Dune: Part Two (2024)
Allereerst: ik wist vooraf dus niet dat er schijnbaar zes (!!) Dune-boeken zijn geschreven door Frank Herbert. Ten tweede: Dune: Part Two is qua productie en ‘grootsheid’ misschien wel het beste of vetste ooit gemaakt op sci-fi-gebied. En ten derde: qua spirituele beleving vond ik het eerste deel toch wel een stuk interessanter…
En dit schrijf ik dus binnen 30 minuten nadat ik de lokale IMAX-zaal uitliep, waar ik dus wel werd weggeblazen door de – nogmaals – mega-vetheid van wat Villeneuve technisch heeft weten neer te zetten. Ik kon mezelf er helaas net wat minder in verliezen dan ik vooraf hoopte. Of dat nu komt doordat ik het eerste deel meer in lijn kon trekken met m’n eigen ‘zoektocht’ (doordat dat deel minder concreet werd ingevuld met de meer ‘klassieke’ thema’s van dit tweede deel), dat ik nog teveel met m’n hoofd bij The Zone of Interest zat, of dat ik toch stiekem wat baal dat er met zulke budgetten echt wel met franchise-mogelijkheden rekening gehouden móet worden, dat weet ik nu nog niet…
Het verhaal
Paul Atreides (Timothée – Call Me by Your Name, Wonka – Chalamet) wordt steeds meer opgenomen bij de Fremen van z’n duidelijke ‘love-interest wordende’ Chani (Zendaya). Vooral natuurlijk omdat één van de leiders van de Fremen, Stilgar (Javier – No Country for Old Men, Skyfall – Bardem), in hem de messias ziet waar hun volk al eeuwenlang op zit te wachten. Deze profetie is ooit door de geestelijken van de Bene Gesserit verspreid om de ‘mensheid’ op het juiste pad te zetten (of houden?), en laat Pauls wederom zwangere moeder Jessica (Rebecca – Silo (tv), Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One – Ferguson) daar nou toe behoren. Waar Chani duidelijk atheïstische trekjes vertoont en Paul hier grotendeels in mee wil (of lijkt te) trekken, raakt Paul dus wat torn tussen z’n groeiende liefde voor Chani en zijn door mama, Stilgar en vele anderen aangehangen geloof.
Ondertussen is Baron Harkonnen (Stellan – Andor (tv), Nymphomaniac – Skarsgård) druk bezig om de spice-productie op Arrakis weer op gang te brengen, want wie dat goedje controleert, heeft enorm veel macht. Iets waarvoor de keizer (Christopher Walken!!!) ook letterlijk over lijken gaat, terwijl hij z’n dochter, prinses Irulan (Florence – Midsommar, Don’t Worry Darling – Pugh) klaar lijkt te stomen om zijn rol over te nemen.
Als Paul echter steeds meer messiaanse trekjes begint te vertonen, terwijl hij vooral wraak wil nemen voor z’n vaders dood en tegen de Harkonnen-clan vecht, beginnen de sterren steeds meer aligned te geraken, en lijkt de profetie uit te komen. Al dan niet wat geholpen hier en daar. Een behoorlijk vet eindgevecht volgt, maar dus niet zonder mij ervan te weerhouden om direct na afloop te checken hoeveel boeken die beste meneer Herbert eigenlijk geschreven heeft…
Commercieel mega-spektakel
Frank Herbert schreef zijn Dune-boeken van begin jaren 60 tot halverwege de jaren 80 van de vorige eeuw. Het is dus niet zo verwonderlijk dat hier nogal wat klassiekere thema’s en Koude Oorlog-spanning in verwerkt zijn. Dus dat het grotere, meer concrete verhaal in dit tweede deel wat ouderwetser aanvoelde dan het meer mysterieus-spirituele verhaal uit het eerste, dat is niet zo raar. Ik vinkte zojuist ook “drama” aan als genre, al is dat hier dus een stuk minder van toepassing dan in Part One. En hierna houd ik erover op, maar ik zag afgelopen week dus Christopher Nolans Interstellar op tv voorbijkomen, en het nieuwere verhaal met bijpassende thematiek uit die film ‘past’ mij een stuk beter, dan dit meer Star Wars-achtige verhaal met toch redelijk vlakke bad guys.
Waarbij Villeneuve je zeker ook wel laat nadenken over wat goed en wat kwaad is. Zo raakte ik op een gegeven moment even kwijt of ik nog wel mee wilde gaan met moeder Jessica’s plannen, en ik ook Pauls uiteindelijke pad niet helemaal ‘begreep’. En dat is dan toch wel weer meer kritiek dan ik op basis van m’n overweldigende ervaring zou willen uiten.
Cast & crew
Buiten Oscar Isaac en wat minder bekende acteurs is zo’n beetje iedereen uit het eerste deel weer terug, en dat dan aangevuld met een ‘vies kale’ Austin Butler. Het duurde even voordat ik hem herkende van z’n Oscargenomineerde Elvis-rol, maar hij past wel goed als nieuwe villain. Florence Pugh is ook nieuw, maar m’n filmhart sprong natuurlijk het hardste lichtelijk over bij het eerste shot van de Emperor, want die wordt gespeeld door held Christopher Walken. Niet dat hij zich ontzettend heeft moeten inspannen voor z’n rol, maar dat is in zulke films sowieso niet vaak nodig voor acteurs. Oh ja, nog een opmerkelijke acteur die (in een waarschijnlijke flash-forward) voorbij kwam, die zag ik nét voor de film nog in de nieuwe trailer van Furiosa: A Mad Max Saga..!
Ik wil overigens helemaal niet al te kritisch zijn op Denis Villeneuve, want ik ben al onder de indruk van zijn kwaliteiten sinds hij me keihard voor m’n dramatische kanis sloeg met het prachtige Incendies uit 2010. En eigenlijk heeft ie daarna geen enkele keer teleurgesteld, want check dit lijstje opeenvolgende films: Prisoners, Enemy, Sicario, Arrival en Blade Runner 2049 (en dus Dune: Part One drie jaar geleden). De kritiek die ik op dit tweede deel heb is ook vooral (bron)verhaaltechnisch, want qua (audio)visuele kwaliteiten blaast Dune: Part Two waarschijnlijk iedereen volledig weg. In het vertalen van Herberts boek(en) naar het witte doek werd hij overigens bijgestaan door Jon Spaihts, die eerder Hollywood-ervaring opdeed met The Darkest Hour, Prometheus, Doctor Strange, Passengers, A Flight to Remember en Tom Cruise’ versie van The Mummy.
Final credits
Zoals ik al meldde: ik wilde deze film echt wel mega-vet vinden, en dat is ie qua IMAX-bioscoopervaring ook echt wel, maar ik zal deze recensie afsluiten met iets waardoor je zo meteen mogelijk denkt “too much information Filmofiel, TMI..!”. Maar het is wel tekenend voor míjn ervaring…
Bij deel 1 voelde ik na ongeveer een half uur dat ik naar het toilet moest voor een hoognodig plasje. Ik zat echter zó in de vette interessantheid van dat verhaal, dat ik me nog herinner dat de film van mij wel zes uur zou mogen duren. Die film duurde echter ruim 2,5 uur, en ik ben toen toch pas na afloop naar het toilet geweest. Bij dit tweede deel voelde ik tijdens de begincredits al dat ik waarschijnlijk teveel koffie op had om de film relaxed uit te kunnen zitten. En natuurlijk herinnerde ik me mijn ervaring van het eerste deel, maar nu liep ik toch vrij ‘makkelijk’ na net geen uur wél naar het toilet. Ondanks m’n geblesseerde knie overigens wel met een iets te snel ‘drafje’ hoor. Dat dan weer wel…