No Hard Feelings (2023)

Denk Bad Teacher meets American Pie, maar dan met de altijd mijn-aandacht-trekkende Jennifer Lawrence in een nogal Charlize-Theron-in-Tully achtige rol. Gene Stupnitsky’s No Hard Feelings lijkt initieel de formule wel echt te perfect te volgen, om dan ergens toch iets ‘verrassends’ te doen, waardoor het mogelijk allemaal iets te ‘zoetjes’ wordt.
En achter die “te” zit ook wel iets van Lynchiaanse kritiek, want No Hard Feelings is ook de ‘perfecte’ continuatie van die ‘perfecte’ tiener-fantasieën waar ik mijn romantische wereldbeeld waarschijnlijk aardig door heb laten vernachelen.
Al zou je No Hard Feelings daarmee ergens ook een ode aan romantiek kunnen noemen, als je echt een rasoptimist bent…

Het verhaal
Maddie (Lawrence) woont haar hele leven al in Montauk (Long Island) en ziet hoe het mooie zomervakantiestadje langzaam wordt overgenomen door rijke NY’ers en hun geld. Ze leeft in het huis van haar overleden moeder, en het lukt haar eigenlijk niet om alle eindjes aan elkaar te knopen. De film opent dan ook als een van Maddie’s vele lokale exen (Ebon – Tesla, The Bear (tv) – Moss-Bachrach) met z’n sleepwagen haar auto komt confisqueren. Wat blijkt: vanwege een belastingschuld moet ze binnen een paar maanden 20.000 dollar bij elkaar schrapen, want anders wordt ze haar ouderlijk huis uitgezet…

Zo, bovenstaande was vooral backstory, want de film duikt vrij snel na het weghalen van haar auto in Maddie’s opportunistische verhaal. Bijgestaan door haar zwangere, beste vriendin Sara (Natalie – Parks and Recreation (tv), Self Reliance – Morales) ziet ze de advertentie van een stelletje ‘helicopter-ouders’, dat voor hun nerderige en verlegen 19-jarige zoon Percy (Andrew Barth Feldman) een ‘date’ zoekt. Als in: ouders Laird (Matthew – Ferris Bueller’s Day Off, WarGames – Broderick!!) en Allison (Laura – tick, tick… BOOM!, Gossip Girl (tv) – Benanti) willen dat hun overbeschermd opgevoede zoon wel met iets meer ‘bagage’ naar Princeton University vertrekt, zodat hij daar niet volledig overlopen wordt.
Zo gezegd, zo gedaan, lijkt het, maar natuurlijk verloopt alles anders als blijkt dat deze Percy een stuk romantischer en/of zelfbewuster is dan z’n timide voorkomen doet vermoeden…

He’s nog net niet Out of Control
Voor de filmnerds: de kop van deze alinea is inderdaad een verbastering van She’s Out of Control (met Tony Danza), over een niet-aantrekkelijke meid die na het afzetten van haar bril en één huidbehandeling ineens the belle of the ball werd. Nu zal ik die “nog net niet” ertussen niet óók uit gaan leggen, maar ergens is No Hard Feelings dus ook het bijna letterlijk omgekeerde van zo’n 90’ies tienerkomedie waarin zulke rollen juist vaak door meiden werden gespeeld (moet nu ineens ook aan Dirty Dancing denken…). Want ja: het blijft een film over hoe een ogenschijnlijk perfecte vrouw een jochie helpt naar volwassenheid. Meer figuurlijk dan letterlijk, al wordt daar zoveel mee gespeeld in het script, dat de film uiteindelijk overgaat in best mooie intimiteit die ook in vriendschap kan bestaan. En in dat spelen zit echt wel iets van een compliment verwerkt hoor, want dat trekt de film – nu ik hier wat moeite voor doe – wel boven eerdergenoemde Bad Teacher uit. Al blijft No Hard Feelings ook zo’n film die je zonder enige wroeging weer mag vergeten hoor. Denk zelfs dat de makers dan ook weinig harde gevoelens richting jou zullen koesteren…

Crew & cast
Regisseur Gene Stupnitsky (een geweldige (Oekraïense) naam om op z’n Amerikaans uit te spreken ja) speelde als acteur in Year One, en in vier afleveringen van de Amerikaanse The Office, maar dat lijkt niet echt te kunnen verklaren waarom ik zijn hoofd zo duidelijk herken. Ik zal daar verder niet naar gaan graven, want het is voor jouw begrip mogelijk beter om te weten dat hij eerder het eerdergenoemde Bad Teacher ook produceerde. Hij lijkt namelijk best breed geïnteresseerd in diverse functies, want naast producent, acteur en regisseur, schreef hij het scenario van No Hard Feelings dus ook. Overigens samen met John Phillips, waarmee Stupnitsky eerder ook aan Good Boys werkte. Verder schreef Philips nog het ‘scenario’ van Dirty Grandpa, dat vrij belachelijke Robert De Niro-Zac Efron-vehikel van een paar jaar geleden. Dus mogelijk zijn ietwat lagere verwachtingen bij No Hard Feelings best nuttig…
Al imponeerde Andrew Barth Feldman wel enorm, zo richting het eind van de film. Als je dan ontdekt dat hij op de middelbare school al in Broadway-toneelstukken speelde en hij ergens ook een High School Musical-link heeft, dan ‘begrijp’ je zijn prachtige uitvoering van een nogal overduidelijk ‘verklaringsnummer’ in de film wel (in de best geacteerde scène in de film, waarin ik me goed kan voorstellen dat Lawrence daar de regie even overnam van Stupnitsky). Verder hoeft Lawrence zich logischerwijs niet heel erg in te spannen in zulke films, en ergens had de hiervoor beschreven scène wat mij betreft daarom wel wat langer mogen duren, en/of nog prominenter mogen zijn. Zeker ook omdat dat Maddie’s grootste ‘openbaringsmoment’ in de film is. En naast deze twee hoofdrolspelers was het leuk om Broderick weer eens een keer te zien, die hier overigens volledig z’n leeftijd speelt. Verder zien we in bijrollen nog Kyle – Saturday Night Live (tv), Brigsby Bear – Mooney en Hasan Minhaj voorbijkomen, waarom Mooney een rol speelt die hem mogelijk té goed op het lijf is geschreven (vrees dat hij daar ook niet echt meer los van kan komen), terwijl Minhaj – van The Daily Show – waarschijnlijk bevriend was met iemand in cast of crew, want hij is echt voor slechts één shot langsgekomen op de set, zo lijkt het…

Final credits
Waarmee ik No Hard Feelings mogelijk ook wel direct duidt. Want waar het voor Minhaj en andere acteurs waarschijnlijk een makkelijk tussendoortje was, is het dat als film voor jou ook. Je kunt gaan ‘zoeken’ zoals ik, en er mogelijk wel iets meer uit halen dan uit de gemiddelde high-school-coming-of-age film, maar je kunt je ook gewoon mee laten voeren op initieel nogal wat gebaande paden, om dan toch lichtjes te genieten van dat je op dat pad een paar keer opzij moest springen voor iets verrassends.
Nu weet ik niet of ik Lawrence’s opvallende naaktheid (letterlijk) moet benoemen. “Opvallend” omdat het eigenlijk natuurlijk volkomen normaal is om bijvoorbeeld naakt te gaan skinnydippen, maar zoiets wordt normaliter – zeker in zulke Amerikaanse films – toch altijd bijzonder amechtig buiten beeld gehouden. Hier niet, maar om dat nou als input voor een vette, commerciële oneliner voor deze film te gebruiken – denk “In deze coming-of-age-komedie wordt geen vijgenblad voor wat dan ook gehouden!” of iets dergelijks – dat vind ik dan ook weer behoorlijk overdreven…