Freelance (2023)

Op zaterdagavonden heb ik wel eens zin in breinloze bullshit, en dat hoef je Pierre Morel geen twee keer te zeggen. Maar waar ik de simpelste film van het jaar verwachtte, bevatte Freelance geopolitiek gezien een best ‘mooie’ antikapitalistische boodschap. Die wordt natuurlijk wel veel te hip (en daarmee naïef) gelivestreamd, dus uiteindelijk is Freelance niet veel meer dan een John Cena-Alison Brie-Christian Slater-tussendoortje, waarvoor ze wel lekker een paar weken in de Colombiaanse jungle hebben mogen verblijven. Dus dáár ben ik dan wel beetje jaloers op. Iets dat jij overigens niet echt op mij hoeft te zijn, als het gaat over het wel of niet zien van deze film. Want waar ging ie nou ook alweer over?

Het verhaal
Mason Pettits (Cena) is één of andere special forces guy die met z’n groep – onder leiding van Sebastian Early (Slater) – een Zuid-Amerikaanse dictator (Juan Pablo – Peppermint, Narcos (tv) – Raba) moet gaan omleggen. Iets dat direct mis gaat, als de helicopter wordt neergehaald, net als Mason eruit aan het abseilen is.

Eén shot verder blijkt Pettits – wiens naam volgens mij enkel gekozen is voor één best slecht grapje in de film – zo gewond te zijn geraakt dat hij z’n oude baan als advocaat maar weer heeft opgepakt. We zien echter direct dat deze stoere testosteron-boy daar super-ongelukkig van wordt, want het spannendste moment van z’n dag is waarschijnlijk het afzetten van z’n dochtertje op school. Als voormalig teamleider Sebastian hem contacteert en vertelt over z’n ‘guns for hire‘-bedrijfje, wordt Mason overgehaald om een journalist te begeleiden, die eerdergenoemde dictator Venegas mag gaan interviewen. Maar daar zit natuurlijk nog behoorlijk wat oud zeer, wat zo aan de oppervlakte komt dat Mason aan z’n hele bestaan zou moeten gaan twijfelen. Maar gelukkig wordt ie genoeg afgeleid door de sexy journalist Claire (Brie) om nergens echt dieper op in te hoeven gaan, al blijft z’n liefde voor z’n vrouw (Alice – She’s Out of My League, Bombshell – Eve) toch ook wel sterk aanwezig.
En blijkt die Venegas misschien vooral in het westen als dictator gezien te worden, omdat zijn aanwezigheid niet bevorderlijk is voor een ongebreidelde groei van de wereldeconomie..?

“Geopolitiek voor Dummies”
Natuurlijk is het goed als de hele wereld inziet hoe ook ons neoliberalisme nogal gebruik maakt van propaganda, en hoe niet mee willen gaan in deze neoliberale wereld (denk Venezuela, Cuba e.d.) betekent dat je via sancties wordt verhongerd, en via media wordt neergezet als wat voor bad guy dan ook. En ja, ik vind het best naïef als mensen niet inzien welke grote machten hierin actief zijn (vooral vanuit public relations, enkel op het eerste gezicht een wat ‘betrouwbaardere’ vorm van communicatie (ten opzichte van opzichtig commerciële reclame)). Dus dat een simpele film als Freelance hier dan ‘iets’ mee doet qua motivatie van karakters, dan is dat natuurlijk altijd toe te juichen. Ik vind het dan echter ook jammer dat dit nogal simplistisch gebeurt, ook al krijgen nu mogelijk ook wat minder-ingelezen mensen het inzicht dat ons economische systeem ook zeker niet heilig is, en hoe corruptie en manipulatie hierin net zo goed aanwezig zijn. Vandaar dat ik deze alinea een mogelijk wat ullige kop gaf. Maar inderdaad: als er ook maar vijf mensen door deze film gaan inzien dat heilig geloven in ons economische systeem ook erg veel kenmerken van een letterlijk “geloof” bevat (ook in de manier hoe we met ‘ongelovigen’ omgaan), dan heeft de film al iets positiefs bijgedragen aan de wereld, if you ask me.
Al leg ik de lat daarmee natuurlijk wel behoorlijk laag…

Cast & crew
Oh damn, haalde ik nu net Cristin Milioti en Alison Brie door elkaar? Dacht namelijk dat Brie in het heerlijke Palm Springs zat, en dat ik daardoor onbeschaamd naar die (veel leukere) komedie kon verwijzen, maar dat bleek dus Milioti te zijn. Terwijl ik Brie wel al ‘leuk’ vond (lees: “aantrekkelijk en daardoor ben ik (helaas?) ook minder kritisch?“), of althans: het enige dat ik me herinner van de serie Community. Maar ze was dus ook al te zien in The Disaster Artist, The Post en Promising Young Woman, naast een aantal animatiefilms waaraan ze haar behoorlijk herkenbare stem leende. En hier hoeft ze dus eigenlijk niet zo heel veel te doen om haar rol meer dan voldoende te spelen. Al zitten er in die rol verhaaltechnisch wel wat eigenaardigheden. Maar de verantwoordelijkheid daarvoor ligt bij anderen. John Cena, ooit bekend geworden als bodybuilder en WWE-worstelaar, mag hier wat zelfspot tentoonspreiden. Maar als je z’n werk in Die Hart (tv), de Fast & Furious-franchise of zelfs Barbie kent, dan weet je ook dat hij daar totaal niet bang voor is. Verder komt Christian Slater dus ook voorbij. Als je echter naar z’n filmografie van de laatste 20 jaar kijkt, dan valt Von Triers Nymphomaniac wel op, maar verder zijn dat allemaal films en tv-series die je met een gerust hart kon vermijden (iets wat met Freelance ook eenvoudig mag en kan). Buiten dan het bij vlagen perfecte Mr. Robot (tv), waarvan de seizoenen 1 en 4 misschien wel geschiedenis schreven.
Ik heb regisseur Pierre Morel wel eens zo’n lopendebandmedewerker uit Luc Bessons ‘filmfabriek’ genoemd. Zijn eerste regieklus was Banlieu 13 (een nog best lekkere actiefilm). Daarna mocht ie van Besson dus het eerste deel van de Taken-franchise regisseren, waarna hij de ‘master of revenge and/or rescue films‘ leek te willen worden. Zo regisseerde hij John Travolta in From Paris with Love, Sean Penn (!?!) in The Gunman en Jennifer Garner in Peppermint. Zoals je ziet aan de onklikbaarheid van die titels: ik heb deze nooit willen en/of hoeven zien. Terwijl Morel wel ooit doorbrak als cameraman voor grootheden als Bernardo Bertolucci (voor The Dreamers) en Richard Linklater (voor Before Sunset). En om dan nog wat namen te droppen, scenarist Jacob Lentz heeft niet zo ontzettend veel filmervaring, maar werkte wel behoorlijk veel voor de Jimmy Kimmel Live!-talkshow. En dan denk ik inderdaad: veel ervaring met ‘situational jokes‘, maar minder met een grappig en/of goedlopend verhaal.

Final credits
Het verhaal van Freelance is namelijk standaarder dan standaard. Waardoor het ergens dus ook wel weer een fijn tussendoortje is: je hoeft namelijk niet heel hard op te letten om het verhaal wel geheel en vrij makkelijk te kunnen volgen.
Zeggen dat ik écht verrast was, doordat ie net iets minder simpel was dan ik vreesde, dat maakt jouw verwachtingen waarschijnlijk al veel te hoog. Laat ik die dan direct managen door te vertellen dat de achternaam van Cena’s karakter waarschijnlijk dus enkel gekozen is om één (dick) joke mee te kunnen maken. En boy o boy, da’s zo’n grap die je een suffe oom op een verjaardagsfeestje hoort maken, waar hij zelf waarschijnlijk bulderend om zal lachen, maar die de rest vooral laat denken: “Shit, volgens mij hou ik toch van intelligentere humor dan ome Piet!”