No One Will Save You (2023)
Holy fuck, wat een heerlijke verrassing was deze sci-fi-horror zeg. Met een geweldige hoofdrol voor Kaitlyn – Booksmart – Dever in een mash-up van genres die ook ene Stephen King niet onberoerd liet, gezien z’n X-bericht “Brilliant, daring, involving, scary. You have to go back over 60 years, to a TWILIGHT ZONE episode called The Invaders, to find anything remotely like it. Truly unique.”
En ook al had ik wel enkele “Hoe lang duurt ie nou al en nog?“-gedachten, ik kon na afloop ook vrij bevredigend behoorlijk veel theorieën erop loslaten, waardoor ik er zelfs in bed nog over bleef nadenken.
Echt niet dat dat kwam doordat ie ook gewoon f^&*ng ENG is hoor…
Het verhaal
Het openings-droneshot boven het afgelegen huis van Brynn (Dever) is al vergezeld van zo’n creepy sound design, dat het beeldvullende “NO ONE WILL SAVE YOU” bijna ‘logisch’ aanvoelt als het verschijnt. Sowieso een geweldige ‘klote’-titel voor een horrorfilm, maar ik wist dus vooraf ook al dat er wel iets van buitenaards leven voorbij zou komen. Wat ik niet wist, was hoe VET en veelvuldig dit in beeld zou komen (in tegenstelling tot films als A Quiet Place, Sings en Nope, waarbij de aliens veelal buiten beeld blijven (al is dat in Nope ook weer creatief gedaan); hier blijft het spannend, ondanks dat je ze echt wel gaat zien).
Wat we ook vrij snel weten, is dat Brynn haar moeder niet al te lang geleden verloren is, maar dat dat niet het grootste trauma uit haar leven is. Of in elk geval niet de belangrijkste reden dat iedereen in het dorp het fijner vindt als ze gewoon in haar achteraf huisje blijft. Als volleerd filmkijker kun je je dan al gaan afvragen: “Is de horror die gaat komen misschien een metafoor voor haar pijn, schuldgevoel, of iets anders waarmee ze in het reine moet komen?”
En daarmee wordt best interessant gespeeld. Zeker voor een film die ogenschijnlijk vooral op effectbejag gestoeld lijkt. Maar dat effectbejag is niet waar de film om draait, ondanks dat de film dus wel degelijk meerdere climax-momenten had (waardoor ik dus ook wat bewuster van die speelduur was)…
Origineel, scary én interessant
Dat Brynn ergens vergeving voor zoekt, dat voel je aan alles. Uiteindelijk komen we er ook wel achter waar ze zo mee zit. Maar de manier waarop dat getoond wordt is bijna religieus. Als in: de film schuwt het ‘grote’ en/of surrealisme zeker niet. Maar wel op een manier die ook meteen enorm functioneel blijkt in het verhaal. Terwijl No One Will Save You ook gewoon een one-woman-actiefilm is, met een held die behoorlijk wat respect inboezemt van een ogenschijnlijk onverslaanbare vijand (althans onverslaanbaar voor Brynn en haar dorpsgenoten). Zoveel zelfs, dat ik hier een – SPOILER ALERT – moet plaatsen, wil ik er meer over vertellen. Uiteindelijk lijkt ze namelijk ‘beloond’ te worden voor haar strijd (in een setting die me ook aan WandaVision (tv) deed denken). Maar gebeurt dat omdat de aliens respect voor haar krijgen vanwege haar weerstand, die voorkomt uit haar pijn en schuldgevoelens? Want wordt ze uiteindelijk dus een soort ‘opperbevelhebber’ op aarde, waarop ze haar perfecte wereldje mag leven? Wat dan natuurlijk ook direct weer een ‘hel’ kan worden, als je daar langer over nadenkt (en/of Aldous Huxley’s The Doors of Perception erbij haalt) – EINDE SPOILER ALERT.
En misschien ga ik hier wel weer veel te ver mee, maar als ik dan Kings reactie op de film zie, dan lijk ik niet de enige te zijn die hier nogal wat zaken uit destilleert en/of op projecteert…
Cast & crew
No One Will Save You draait voor 90% op de performance van Dever, die – juist omdat ze alleen is met haar verdriet/schuld – met vrijwel niemand praat in de film (misschien wel ’t makkelijkste baantje in deze crew: de boom operator). Die overige 10% komen op naam van de visual fx-mensen, want ook de ‘bezoekers’ zien er in elk licht gewoon erg goed uit. En ja, er is veel gefilmd onder nachtelijke omstandigheden, maar ook in die grijstinten werkt het allemaal wel.
Maar Dever ken je dus als één van die twee wijsneuzerige meiden uit Oliva Wilde’s Booksmart. De rebelse stoerheid die ze daar had, die is haar personage hier stevig ontgroeit, want ze speelt hier een jonge vrouw die in het reine moet zien te komen met iets verschrikkelijks uit haar verleden. Gekoppeld aan de dreiging van een wereldvernietigende invasie levert dat een protagonist op waar je makkelijk mee meeleeft, maar waarvan je ook weet dat er iets gaat komen waarop je haar mogelijk toch zult moeten ‘veroordelen’. En veel daarvan zie je dus in Devers mimiek, want er zit (gelukkig overigens) geen ‘over-uitleggerigheid’ in deze film…
Ik ‘kende’ regisseur Brian Duffield enkel van z’n eerdere schrijfwerk voor onder andere Underwater (met Kristen Stewart), Insurgent, The Babysitter en Love and Monsters. Nu heb ik die laatste raar genoeg niet gerecenseerd, maar toen ik dat voorafgaand aan het kijken van No One Will Save You las, dacht ik wel even dat dit mogelijk ook een wat meer standaard horrorkomedie zou worden. Maar boy o boy, wat is het soms fijn om ‘verkeerde’ verwachtingen te hebben…
Final credits
Ja, want ondanks dat dit pas Duffields tweede film is, dit begint voor mij steeds meer aan te voelen als één van de ‘fijnste’ verrassingen van het jaar. Ik zag gisteravond Gran Turismo, en daar schreef ik met gemak direct (en binnen een kwartier!??) een recensie over, vooral omdat die film totaal niet ‘belangrijk’ is. Maar No One Will Save You verdient echt veel meer van mijn aandacht, en dat krijgt ie ook met gemak.
Weet je, als je mij niet op m’n zwarte letters gelooft, dan kun je altijd de woorden van The King of Horror himself geloven, die in zijn X-reactie dus eigenlijk nog een stuk enthousiaster is dan ik. En ik voel me al bijna on-Brabants enthousiast hierover. Maar wat dan wel weer verbazingwekkend is, is dat deze film direct naar streaming (Disney+) is gegaan. Ik denk dat deze het geweldig had gedaan op het grote/witte doek…