The Hunt (2020)
Ehm, wat moet ik híer nou weer van vinden..!??
The Hunt is in elk geval één van de apartere films die ik de laatste tijd heb gezien (en ik kijk een best breed scala aan films), want deze over-the-top politieke, zwarte komedie kun je het best als ‘absurdistisch’ betitelen. Je moet namelijk een behoorlijk flinke mate aan quatsch accepteren om te genieten van uiteindelijk een paar best vette gevechten, vooral die tussen twee sterke vrouwen. Beetje alsof de schrijvers (waaronder Damon – Lost (tv), Prometheus, Star Trek Into Darkness, Tomorrowland, Watchmen (tv) – Lindelof..!) de uitspraak van Hillary Clinton over “deplorables” als uitgangspunt hebben genomen voor een LSD-begeleide schrijfsessie of zo. Want waar het normaliter best eenvoudig is om MAGA-Trumpies te parodiëren, wordt hier vooral de politiek-mega-correcte liberal elite te kakken gezet…
Het verhaal
In een appgroepje kletsen een paar anonieme personen over de staat van het land (de VS), als één van hen (ene “A”, wat later “Athena” blijkt, gespeeld door Hillary – Million Dollar Baby – Swank) kort wat vermeldt over ‘The Manor‘, en dat ze best zin heeft wat ‘deplorables‘ af te gaan schieten. Of dat een grap is of niet, dat weten we niet, maar wat er wel gebeurt, is dat er nog geen jaar later iemand wat verward rondloopt in een privéjet, om vervolgens vrij rücksichtslos te worden gestoken door iemand waarvan je niet verwacht dat die tot zoiets in staat zou zijn.
Even later weten we echter hoe het zit: er zijn twaalf ogenschijnlijk willekeurige rednecks, bigots, racisten, ‘misogynisten’ en andere MAGA-mensen bij elkaar verzameld en ergens op een open plek in het bos losgelaten, om daarna prooi te zijn in de titulaire jacht. En zo komen we dus één voor één een aantal flinke namen tegen, waarvan er enkelen verrassend snel worden afgeschoten of opgeblazen. En dat dus allemaal door mensen die zichzelf progressief, liberal en/of open-minded noemen, maar elkaar onderling – tijdens de slachtpartijen – ook streng terechtwijzen als ze een verkeerd woord gebruiken.
Probleem lijkt echter, dat één van de geselecteerde prooien behoorlijk intelligent weerstand lijkt te bieden. Deze Crystal (Betty – The Tomorrow War – Gilpin) – door de jagers ‘Snowball’ genoemd (vrij naar Animal Farm) – weet de rollen redelijk om te draaien, zodat we uiteindelijk dus een verrassend stevig en goed uitgevoerd eindgevecht voorgeschoteld krijgen…
To focus, or not to focus…?
Een paar dagen later herinner ik me nog vooral de heerlijk absurdistische overdrijving. En dat dan vermengd met een gevoel dat er een aantal best interessante ideeën wordt geopperd dat mogelijk wat meer ruimte had mogen krijgen en een gevoel van ‘het is ook totaal niet erg om deze weer te vergeten’. Al is het opvallendste waarschijnlijk, dat in deze Hollywoodfilm nu eens een keer beide kanten worden geparodieerd, waarbij de opgejaagden logischerwijs onze sympathie krijgen. Waardoor we dus sympathiseren met mensen die toch niet voor niets geselecteerd blijken. Behalve die Crystal dan, toch? Maar Lindelof en coscenarist Nick Cuse (waarmee Lindelof samenwerkte aan onder andere de series The Leftovers en (het best geweldige) Watchmen) wekten vooral m’n interesse in de reden voor de jacht. SPOILER ALERT – Athena vertelt namelijk op gegeven moment dat de jacht pas is bedacht, nadat MAGA-fanatici dit als complot de wereld in hadden geslingerd. Waardoor deze liberals dus het idee kregen om het dan maar te gaan doen – EINDE SPOILER ALERT. Beetje raar als ik het zo misschien op schrijf, maar ik vind een lichte mindfuck inzake causaliteit altijd wel interessant. Zeker na het horen van wat Donald Hoffman vertelt over hoe inmiddels bewezen is dat Einsteins ideeën over ruimte-tijd (zijn relativiteitstheorie) niet fundamenteel zijn (wat een ingang biedt om daar ‘omheen’ te gaan (denk tijd- en ruimtereizen via een laag ‘dieper’…)). Iets dat hij – in een podcast met persoonlijk ‘held’ Rupert Spira – in deze YouTube-video zelf veel beter uitlegt (begint ongeveer op juiste plek).
Maar dan heb ik de kop boven deze alinea nog helemaal niet ‘verklaard’. Wat ik er logischerwijs mee wil zeggen, is dat de film dus een beetje stuurloos oogt, maar ik me ook afvraag of er een beter verhaal verteld zou zijn, mochten ze duidelijker voor één kant gekozen hebben. Mogelijk dat eerdergenoemde LSD-trip-ideeën iets te snel groen licht hebben gekregen? Dat er mogelijk nog een slag gemaakt had moeten worden, om het geheel toch net iets beter te structureren. Zodat er een iets duidelijker touw aan vast te knopen was geweest. En natuurlijk kan dat ook een thema zijn, dat het allemaal zo ingewikkeld is dat er geen makkelijk ’touw’ is, maar zoals je waarschijnlijk al aanvoelt: ook daar wordt niet op gefocust (dus mogelijk verzin ik dit thema er zelf wel bij?)…
Cast & crew
Haha, beetje vaag misschien. Wat niet vaag is, zijn de vele best grote namen die voorbijkomen. Emma – We’re the Millers – Roberts (dochter van Eric en nichtje van Julia) is als Yoga Pants (serieus, dat is de naam van haar karakter hier) vooral geschokt dat er zoveel in haar buurt geschoten wordt, terwijl Ike – Blockers, The Unbearable Weight of Massive Talent – Barinholtz wel degelijk denkt te kunnen ontsnappen uit z’n benarde situatie. Iets wat Sturgill – Queen & Slim, Killers of the Flower Moon, The Creator – Simpsons karakter iets minder goed lukt. Verder herken ik Macon Blair altijd graag vanwege het geweldige Blue Ruin, maar hij is daarna toch nooit echt doorgebroken (helaas?). Al had hij laatst wel een rolletje in een of andere film genaamd Oppenheimer, was hij ook te zien in het gave Reservation Dogs (tv), en komt ie binnenkort met een remake van Troma-classic The Toxic Avenger???
Maar de enige belangrijke rollen in de film zijn die van Betty Gilpin en Hilary Swank. Gilpin kende ik nog totaal niet, en ik kreeg een beetje zo’n Zoë E. Bell-gevoel bij haar. Je weet wel, die Australische Tarantino-stuntvrouw, die uiteindelijk ook een grote rol kreeg in bijvoorbeeld Death Proof. Qua acteren (of nog platter: qua uiterlijk) niet echt een Hollywood-standaard, maar qua toughness en knokken wel erg goed. En Swank is haar Million Dollar Baby-lessen ogenschijnlijk ook niet vergeten, al mag zij ook wel het ‘breedste’ acteren.
Ondanks dat ze door regisseur Craig Zobel de eerste helft van de film enkel van achteren, of anders onherkenbaar wordt getoond. Dat maakt haar rol ietwat ‘spannender’, alsof je flink verrast zult gaan worden bij de onthulling (iets dat niet zo goed werkt, als je haar naam al bij de credits hebt gezien). Denk overigens dat het de set van The Leftovers (tv) is geweest waar de makers elkaar ontmoetten. Of in elk geval voor het eerst samenwerkten. Zobel regisseerde daar een drietal afleveringen van (naast overigens één aflevering van het minste seizoen van Westworld (het tweede)), terwijl Lindelof en Cuse daar dus voor schreven. Maar als ik nu dan ook nog ga noemen dat Nick Cuse ook schreef aan de Emma Stone & Jonah Hill-serie Maniac, dan ben ik echt plat aan het namedroppen…
Final credits
En dan vraag ik me toch af of ik deze film alsmaar ‘minder’ ga vinden tijdens dit schrijven, omdat het dus de kant parodieert waar ik me meer mee identificeer dan met die andere (MAGA) kant, en dat dat niet fijn aanvoelt, óf dat ik erachter kom dat het niet kiezen voor een duidelijke focus toch wel een flink minpunt is.
Hoe het ook zij, ik ben behoorlijk blij dat ik ‘m gezien heb hoor, want ik kan nog altijd wel glimlachen om enkele passages. Want inderdaad: zodra we te stevig gaan geloven in ons eigen gelijk, mag dat wel eens overhoop geschopt worden. Al verkies ik normaliter subtiliteit wel boven de lompheid van The Hunt. Maar mogelijk moet zoiets sommigen keihard in het gezicht gegooid worden..?