The Boogeyman (2023)
Als je ongeveer 50% van de speelduur van een horrorfilm jezelf afvraagt waarom je jezelf dit aandoet, dan kan dat natuurlijk een enorme dis zijn, maar hier bedoel ik dit grotendeels positief. Juist doordat de fu_&*ng enge horror zo ‘ogendichtknijpend’ was, valt het contrast met het vrij rustige drama in het verhaal nog meer op. En zou alle horror misschien een metafoor voor het wel/niet verwerken van heftig familienieuws zijn, of wilde Stephen King (op wiens verhaal deze film gebaseerd is) jou vooral stiekem op dat gebaande pad duwen, om uiteindelijk toch iets ‘groters’ te willen zeggen over ‘het kwaad’?
Zoals je ziet; The Boogeyman is ‘goede klotehorror’, maar bevat ook best intens drama én blijkt dus beter te worden, als je er iets langer over nadenkt…
Het verhaal
Het gezin van Will Harper (Chris – Air – Messina) is amper begonnen met het verwerken van de dood (door een auto-ongeluk) van de moeder, als Wills jongste dochter Sawyer (Vivien Lyra – Obi-Wan Kenobi (tv), Bird Box – Blair) al duidelijk laat merken niet echt fan te zijn van openstaande kastdeuren. En terwijl Wills puberdochter Sadie (Sophie – Yellowjackets (tv), The Book of Boba Fett (tv) – Thatcher) het druk genoeg heeft de mean girls op school weer onder ogen te zien na de dood van haar moeder, blijkt Will maar niet te kunnen/willen praten over de dood van z’n vrouw, en hoe hij er nu alleen voor staat. Terwijl hij als psychotherapeut echt wel weet hoe belangrijk het is om sommige zaken onder woorden te brengen (en daarmee onder ogen te komen).
Dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij David – Prisoners, The Suicide Squad, Dune – Dastmalchians karakter in de film wél binnenlaat, als deze Lester zonder afspraak bij ‘m aanbelt (zie still hieronder). Lester heeft een nogal luguber verhaal over z’n drie overleden kinderen, maar bedreigt daarmee onverwacht ook ineens Wills gezin. Als Will daarom besluit te doen wat net niet in strijd is met z’n geheimhoudingsplicht laat ie deze Lester even alleen, net op het moment dat Sadie van school gepest thuis is gekomen. Wat rumoer in (wederom) een inloopkast verder en de politie staat op de stoep, terwijl wij als kijkers natuurlijk allang weten dat Sawyers ogenschijnlijke nachtmerries dat helemaal niet zijn. Het monster openbaart zich langzamerhand, totdat uiteindelijk ook de rest van het gezin door heeft dat ze hier waarschijnlijk alleen samen doorheen kunnen…
Op ’t verkeerde been gezet
Het gevaar van films recenseren is dat je (ik in elk geval ;)) tijdens het kijken vaak al conclusies en/of meningen probeert te formuleren. Dus ook al voordat je de afloop weet, en zeker voordat je dus hebt kunnen nadenken/filosoferen over wat er misschien óók bedoeld kan worden. Mijn initiële lichte sarcasme, dat de horror vooral bedoeld was als overduidelijke metafoor voor ’t nog niet verwerkt hebben van de dood van de moeder, en dat dat wat ‘simpel’ was, moest ik namelijk behoorlijk inslikken toen ik na afloop bedacht dat – spoiler alert – het eindshot niet simpel-opportunistisch-vervolgdelenmogelijkmakend-commercieel was, wat ik dus initieel dacht, maar juist ook nog een ander puntje van mijn kritiek – dat het monster uiteindelijk wel erg makkelijk te verslaan bleek – direct onderuit schoffelde. Waardoor ik dus maar liefst dubbel gewezen werd op m’n ‘beoordeling-misvormende’ vooringenomenheid – einde spoiler alert. En natuurlijk had ik nooit ‘mogen’ denken dat een Stephen King-verhaal zo ‘Hollywood-simpel’ was. Al wil ik je nu ook weer niet laten denken dat The Boogeyman net zo geweldig met ‘het kwaad’ omgaat als bijvoorbeeld een topfilm als No Country For Old Men dat doet (om maar even een zijstaat in te slaan).
Cast & crew
Het duurt nog wel even voordat ik bij Chris Messina níet direct aan zijn geweldige verbale telefoonruzies met Matt Damon in Air moet denken hoor. Terwijl hij dus al ooit in 1998 debuteerde in John Dahls Rounders (ook tegenover Damon!), waarna hij onder andere te zien was in Vicky Cristina Barcelona, Away We Go, Greenberg, Celeste & Jesse Forever, Ruby Sparks, Argo, Palo Alto, Manglehorn, het fantastisch (politiek-)scherpe The Newsroom (tv), Live by Night, Sharp Objects (tv), Zeroville, She Dies Tomorrow en I Care a Lot. En natuurlijk heb ik alleen de films (en series) opgenoemd waar ik stevig van genoten heb en/of die me opvielen (zo was Air dus al z’n derde of vierde film met/voor Ben Affleck), maar dit toont ook dat hij z’n rollen niet enkel kiest vanwege het geld. Toch fijn als je net zo makkelijk een opkroppende huisvader als een doorgesjeesde sportmanager kunt spelen, en dat allemaal binnen een jaar. Thatcher herkende ik niet uit The Book of Boba Fett, to be honest, maar nu ik wederom iets lees over Yellowjackets neig ik er toch wel naar die serie ook eens te gaan checken (was ook een zeer grote sponsor van SXSW, als in: elke keer dat ik de app opende kwam er een ad voor die serie voorbij). Blair lijkt wel één van de beste acteurs van haar generatie, want ze past hier niet minder goed dan tegenover Bullock in Bird Box, al is het bij zulke cute kids natuurlijk altijd lastig om om dat Kindchenschema heen te kijken (een term die ook in de reclame zeer bekend is: toon een jong kind (of dier), en onze aandacht wordt automatisch getrokken). Met andere woorden: of ze zonder haar schattige uiterlijk ook écht goed is: je ne sais pas.
Rob Savage heeft natuurlijk een fantastische naam voor een horror-regisseur. Weet niet of dat de reden is dat hij dus vrijwel alleen horror heeft gemaakt (voornamelijk kortfilms, Dawn of the Deaf springt als titel het meest in het oog), waarbij dit z’n derde lange speelfilm is. Tijdens de pandemie maakte hij Host, over een ‘Zoom seance gone wrong‘, die hij opvolgde met het door Blumhouse geproduceerde Dashcam (over een horror-road trip die gelivestreamed wordt). En bij die eerdere films werd hij scenario-technisch nog bijgestaan door Gem Hurley, maar nu heeft het A Quiet Place-schrijversduo van Scott Beck en Bryan Woods (dat met hun regiedebuut, Adam Drivers 65, compleet faalde), aangevuld met een schrijver met een iets indrukwekkender CV: Mark Heyman. Heyman produceerde niet alleen Aronofsky’s The Wrestler en mother!, maar schreef ook mee aan het scenario van Black Swan (!!). Daarna schreef hij ook nog het scenario van Craig Johnsons The Skeleton Twins (met Bill – Barry (tv) – Hader en Kristen Wigg!!!). Verder viel ‘crew-technisch’ ook de muziekkeuze op de soundtrack positief op, met onder andere een band die ik aankomende augustus waarschijnlijk ook op Pukkelpop ga zien.
Final credits
Niet iedereen houdt van horror. En doordat ik mezelf best een tijdje afvroeg waarom ik me het mezelf aan deed om in m’n vrije tijd zo in ‘angst’ te leven, kan ik het ook goed begrijpen als je een film als The Boogeyman niet wílt zien.
Ben je echter wel fan van horror, dan is zo’n verfilmd Stephen King-verhaal natuurlijk bijna altijd beter dan de meeste Hollywood-crap die uitgebracht wordt. Maar als ik dan even kijk onder de horror-tag hieronder (gewoon op klikken), dan zie ik ook direct dat ik eerdergenoemde crap al best lang weet te vermijden. Al was The Pope’s Exorcist wel echt stom, if you ask me…