The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes (2023)
Ondanks dat ik vooraf twee foutieve aannames deed – dat zowel Peter Dinklage als Jason Schwartzman ook in de ‘originele’ Hunger Games-films zaten (waarop dit dus een prequel is), waardoor ik dus foutief dacht dat ons ‘hoofdstelletje’ misschien wel eens voor bekend nageslacht zouden zorgen – vond ik vooral Coriolanus Snows ‘reis’ van protagonist naar z’n eigen antagonist beter dan ik vooraf durfde hopen. Waardoor ik dus aardig goed in het verhaal zat, dat na de tweede akte ook best had mogen eindigen wat mij betreft (ja, deze hadden ze mogelijk beter in tweeën gehakt..?).
Terwijl de meeste vrouwen om mij heen zich schijnbaar behoorlijk ergerden aan Rachel – West Side Story – Zeglers acteerwerk, wat voor mij mogelijk bedekt werd door haar beauty..?
Het verhaal
Eén tip: probeer niet al te kritisch te zijn inzake de gezette tijd en dergelijke. Ik was dat wel, en zeker door die twee foute aannames zat me dat dus behoorlijk in de weg. Maar nu achteraf denk ik ook nog altijd: Donald Sutherland (die Snow in de Jennifer Lawrence-films speelt) is toch niet zóveel ouder dan Tom – Robin Hood, Benediction – Blyth. Net namelijk even opgezocht, maar het verhaal speelt zich dus 64 jaar vóór de eerste film uit 2012 af. Okay, dat kan dan mogelijk nét (Blyths Snow is hier waarschijnlijk 18 of 19 jaar oud, dus dan is Sutherlands karakter 82 aan ’t begin van die eerste film), maar zoals ik al zei: probeer hier dus niet teveel op te letten…
Maar het verhaal..! De jonge Coriolanus woont in (stiekeme) armoede in het Capitool met z’n oma (Fionnula – The Others (!!) – Flanagan) en nichtje Tigris (Hunter – Euphoria (tv) – Schafer). Papa Snow is niet al te lang geleden gedood door rebellen in District 13, terwijl moeder al langer dood (b)lijkt. De hoop van de familie is gevestigd op het winnen van de Plinth-prijs, een studiebeurs waardoor ‘Coryo‘ niet alleen naar de universiteit kan, maar z’n nichtje en oma ook gewoon hun huur kunnen betalen. De wereld waarin de film gezet is, lijkt namelijk nog een stuk meer op de onze dan in de eerdere HG-films.
We zijn inmiddels toe aan de tiende versie van de zogenaamde hongerspelen, maar de kijkcijfers vallen wat tegen, dus spelmaker Dr. Gaul (Viola – Air, The Woman King – Davis) heeft via decaan Highbottom (Dinklage) besloten dat de jaarlijkse Plinth-prijs wordt toegekend nadat de kandidaten allemaal één deelnemer aan de spelen hebben begeleid in hun strijd. Coryo speelt hier vrij handig op in door met verrassende spelideeën te komen, en zeker als hij z’n toegewezen tribute Lucy Gray (Zegler, zie still hieronder) ontmoet, wordt z’n betrokkenheid alleen maar groter…
Overdreven ‘uitgesproken’ Anakin-parallellen?
Ja, ik moest wel meerdere keren denken aan de parallellen met Anakin Skywalkers verhaal uit Star Wars: Episode II – Attack of the Clones: als kijker weet je waar het karakter uiteindelijk heen gaat, waardoor je dus gaat opletten op wát hem precies die verkeerde kant op laat gaan. En daarin had ik wel een paar ‘enge’ herkenmomentjes, in hoe ontluikende liefde ook zo intens kan zijn, dat dit ook ‘fout’ kán gaan. Iets waarmee zeker wel gespeeld wordt. De makers hadden er volgens mij ook voor kunnen kiezen om Tigris of oma iets te laten overkomen, en dat dat hem dan naar the dark side zou lokken, maar hier blijkt het dus een soort machtswellust, vermengd met een door een ‘mislukte’ (?) liefde gekrenkt ego. Waarmee ik direct dus het meest interessante (en/of enige interessante?) aan de film benoem. Alhoewel: de terugkerende vraag van Dr. Gaul aan Coriolanus, waarom de hongerspelen ooit bedacht zijn en wat hun nut is, die wordt uiteindelijk toch wel aardig bevredigend beantwoord (iets waar ik vooraf hoge verwachtingen van had, en die werden dus redelijk ingelost).
Wat echter een stuk minder is aan deze film, is die wat overdreven manier van acteren van enkele acteurs. Het werkte wel bij bijvoorbeeld Stanley Tucci’s Ceasar Flickerman (de vader van Schwartzmans karakter, neem ik aan?) uit de J-Law-franchise, maar hier wordt vooral de naam van Coriolanus zo ontzettend overdreven gearticuleerd uitgesproken, dat de Beavis & Butthead-puber in mij meerdere keren moest gniffelen bij die te hard beklemtoonde “a” ;).
Cast & crew
En ja, mogelijk is dat ook het mindere acteren van Zegler. Ze paste perfect in Spielbergs West Side Story-remake, en hier vertolkt ze een ogenschijnlijke mix van Native American en Roma (“Covey” genoemd?), die bijna net zoveel schijnen te moeten zingen als op die planeet in The Marvels. Ze zal dan ook gecast zijn vanwege haar zangkwaliteiten, die behoorlijk overweldigend zijn, maar ze valt net zo goed op vanwege haar accent. En dat is geen compliment: dit accent verandert nogal tussen scènes/shots, en dat ‘mag’ eigenlijk niet. Dinklage en Davis zijn natuurlijk zwaar overgekwalificeerd voor deze rollen (ga denk ik nooit meer vergeten hoe Ben Affleck haar bij de première van Air introduceerde als de beste acteur die momenteel leeft), dus ik hoef hen niet echt te bespreken. De film leunt voor het overgrote deel op de schouders van Tom Blyth, en die ‘last’ draagt hij best goed.
En in elk geval beter dan ik verwachtte. Iets dat natuurlijk ook op het conto van regisseur Francis Lawrence geschreven mag worden. Deze voormalig videoclipregisseur (denk Britney Spears, Lady Gaga, Aerosmith, Beyoncé, Jennifer Lopez en Justin Timberlake) maakte eerder al Constantine, I Am Legend en Water for Elephants, voordat hij aan z’n eerste Hunger Games-film begon (het tweede deel, waarna hij ook Mockingjay Part 1 en Mockingjay Part 2 regisseerde). Dus door hem zullen de meeste acteurs ook wel makkelijk aan hebben kunnen haken bij de juiste sfeer/toon, en mogelijk dat dit Zegler niet lukte. Al krijgt de film sowieso al aardig wat totaal nutteloze cancel-kritiek van Qanon-sneeuwvlokjes, die Zeglers uitspraken over haar rol in een nieuwe Snow White niet trekken (ze vertelde in interviews dat haar Sneeuwwitje misschien helemaal geen prins nodig heeft, oftewel: ze wordt in die film dus figuurlijk uit de patriarchale sprookjeswereld ‘gered’ (#Barbie, anyone?)). Dus of de negatieve reacties op deze film (en op haar acteren) nu ‘echt’ zijn, of puur een manier van cancelen om ‘over-triggering’ van zich af te schrijven, dat weet ik niet. Waarbij ik eerlijk toegeef dat ik wel eens ‘last’ kan hebben van wat Dennis Hopper ooit zo mooi omschreef in Elegy; dat mooie vrouwen vaak ‘onzichtbaar’ blijven, omdat mannen niet voorbij die schoonheid kunnen kijken.
Final credits
Waardoor ik haar pruillipje en/of overdreven acteren dus totaal niet zag, en me daar dus ook geen moment aan stoorde. Ik had niet verwacht zo ‘makkelijk’ die ruim 2,5 uur uit te kunnen zitten, waarbij ik dus na twee van de drie aktes dacht: hier had de film al best goed ‘afgerond’ kunnen worden.
Waarmee ik ook vooral aantoon, dat ik sowieso niet al te kritisch de bioscoop betrad gisteren. Ik merk nu namelijk dat de film best wat zaken bevat waar ik normaliter wat kritischer op kan zijn, maar ik vermaakte me prima. Misschien wel, doordat ik net vóór de film bijna letterlijk tegen mezelf zei, dat ie waarschijnlijk lang niet zo interessant zou worden als ik hoopte. En dat bleek ook waar te zijn. Maar m’n vrees dat ie echt ‘dom’ zou zijn was groter dan m’n hoop op iets goeds. Gelukkig bleek die vrees ongegrond, en dat redde de film dus mogelijk voor mij al…