Rebel Moon – Part One: A Child of Fire (2023)
Tja, als je Ed – The Transporter Refueled, Deadpool – Skrein als hoofd-bad guy cast, en het hem laat opnemen tegen Sofia – The Mummy, Settlers – Boutella, dan weet je als kijker natuurlijk allang dat je acteertechnisch niet naar de beste film van het jaar gaat kijken. Maar wat het ook aantoont, is dat deze productie – waarin behoorlijk wat geld is gestoken – niet op alle vlakken topkwaliteit nastreeft. Iets dat je logischerwijs het duidelijkste voelt, zeker door die “Part One” bij de begintitels, in hoe het verhaal verloopt. Want als er ooit een film is gemaakt die “COMMERCIEEL PRODUCT” uitstraalt, dan is het deze Netflix-film wel. Waarbij het bijna ‘grappig’ is hoe schattig deze streamingdienst over het verdelen van het verhaal over twee films communiceert. Ze proberen jou namelijk amechtig te doen geloven dat het verhaal te ‘rijk’ was voor één film. Ik denk echter dat het tegenovergestelde waar is, dat er zelfs voor één film te weinig diepgang aanwezig is (die nodig is om jou als kijker ietwat geïnteresseerd te krijgen), en ik denk dat Netflix je nu niet al te netjes probeert te verleiden…
Het verhaal
In een effectief uitgedacht openingsshot zien we een enorm ruimteschip door een soort ruimte-portaal glijden, terwijl in voice-over (is dat ook al sir Anthony Hopkins, of ‘verschijnt’ zijn stem pas als robot Jimmy begint te praten?) wordt verteld welk ongeloof je aan de kant moet zetten, om van deze film te kunnen genieten. Er bestaat in de film namelijk één of ander Star Wars-achtig ruimte-imperium, genaamd ‘de Moederwereld’, wat eigenlijk een koninkrijk is. Zoals bij elk koninkrijk ligt het beetje aan welke kant je staat of dat nou een ‘goed’, gezond stabiel imperium is, of dat het juist een soort Zwitsers-neutraal lijkt, totdat er ergens iets van rebellie ontstaat en die dan direct met snoeiharde hand platgeslagen moet worden. En dat is ongeveer de situatie waarin het verhaal start: de koning (Cary – Robin Hood: Men in Tights, Saw – Elwes), z’n vrouw (Rhian – For All Mankind (tv), Babylon, Nope – Rees) én troonopvolgende/toverende prinses-dochter Issa (Stella Grace Fitzgerald) zijn zojuist afgeslacht, en in het machtsvacuüm probeert senator Balisarius (Fra – Les Misérables, Hawkeye (tv) – Fee) alleenheerser te worden. Maar daarvoor moeten al die ‘rand-planeten’ wel weer even tot de orde worden geroepen…
En daar komt Skrein dus in beeld, want natuurlijk speelt hij de nazistisch uitziende Atticus Noble, die de opdracht heeft gekregen een simpele sciencefiction-villain neer te zetten. En natuurlijk start dat tot de orde roepen op de planeet/maan waar Boutella’s Kora ooit mysterieus beland is. Daar is ze inmiddels aardig opgenomen in de lokale gemeenschap, maar of ze nu voor de zachte charmes van ‘ons eigen’ Michiel Huisman valt, of juist voor de spierballen-uitstraling van Den (Stuart – Robin Hood, Army of Thieves – Martin), daarvoor moet je mogelijk ook op deel 2 wachten.
Waar je echter niet op hoeft te wachten, is dat wat volgens mij elke (zelfs licht-)ervaren filmkijker van mijlenver ziet aankomen: een zoektocht naar strijders – Lord of the Rings, anyone? – die willen gaan helpen in de strijd van Huismans kleine dorpje (initieel geleid door niemand minder dan House of Cards‘ (tv) en Ant-Mans Corey Stoll). En dat dit eerste deel dan wordt afgerond na het (voor het eerst) verslaan van die bad guy, dat weet je dan waarschijnlijk ook allang…
Karig plot, weinig betrokkenheid
Zoals ik in de introductie-alinea al zei: door die “Part One” in de titel voel je meteen al dat je niet naar een afgerond verhaal gaat kijken. Beetje exact het tegenovergestelde als wat ik bij Villeneuve’s Dune ervoer: daar kwam ik er na 2,5 uur pas achter dat het hele verhaal echt niet in één film zou passen. En die genoemde verleiding van Netflix, dat is natuurlijk een ‘leugen’ waar wij ons als Europese consumenten net iets minder bij neer hoeven te leggen als Amerikanen. In Amerika hanteert men het caveat emptor-principe, wat vrij vertaald kan worden naar: “Let op als consument, want als iemand jou met een mooi verhaal weet te overtuigen van iets waar verder geen feitelijke basis onder zit, dan is het je eigen schuld als je dit niet zelf hebt onderzocht vóórdat je jouw aankoop deed“. In Europa zijn hier gelukkig wat meer regels voor (waar Amerikanen dan weer “SOCIALISME..!” over roepen), maar weet dus wel dat Netflix’ verhaal – over hoe rijk het verhaal was en dat dát de reden is voor die opsplitsing – een bewust onjuist verhaal is.
Zulke zaken zijn natuurlijk niet zo erg bij een low-involvement-product als ‘film kijken’, omdat je weinig risico loopt bij een verkeerde beslissing (om nog even wat marketing-communicatie-termen erbij te halen), maar filmnerds die hun filmervaring dus wel belangrijk vinden, die blijven beter ver weg van deze film. Voor mij was het in elk geval al vrij snel duidelijk, dat ik maar half op hoefde te letten om alles te kunnen volgen. Maar ja, dat je tijdens het filmkijken ook wat socials kunt bijhouden en zo, dat kun je niet écht als compliment zien, wel..?
Cast & crew
Terwijl er dus wel degelijk een shitload aan acteurs opdraaft, opvallend genoeg ook in vrij kleine rollen. Zo zien we Jena Malone als buitenaardse spinnenvrouw in slechts één scène (waarin één van onze helden (Bea – Sense8 (tv), Cloud Atlas – Doona) wordt geïntroduceerd), was ik aardig verbaasd om het snelle lot van Stoll, is sir Hopkins enkel te horen, komt Cary Elwes mogelijk ook in Part Two enkel in flashbacks terug, en ook Charlie Hunnams rol bleek toch een stuk kleiner dan je van de ‘ster’ uit The Lost City of Z, The Gentlemen en vooral Sons of Anarchy (tv) zou verwachten. Cleopatra Coleman zat eerder in de heerlijke weirde Brandon Cronenberg-film Infinity Pool, terwijl je haar ook uit de serie Dopesick kunt herkennen. Zij komt zeker terug in Part Two overigens (anders zou haar introductie totaal nutteloos zijn geweest), net zoals Michiel Huisman. Het karakter dat hij speelt is een beetje suf, maar dat ligt niet echt aan hem. Zoals ik in de intro al zei: Rebel Moon is geen franchise die je echt op het acteerwerk moet gaan beoordelen…
Ik las overigens zojuist dus pas, dat Zack – Dawn of the Dead-remake, 300 en Watchmen – Snyder Rebel Moon ook echt ooit verzonnen heeft als een Star Wars-film. Hij pitchte zijn idee – nadat Disney het al had aangekocht – bij LucasFilm, maar die zagen het niet zitten: als Star Wars-film kwam Rebel One dus nooit van de grond. Maar dat hield Snyder niet tegen, waardoor het dus een ongeautoriseerde Star Wars-kloon blijkt. En waar ik makers vaak eerder wil beschermen tegen machtige studio’s dan andersom, denk ik dat ik in dezen toch wel aan de kant van de studio sta: Rebel Moon is eerder een aflevering in één van die (overigens veel betere) Star Wars-spinoff-series als The Mandalorian of Andor, dan dat het een originele film is. En dan is het dus ook nog eens niet zo’n memorabele aflevering…
Final credits
Nee, eigenlijk zou ik niet weten waarom ik dat tweede deel (dat over een paar maanden al verschijnt) zou moeten gaan kijken. Ja, het ziet er allemaal goed uit qua production value en pief-paf-poef en zo. Maar waar ik eerst dus nog heel even dacht dat dit dus de eerste aflevering van een uit de klauwen gemuteerde serie zou kunnen zijn, die een paar verplichte beginstappen (zoals het verzamelen van alle karakters) moet zetten om dan ‘verderop’ goed/beter te worden, blijkt het dus vooral een niet-origineel verhaal dat ook nog eens in tweeën is gehakt…
En dus is Rebel Moon gewoon van een crappy kwaliteit die ik vooraf al vanuit alle kanten hoorde, maar waarvan ik vond dat ik het toch zelf moest beoordelen. Dus zelfs met lage verwachtingen is Rebel Moon – Part One: A Child of Fire (wie is dat titulaire kind trouwens??) gewoon iets dat je net zo goed kunt overslaan. Weet je hoeveel potjes 30 Seconds je met de familie kunt spelen in die 2 uur en 13 minuten..?