The Marvels (2023)
Heb lichtelijk het gevoel dat de belangrijkste (en mogelijk ‘enige’?) reden voor de studio om The Marvels te maken die tijdens-de-credits-scène na afloop is, want een dag later voelt deze film vooral als een ‘opvulfilm’, waarin een paar stukjes informatie wordt geboden om gaten in eerdere films te dichten/verklaren. Maar door die scène halverwege de aftiteling wordt er ineens een eerder bij velen onmogelijk geachte ‘koppeling’ gelegd, waar in eerdere Marvel-films natuurlijk allang naar gehint (ook al vrij concreet hoor) werd.
Of focus ik me nu op dit stukje positiviteit omdat de rest van de film me onverwacht behoorlijk tegenviel (deels veroorzaakt doordat ik niet ín het verhaal kón komen doordat ik spontaan naar de bios ging, maar vergeten was dat het woensdagmiddag was (en de zaal dus vol zat met tieners die hun basisschool-vrije-woensdagmiddag-gewenningsenthousiasme nog niet in konden houden))…?
Het verhaal
Het is best handig als (alhoewel niet noodzakelijk dat) je de series Ms. Marvel en WandaVision hebt gezien, want dit is de film waarin Carol Danvers/Captain Marvel (Brie Larson), Kamala Khan/Ms. Marvel (Iman Vellani) en Monica Rambeau/… (Teyonah – They Cloned Tyrone, If Beale Street Could Talk – Parris) elkaar daadwerkelijk ontmoeten en een team trachten te gaan vormen. En ook al bleef Kamala veel te lang hangen in haar ‘bakvisserige fanschap’ richting Captain Marvel, uiteindelijk blijken ze behoorlijk goed aan elkaar te kunnen wennen. Iets dat ook wel nodig is, want bad woman Dar-Benn (Zawe – Fresh Meat (tv), Nocturnal Animals, Greta, The Handmaid’s Tale (tv) – Ashton) is namelijk een persoonlijke wraakmissie tegen Carol gestart, omdat zij iets geflikt heeft waarmee uiteindelijk ook haar lange afwezigheid in een groot deel van de derde en vierde fase in het Marvel Cinematic Universe verklaard wordt.
Deze Dar-Benn bezit eenzelfde armband als Kamala en een aks/hamer die volgens mij uit dezelfde smidse komt als Thors Mjollnir, en daarmee weet ze nogal wat ‘jump points‘ te creëren, die het hele ruimte-tijdcontinuüm op zijn grondvesten doet schudden. Aan de dames om deze plannen te verijdelen, al is daar natuurlijk wel flink wat zelfopoffering voor nodig. Maar dat levert dus uiteindelijk ook weer genoeg hooks op waar de aankomende tien Marvel-films weer op aan kunnen haken.
En voor Kamala ook de perfecte manier om niet continu bij haar (in mijn ogen) gruwelijk irritante moeder in de buurt te hoeven zijn…
Normaliter kritischer?
Allereerst: The Marvels is wel gewoon lekker popcorn-escapisme hoor, ook al vonden die stoere jochies om mij heen al die (vrouwelijke) emoties maar lastig te verwerken. Maar allertweet: mijn grootste kritiekpunt op deze film is eigenlijk best vergelijkbaar met iets waar ik bij Expend4bles 5x zo kritisch over was: het totaaloverzicht lijkt wat uit het oog verloren. Waardoor Kamala dus veel te lang ‘starstruck‘ blijft (leuk om dit in de eerste ‘samen-scènes’ uit te spelen, maar halverwege de film mag ze daar toch wel overheen zijn?). Daarnaast lijken er ook hier wat scènes overgeslagen te zijn, of weten karakters net iets te makkelijk/snel dingen die ze ‘filmwereldtechnisch’ eigenlijk alleen kunnen weten als ze het script te ver doorgelezen hebben. En doordat zulke dingen niet ‘kloppen’, werd ik dus vaker uit die gewenste filmontsnappingswereld getrokken dan goed was voor mijn beleving…
Nu weet ik inmiddels wel, dat ik als man mogelijk niet alle subtiliteiten voel/zie die een vrouwelijke maker in een verhaal kan stoppen, of althans: dat ik mijn gewenning aan mannelijk-geschreven-drama niet volledig als leidraad moet nemen bij het beoordelen van zo’n film. Maar hier lijken de makers toch nog wel iets teveel te zweven tussen “Ja, we willen een ander soort samenwerking tonen, die niet wordt beïnvloed door testosteron e.d.“, maar ze moeten natuurlijk wel aanhaken op alles wat hiervoor kwam, en wat hierna nog moet gaan komen. En waar ik het graag waardeer dat deze film dus wel minder male toxicity bevat, lijkt de film er ook wat onder te lijden, want heel zwart-wit gesteld: wat is het daadwerkelijke ‘nut’ van deze film (buiten het commerciële)..?
Cast & crew
Terwijl ik die planeet, waar ze elkaar enkel verstaan als ze zingen, een heerlijke vondst vond om lekker ‘functioneel’ campy te zijn. Die zingende prins Yan (Seo-Jun Park) kun je overigens herkennen uit Oscarwinnaar Parasite. Maar waar ik dat dus wel leuk vond, begon ik me echt enorm te ergeren aan Zenobia Shroffs spel. Ik begrijp dat dit mogelijk grotendeels de bedoeling was, om een overbezorgde moeder te spelen, en misschien zit er ook wel een licht-racistische gewenning achter (dat ik die Pakistaanse/Aziatische cultuur gewoon minder ’trek’?), maar ik dacht meerdere keren: “Het nut van deze bezorgdheidsscènes lijkt me lang niet zo groot als de irritatie-weerstand die je er in elk geval bij mij mee oproept hoor!” Mogelijk heeft dit ook iets te maken met de vaker door mij aangehaalde lost-in-translation-‘problemen’, die zelfs door een topregisseur als Spike Lee (zie Da 5 Bloods) maar moeilijk op te lossen zijn. Maar ondanks dat ik Vellani’s karakter dus veel te lang starstruck vond blijven, speelt ze haar rol wel gewoon goed. En het is en blijft natuurlijk geweldig, dat Marvel het aandurfde om een moslima-superheld te introduceren.
Wat regisseur Nia DaCosta wel 10x beter doet dan degene die verantwoordelijk is voor dat Expend4bles-gedrocht, is de acteursregie. Het is een compliment als het acteren mij niet opvalt, en dat was mij hier dus vrijwel niet het geval (buiten dan die moederrol). DaCosta maakte ook die opvallend goede Candyman-versie van twee jaar geleden, maar die verraste mij ook positiever dan deze Marvel-film. Scenariotechnisch is ze overigens geholpen door schrijvers van inderdaad WandaVision (Megan McDonnell), en van ’t eerste seizoen van de Loki-serie (Elissa Karasik). Met andere woorden: het volledige scenarioteam was vrouwelijk. Al waren ze natuurlijk wel volledig gebonden aan die megagrote Marvel Cinematic Universe-wereld, waarin de ‘enige’ nuance (en grootste kracht?) het ‘grijzer’ worden van de mannelijke villains is. Hier is de villain echter een op wraak beluste vrouw, en dan kan ik wel de beroemde uitspraak “Hell hath no fury like a woman scorned” erbij halen om die wraak te verklaren, maar de schrijver van die uitspraak (William Congreve, eind 17e eeuw) had het over een vrouw die in de liefde was afgewezen. En Dar-Benns wraak heeft niks met liefde te maken…
Final credits
Dus stop maar met nuanceren Filmofiel, en laat je lezers gewoon weten dat er door The Marvels eindelijk een concrete link is met een andere Marvel-franchise, al wil je als filmliefhebber deze ontdekking voor andere filmliefhebbers ook weer niet teveel spoilen (ook al is het slechts één mini-scène tijdens de aftiteling).
Okay, mogelijk nog één ding dat de echte MCU-fans waarschijnlijk wel kunnen plaatsen, maar voor mij verwarrend was: hoe moet je het hele Kree-stuk in het verhaal zien als je net Secret Invasion (tv) hebt gezien? ‘Klopt’ dat wel, of wordt er gewoon een parallel blik aan Kree opengetrokken dat los staat van wat hen overkomt in die serie..?
Dus…