Hardcore Never Dies (2023)
Yes, wat een heerlijke Hollandse film, dit gabber-coming-of-age-misdaaddrama met een erg goede Joes – De Slimste Mens (tv), Dirty Lines (tv) – Brauers en een bij vlagen hilarische maar ook creepy Jim – Joardy Season (YouTube), Mocro maffia (tv) – Deddes. Ook voor een niet-gabber als ik was de soundtrack heerlijk nostalgisch, de scene af en toe te herkenbaar, en het einde eigenlijk best goed.
Al volgt het verhaal wel een ietwat (te?) duidelijk weg, waardoor ik halverwege aan niet alleen aan Van God Los moest denken (met Deddes in de Tygo G.-rol). Die film hanteerde dezelfde formule namelijk eerder. Maar mogelijk maakt het dat nog verrassender, dat het einde ‘mooi’ en kloppend aanvoelde..?
Het verhaal
Het is ergens begin jaren 90 – de set dressers/production designers hebben overduidelijk nog veel donkerbruin meubilair uit die tijd kunnen vinden – als we zien hoe Michael (Brauers) z’n geld verdient in de tomatenkas, maar z’n passie bij muziek ligt. Hij doet een ogenschijnlijke auditie op een conservatorium, waarna hij door een klassiek-Nederlands-geschoolde-en-ARTICULERENDE-acteur erop wordt gewezen dat hij de stukken die hij speelt wel met meer passie moet vertolken. Inmiddels hebben we echter ook al een geweldige introductie-ratel-speech gezien, waarin een kale, doorgesnoven Danny (Deddes) een Molukse bende zover probeert te krijgen dat ze hem nog niet afslaan omdat hij niet kan leveren.
Als blijkt dat Michael en Danny gewoon broers zijn, voel je allang aan dat Danny’s leven een aantrekkingskracht heeft die veel te groot is voor de late puber Michael. Een feestje in de (inmiddels gesloopte) Energiehal introduceert Michael tot de wereld van de XTC, en als papa en mama dan ook nog heel streng zijn (en papa uit dezelfde acteerschool komt als die goede articuleerder hierboven), begrijp je natuurlijk allang dat Michael verloren lijkt. Maar als Danny’s vriendin Priscilla (Rosa Stil) ontdekt waar Michaels talent écht ligt, terwijl Danny zichzelf steeds verder (en vooral DOMMER) de drugsdealende hel in weet te manoeuvreren, voel je als kijker allang aan waar het allemaal heen gaat.
Maar dan moeten ze nog wel even die mega-deal op die Duitse mega-party zien weten te regelen, terwijl de mannen zeker niet meer enkel door die Molukse bende achternagezeten worden…
Herkenbaar
Tijdens de film moest ik overigens aan een paar vriendinnen denken, dat in die jaren 90 veelvuldig in ‘Aussies‘ te zien was op de feestjes die in de film voorbijkomen. Zij waren overigens wat minder enthousiast dan ik (en vooral een maat van me) ben over deze film, terwijl ik wel benieuwd was naar hoe herkenbaar zij alles vonden. De Energiehal is schijnbaar nagebouwd voor de film, terwijl voor de authenticiteit de televisies in de film vaak echte tv-programma’s uit die tijd toonden (zo komen Rolf Wouters en z’n tandenborstels voorbij bijvoorbeeld). Iets dat bij mij in elk geval vrij goed werkte. Daarnaast komt natuurlijk flink wat gabbermuziek voorbij (die de meesten nog wel zullen kennen), maar het contrast met de klassieke muziek van Michael wordt ook duidelijk gezet. Terwijl de climax daar logischerwijs een fijne mix van tracht te maken…
Dat de film een nogal voorspelbare formule volgt, dat hoeft helemaal niet zo’n probleem te zijn hoor (hoe meer films je ziet, hoe duidelijker de wat ‘grotere’ verhaallijnen in zo’n beetje alle grote films wel iets van ‘herkenbaar’ worden). Zeker niet als ze aan het einde – spoiler alert – er juist voor gekozen hebben om meerdere verhaallijnen open te laten. Je krijgt dus geen uitleg over wat er uiteindelijk met Danny gebeurd is, maar ook op het vervolg van Michaels tweede auditie wordt niet echt verder ingegaan – einde spoiler alert. Dat de makers dit doen (of ‘durven’), toont vooral dat ze weten dat jouw betrokkenheid ook groter zal worden, als je je na afloop afvraagt hoe het ‘nu’ met de hoofdkarakters is. Zó meeleven betekent namelijk dat de film op emotioneel vlak gewoon goed werkt…
Cast & crew
Iedereen die ooit zo’n Joardy-filmpje gezien heeft (denk “Genieton!”), die weet waarschijnlijk wel hoe goed Deddes met woorden is. Toch was het heerlijk om te zien hoe dit volledig functioneel is ingezet, wat inhoudt dat de schrijvers hem al voor ogen hadden tijdens het schrijven, of dat hij zelf veel heeft mogen toevoegen van de regisseur. Z’n doorgesnoven-gabber-uitstraling werkt overigens geweldig, want hij combineert die opportunistische domheid – waarin hij geld eerst opmaakt voordat ie denkt wie hij nog allemaal iets verschuldigd is – best aardig met zo’n blik dat één verkeerd woord hem ook volledig saiko kan laten worden. Maar het is vooral Brauers die hier z’n grote talent mag laten zien, want we volgens zijn volwassen-wordt-verhaal natuurlijk. Hij begint als een nog best keurige jongen met een bijbaantje in de kas, en mag eindigen met een kaalgeschoren kop en een kk-verwensing naar z’n baas (en zelfs bijna naar z’n ouders). Dat in die ontwikkeling een paar overgangen zitten die met een paar ’tussenscènes’ iets soepeler hadden kunnen zijn, dat is vooral de ‘schuld’ van het script of de regie overigens…
Maar diezelfde regisseur verdient ook de credits voor de lekkere sfeer in de film, en het ‘vrijlaten’ van Deddes om z’n grootste talent te laten zien. Al heeft Jim Taihuttu inmiddels ook al een aardige reputatie. Ooit opvallend mooi doorbrekend met Rabat, vakkundig opgevolgd door het ambitieuzere Wolf, en ‘volwassener’ geworden met De Oost, keert ie hier niet alleen chronologisch terug naar ‘vroeger’, maar zal z’n ervaring als videoclipregisseur (voor z’n eigen Yellow Claw-video’s) ook aardig van pas zijn gekomen. De party-scènes vangen de vrij sfeer uit die tijd namelijk geweldig, al projecteer ik daar dan mogelijk (en terecht!) misschien ook wel m’n eigen ‘vrijere leeftijd’ uit die tijd op de film..?
Final credits
En dat ik dus halverwege iets te duidelijk de ‘formule’ zag (en/of een Van God Los-gevoel kreeg), dat werd vrij eenvoudig eruit ‘geragd’ door die intense gabber-sfeer. Dus ondanks dat je het verhaal over een rebellerende puber makkelijk herkent – die exact het tegenovergestelde doet wat de verstandige mensen om ‘m heen zeggen, maar die ook nog altijd een wat geprivilegieerde escape heeft van een passie of talent (moet zelfs aan Ferris Bueller denken nu, maar net zo goed aan vooral Amerikaanse formule-genoten) – was de uitvoering lekker ‘eerlijk’ Hollands. Dus zonder enige gêne of ingetogenheid je karakters ook gewoon alles laten zeggen wat ze maar willen. En dat wordt dan naar grotere hoogten getild door het spel van Brauers en de spraakwaterval-performance van Deddes…
Ooooooh, en dan vergeet ik Huub – New Kids – Smit en Jordy – De Likt (band) – Dijkshoorn nog te noemen, die ook aardig cool en/of hilarisch fout aanwezig zijn…