Renfield (2023)
Yes, Renfield biedt een hoofdrolspeler die toont waarom ‘Getting in the Cage’ a thing is geworden in entertainmentland, in een Dracula-vertelling met een best leuke hedendaagse twist, die in mijn ogen zelfs als een cynische parabel voor ons neoliberale kapitalisme kan doorgaan. Al projecteer ik zulke zaken mogelijk iets te graag op veel van wat ik zie. Maar hier is zo duidelijk een link gelegd met enkele publieke figuren die het discours de laatste jaren bepaalden, dat de makers – waaronder regisseur Chris (The Lego Batman Movie, The Tomorrow War) McKay en de schrijver van de graphic novels achter The Walking Dead (tv) – volgens mij echt wel ‘ietsjes’ meer willen maken dan enkel een showreel van en met Nicolas – Pig, Mandy, The Unbearable Weight of Massive Talent – Cage’s meest memorabele mimiek…
Het verhaal
Robert Montague Renfield (Nicholas – Mad Max: Fury Road, Warm Bodies – Hoult) heeft lang geleden getracht een goede vastgoeddeal te sluiten in één of andere Roemeense provincie, maar raakte toen onder invloed van ene graaf Dracula (Cage), die van hem zijn ‘familiar‘ (slaafje) maakte. Dit maakt ook hem redelijk onsterfelijk, en als hij insecten eet, blijkt hij ook ineens wat Draculiaanse krachten te krijgen. Of althans: hij knokt er behoorlijk stevig door, en weet zo’n beetje alle kogels, messen en andere wapens te ontwijken. Best handig, als je je meester moet voorzien van liefst zo onschuldig mogelijke slachtoffers (want daar krijgt ie de meeste kracht van). Maar wat als je schuldgevoelens krijgt? Had hij die monnik daarom niet beter kunnen laten slagen in zijn poging om Dracula once and for all te verslaan..?
Een paar decennia later weet Renfield een verlaten ziekenhuis in New Orleans te regelen, waar een beschadigde Dracula rustig kan herstellen. Ondertussen bezoekt Renfield een soort AA-meetings over mensen die in ‘afhankelijke relaties’ zitten, en als hij uiteindelijk wél zijn verhaal doet, worden de overeenkomsten tussen zijn baas (wiens naam hij liever achterwege laat) en narcisme duidelijk zichtbaar.
Ondertussen volgen we echter ook allang officer Rebecca Quincy (Akwkafina), die als heetgebakerde politiecop nogal stevig achter de misdaadfamilie aan zit, die verantwoordelijk lijkt voor de dood van haar voorbeeld/vader. Langzaam maar zeker raken deze verhaallijnen steeds verder verstrikt, waarbij de meeste ‘gewone’ mensen in de film zich ogenschijnlijk vrij eenvoudig neerleggen bij het bestaan van iets bovennatuurlijks als Dracula (en Renfield)…
Empowerment vs verleiding
Ik heb het klassieke Dracula-verhaal volgens mij (nog) nooit echt als parabel voor ego-verleidingen geïnterpreteerd. Maar zo wordt de relatie tussen Renfield en z’n meester heir vrij duidelijk gezet, waarbij de film natuurlijk een soort empowerment-verhaal wordt, van iemand die los moet zien te breken van een foute baas (of uit een foute relatie). Dat daarmee duidelijk links gelegd worden met de vorige president (wat hopelijk niet ook de volgende wordt), dat is natuurlijk logisch ‘Hollywood-liberalisme’. Al lijkt het meer generieke ‘liberale’ gedachtengoed ook bekritiseerd te worden; geef mensen het gevoel dat ze macht hebben, en ze doen – met de juiste incentives/aansporingen – exact het werk dat moet gebeuren om het ‘kwade’ (lees: wereldvernietigende consumptie) te laten zegevieren. En natuurlijk projecteer ik hier nu keihard m’n eigen wereldbeeld(en) op, maar heck, doen we dat niet vrijwel allemaal altijd, in zo’n beetje elke mening die we vormen..?
Maar vergeet niet: Renfield is vooral ook een komedie waarin beide hoofdrolspelers zich behoorlijk in hun element lijken te voelen…
Cast & crew
Dat dit ook als showreel voor Cage’s mimiek gezien mag worden, dat wordt het duidelijkste tijdens de aftiteling, als Cage in zo’n beetje elke klassieke Dracula- en/of Nosferatu-pose in stills voorbijkomt. En natuurlijk is er geen acteur die hiervoor net zo 200% geschikt is als Nicolas Cage, die bekend staat om z’n mega-over-the-top-gaande expressies. En daarin mag ie dus echt volledig los; iets waar hij overduidelijk ook keihard van genoten heeft. Maar moet zeggen dat Hoult daar goed ’tegenspel’ in geeft, al is hij logischerwijs lang niet zo’n uitgesproken ‘expressionist’ als Cage. Maar z’n wat bleke uiterlijk werkte eerder ook al aardig in Warm Bodies (en in George Millers dystopische epic). Ik vond Awkwafina’s vibe als tough cop wel werken, al kan ik me voorstellen dat zij wel beetje een acquired taste is, met haar lage, rauwe en aldoor vloekende stem. Daarnaast was Shohreh – 24 (tv) – Aghdashloo redelijk overtuigend in haar ‘maffia mum‘-rol, en altijd goed om haar eens niet getypecast als (moeder van een) moslimterrorist te zien worden…
Regisseur Chris McKay (niet te verwarren met Adam – The Big Short, Anchorman, Vice, Don’t Look Up – McKay.!!!) maakt al ruim 25 jaar films, maar brak eigenlijk pas in 2017 door met die The Lego Batman Movie (hij was editor van de eerste The Lego Movie), waarna hij dus The Tomorrow War (met Chris Pratt en Yvonne Strahovski) mocht maken. De scenaristen hebben allemaal een achtergrond in TV (niet zo raar natuurlijk, gezien de populariteit van series), waarbij Ryan Ridley meewerkte aan onder andere Rick & Morty, terwijl Ava Tramer haar ‘bekendste’ werk voor Apple TV’s Central Park uitvoerde. Plus dus Robert Kirkman, schrijver van niet enkel de graphic novels waarop The Walking Dead is gebaseerd, maar toen hij stopte met het meeschrijven aan die serie, zagen fans het niveau ook behoorlijk dalen.
Final credits
Ik merk dat ik hierboven steeds minder ‘nuttige’ informatie begin te typen, en dat is meestal wel een teken. En inderdaad, over een film als Renfield moet je eigenlijk niet teveel typen. Ik verwachtte een film die ‘goed’ was in z’n foutheid, en dat is ie zeker. Maar de film verraste me ook wel wat qua opzet, en qua inpassing in onze huidige tijd. En dat is ook gewoon positieve kritiek, evenals als het ‘inzicht’ dat Dracula ons – net als ons hyperkapitalisme – vooral via onze duistere kanten verleidt.
Aan de andere kant: het is een film die je ook weer heerlijk schaamteloos mag vergeten, en dan zal je leven echt niet ‘minder’ zijn. En heck, voor sommigen is die vergeetbaarheid misschien wel juist een reden om ‘m te kijken. Al raad ik je dan wel aan om ‘m op een heerlijk groot scherm te kijken, met veel popcorn, chocola en/of cola…