens het meeste ‘last’ van had, was dat alles zo heen en weer lijkt te springen, zonder dat je als kijker bij de spreekwoordelijke hand genomen wordt. Het voelde beetje aan alsof Gunn vergeten is dat we ons in elke film opnieuw weer even moeten ‘verbinden’ met de hoofdkarakters, maar dat hij ervan uit is gegaan dat iedereen dit direct wel weer zal voelen. En daarom dus ook volle bak meteen IN HET PLOT kan vallen. Maar in mijn beleving is z’n eigen regie dus wat ondergesneeuwd hierdoor, waardoor het me allemaal wat minder interesseerde (dan bij andere Marvel-films).
Crew & cast
Terwijl Gunn als scenarist dus ook “It has always been your story” heeft geschreven, waarmee hij eerdergenoemde “filmfanaatfantasie” raakt. Als in: het is erg belangrijk dat jij je als kijker identificeert met (de protagonist in) het verhaal. Maar mee-fantaseren over dat ALLES om jou draait, dat reflecteert (natuurlijk?) exact de belevingswereld van een filmfantast als ik. Wat de film voor mij dus ineens een mega-interessante shock gaf, maar waarschijnlijk projecteer ik daar wel een beetje teveel van m’n eigen rare innerlijke wereld op. Maar dat Gunn zoiets fundamenteels erin verwerkt heeft, dat pleit wel voor hem. Net zoals ik me dus besefte, dat het toch ook echt wel een grote kunde is om alles redelijk goed kloppend bij elkaar te kunnen houden. Waarbij ik ook direct glimlachte, toen ik me bedacht hoe ‘zuur’ het eigenlijk is, dat als je als recensent dan één verhaallijntje níet helemaal voelt, dit meteen de hele film naar beneden zou moeten halen…
De opvallendste namen/karakters in de film: Chukwudi Iwuji en Tracy Letts. Iwuji neemt een beetje de Jonathan Majors’ Kang-in-Ant-Man-films-rol aan (en misschien moet ie die wel echt letterlijk over gaan nemen, gezien Majors’ run in met justitie (hij wordt beschuldigd van huiselijk geweld)), en speelt dus eigenlijk de maker van die arrogante ‘goudhuiden’ uit het tweede deel. Wat Letts’ rol is zal ik niet verklappen, maar als acteur herken je hem o.a. uit Lady Bird en Ford v Ferrari, maar hij wordt mogelijk nog wel beter beoordeeld als scenarist/toneelschrijver. Won hij niet ooit een Tony voor August, Osage County, het toneelstuk waarop ook de gelijknamige film gebaseerd is? En hij schreef bijvoorbeeld ook het (verontrustend eerlijke) scenario van Friedkins Killer Joe.
Final credits
Ja, ik dwaal mogelijk wat af hierboven, al zou zo’n Letts nu dus ook in volgende films uit het Marvel-filmuniversum terug kunnen komen. Plus dat er in die after-the-credits-scène nog een potentiële nieuwe bad guy geïntroduceerd lijkt te worden. Maar ja, dit haalt dat ‘fijne’ gevoel, dat er eindelijk eens een keer iets afgesloten wordt, ook wel weer ietwat onderuit.
Natuurlijk zit ook deze derde Guardians-film weer vol met heerlijke muziek, met daar overheen strak gemonteerde actiescènes, waarbij de wat ‘drollerig-zelfbewuste’ oneliner-humor van Star-Lord uiteindelijk toch wel weer front & center wordt. Maar waar ik in het begin nog dacht, dat Quills korte afwezigheid als ‘leider’ de reden was dat de film niet zo lekker aan elkaar geplakt voelt als de vorige films, daar lijkt het ‘probleem’ van dit derde deel toch wel iets dieper te liggen. Ik denk dat Gunn toch iets meer aandacht had moeten besteden aan de dramatische binding met de verschillende karakters. Want ben ik ‘m nu alweer aan ’t vergeten..??